De reboot/remake/herwerking/update/heruitvinding van The Invisible Man zou oorspronkelijk deel uitmaken van Universal Dark Universe. In deze franchise zouden alle klassieke Universal Monsters opnieuw opdraven en elkaar uiteindelijk ook ontmoeten. Het eerste treffen tussen de mummie en Dr. Jekyll in The Mummy deed het echter niet zo goed in de zalen, waardoor die plannen werden bijgespijkerd. Niet alles wat Tom Cruise aanraakt, verandert dus in goud. Universal besloot alsnog iets te doen met de vele monsters in hun catalogus, zij het niet langer verbonden. Standalonefilms nemen nu de plaats in tot wanneer er opnieuw een kink in de recettekabel komt.

Met The Invisible Man schoot Universal in elk geval al raak. Een belangrijk verschil: het totale budget van The Invisible Man - ruw geschat op 7 miljoen dollar - is waarschijnlijk even groot als de kapperskosten voor Cruise op de set van The Mummy. Toch deed Leigh Whannel (Insidious 3, Upgrade) wonderen met het budget dat hij van coproducent Jason Blum kreeg toegespeeld. Het vertrouwen van Blum in Whannell was trouwens zo groot dat de cineast zowat carte blanche kreeg, ook voor het uitwerken van het scenario.

Politiek correct is het scenario wel. De hoofdrol is weggelegd voor een sterke vrouw, en ook de Afro-Amerikaanse medemens krijgt een heldenrol. En de slechterik van dienst is zowaar een heteroman. In metoo- en politiek correcte tijden krijg je daar sowieso al applaus voor. Vrouw met ballen van dienst is Cecilia (Elizabeth Moss), partner van een narcistische psychopaat die uit zijn bol gaat om het minste en het geringste, en die niet vindt dat Cecilia recht heeft op een eigen mening of een eigen leven. Waarop Cecilia besluit om de chauvinistische controlefreak te verlaten. Maar dat laat de man niet zomaar gebeuren natuurlijk. Integendeel, de rapklapper fingeert zijn eigen dood (neen, dit is geen spoiler maar logische plotanalyse) en besluit om Cecilia vanuit het graf verder te terroriseren. Wat hij kan doen, daar hij met de hulp van zijn innerlijke whizzkid een technologie heeft ontworpen die hem onzichtbaar maakt. Niet moeilijk dat Cecilia denkt dat ze - om het in Freddie Mercury termen te zeggen - slightly mad aan het go’en is.

Het oeroude gegeven van een wetenschapper die zodanig door zijn uitvinding geobsedeerd is, krijgt in de handen van Whannell een lichte draai: de uitvinder van dienst was immers al lang voor zijn uitvinding een klojo. Door de draai maatschappelijk relevant te maken is The Invisible Man evenzeer een horrorthriller als een geëmancipeerd drama. Niet dat de film zich vergallopeert in breedsprakerige issues: Whannell zorgt voor een 2020-context, maar levert in de eerste plaats wel degelijk tijdloos entertainment af. Met suggestieve spanningsmomenten die evengoed uit de Conjuring, Insidious of Paranormal Activity-reeksen zouden kunnen komen, maar die toch een eigen smoel hebben. Al dan niet omdat Whannell zich in de bevoorrechte positie bevindt dat hij alles letterlijk onzichtbaar moet houden en dus ook niet moet investeren in klop- of andere geesten.

Vernieuwend is The Invisible Man niet, entertainend des te meer. Whannell speelt amusante kat-en-muisspelletjes met het verwachtingspatroon van het publiek en toont zich een volleerd meester in het afmeten van de aanloop naar de springschrikmomenten. En hij doet dat zo goed dat het gevoel dat de film gerust een half uur korter kon niet eens storend werkt. Bij momenten leunt alles dicht aan bij een ninetiesthriller waarin alles trager en gezapiger was in vergelijking met vandaag en waarin het laatste kwartier steevast onderdak boodt aan serpentijnse plottwisten.

In het pakketje extra’s zijn de echte inzichten vooral te vinden in de extra’s waarin regisseur Whannell het meest zichtbaar is. In het audiocommentaar dus, maar ook in de featurette Director’s Journal. De andere featurettes zijn te kort en te generiek om echt interessant te zijn. Een kwartier verwijderde scènes rondt het pakket af.