Wanneer Professor Langdon wakker wordt in een ziekenhuis herinnert hij zich nauwelijks iets van wat zich daarvoor heeft afgespeeld of hoe en waarom hij terechtgekomen is in het ziekenhuisbed.  Hij wordt geconfronteerd met waanbeelden die voornamelijk bestaan uit bloederige strijdtaferelen met een alles overheersende rode kleur.  Opmerkelijk is de hoofdwonde die Langdon heeft opgelopen, een diepe snijwonde die er misschien ook mee de verklaring voor is dat hij in sterke mate lijdt aan geheugenverlies.  Het korte babbeltje met de verpleegster die even later langskomt levert maar weinig nieuwe informatie op en zij is zelfs de redder in nood wanneer blijkt dat iemand het nu zelfs op zijn leven heeft gemunt.  Hij kan onderduiken op haar thuisadres en beetje bij beetje komt zijn geheugen terug.  En wordt duidelijk dat niet alleen zijn leven in gevaar is maar ook dat van de ganse wereldbevolking.  Het zal van Langdon en Sienna afhangen of de wereld al dan niet nog kan gered worden van de aangekondigde pandemie…

Toen “The Da Vinci Code” in mei 2006 in de zalen kwam was dat pas na het beëindigen van een stevige en directe marketing-campagne.  Op het randje van een hype misschien maar voldoende om de kassa aan de bioscopen flink te laten rinkelen : iets meer dan 77 miljoen Dollar aan de Amerikaanse Box-office in zijn openingsweekend en een plaatsje in de US Box Office Top 10 gedurende zeven weken, het was niet niks.

Maar… objectief (of misschien moeten we eerder woorden als onafhankelijk of niet beïnvloedbaar gebruiken hier) als we zijn bij Filmfreak trapten we niet in de commerciële val.  Resultaat : twee Filmfreak-sterren, wat gelijk staan met “gewoon”…

Meervoudig Oscar-winnaar Tom Hanks kruipt zoals verwacht een derde keer in de spreekwoordelijke huid van Professor Langdon.  Het maakt het lijstje van verfilmingen van de boeken van Dan Brown voorlopig af en wat ons betreft mag het hier bij blijven.  Het verschil is groot met topfilms als “Forrest Gump”, “Philadelphia” (goed voor telkens een Academy Award), “Saving Private Ryan”, onlangs nog “Bridge of Spies” van Stephen Spielberg en “Sully” natuurlijk, een heel sterke film van Clint Eastwood die eind november in België wordt uitgebracht.

Niet zo verrassend misschien is dat Felicity Jones zijn tegenspeelster is geworden.  Haar filmografie mag er dan niet zo indrukwekkend uit zien, ze werd toch al genomineerd voor een Oscar en een Golden Globe voor “The Theory of Everything” én zal eind dit jaar te zien zijn in de nieuwste Star Wars film “Star Wars : Rogue One”.  Felicity Jones mag dan misschien op dit moment nog niet zo goed gekend zijn bij het grote publiek, daar zal nu wel snel verandering in komen.

“Inferno” is natuurlijk een grote internationale productie wat in dit geval inhield dat er niet alleen een al even internationale cast deelnam aan de film (Engelsen, Amerikanen, Italianen, Hongaren, Fransen, Denen, Zwitsers en zelfs India was vertegenwoordigd op de set) maar ook dat de locaties al even of zelfs nog méér verspeid waren.  Venetië (ondermeer het San Marco-plein), Firenze (tuinen van de Palazzo Pitti, Ponte Vecchio, Palazzo Vecchio,…), Boedapest en zelfs Istanbul.  Wie ooit in Turkije was herkent zeker de (H)Aya Sophia.  In de ondergrondse constructies waar het einde van de film zich afspeelt mocht men echter niet filmen waardoor men besloot om alles na te bouwen op een andere locatie, in Boedapest.  Met een overtuigend resultaat want weinig kijkers weten dat de nagebouwde set waar werd gedraaid maar één vijfde was van de oppervlakte van de échte locatie in Istaboel en het water een stuk dieper was op de filmset dan in het echt.  Blauwe schermen aan weerszijden en wat CGI-werk van specialisten zorgde voor de perfecte illusie.

Het Dan Brown-TomHanks-Ron Howard vlammetje is na 10 jaar niet meer dan nog een klein waakvlammetje alhoewel het iets betere “Angels & Demons” toch voor enige opflakkering zorgde.  Maar de trailer is duidelijk : met deze nieuwe verfilming van een roman van Dan Brown met Professor Robert Langdon én geregisseerd door Ron Howard krijg je gegarandeerd een gelijkaardig koekje van de “Da Vinci”-deeg zoals dat van 2006.  Puur sterrenmatig klopt dit misschien maar er zitten nogal wat brokken in de scenario-deeg deze keer.  Het wordt voorgesteld als een stevige puzzle die met de mogelijkheden van Prof Langdon uiteraard tot een goed einde kan gebracht worden maar de complexiteit van het gegeven is deze keer (nog meer) van die aard dat van alle kijkers die de film uitzitten het maar weinigen zal gegeven zijn om na de film een steek houdende synthese te geven van wat zich de afgelopen twee uur heeft afgespeeld.  Aan (nauwelijks uitgewerkte) personages geen gebrek, aan losse scenario-eindjes ook al niet, flashbacks, visioenen, hallucinaties, amnesie, onverwachte plot twists, het zijn stuk voor stuk ingrediënten van “Inferno”.

“Inferno” is dus zeker niet de topthriller die je misschien had verwacht.  Bij de les/film blijven is de boodschap maar zelfs dan kan je moeilijk anders dan op het einde van de filmrit te concluderen dat het verfilmen van een goed boek niet automatisch betekent dat het ook een goeie film is.