Duizend bommen en granaten. De wereld zou een mooiere plaats zijn mocht dat aantal de volledige wapenvoorraad zijn die op onze blauwe bol voorradig was. Helaas pindakaas, het zijn er een paar miljoenen tikkels meer. Wat maakt dat de mensheid over meer dan voldoende (nucleaire) vernietigingstuigen beschikt om alle leven te decimeren en de aarde richting vergetelheid te sturen. Denk daar maar eens aan wanneer de trein nog eens te laat is, de file langer is dan verwacht of het deksel van de confituurpot onwrikbaar blijkt.

Kathryn Bigelow wil ook dat je daaraan denkt, en levert met A House of Dynamite een hedendaagse versie af van Fail Safe, WarGames en The Day After, andere bommenangstfilms waarin een (potentiële) nucleaire holocaust centraal stond. Bigelow laat die holocaust niet zien. Hier geen beelden van explosies of de ravage na het vallen van de bom. Bigelow en scenarist Noah Oppenheim fileren de weg naar destructie. Ze tonen dat de Amerikaanse beschermingsprocedures om hun natie en misschien andere delen van de wereld te vrijwaren van kernexplosiemalaise niet met zekerheid afdoend zijn, en geen garantie bieden op het voorkomen van een vernietigende ramp. En dan hangt er nog veel af van wie de finale beslissingen neemt of een kernaanval goedkeurt. Happy days, here again they are not.

Bigelow en Oppenheim kiezen voor een realistisch en sterk gedocumenteerd ‘wat als’-scenario. Het regent militaire en andere afkortingen in de dialogen en tussentitels, en zowat elk Amerikaans overheidsorgaan dat betrokken is bij nucleaire bescherming en beslissingen komt met naam en toenaam aan bod. Afkortingengegoochel dat op de een of andere manier meewerkt aan het urgentiezweet dat Bigelow opwekt. Dit keer doet ze dat trouwens niet met nagelbijtende actiesegmenten, maar hoofdzakelijk met pratende hoofden in controlekamers en computerruimtes.

Een nucleaire raket is op weg naar Amerika. Wie hem heeft gelanceerd is niet geweten op het moment dat het tuig voor het eerst wordt gedetecteerd. Een poging om hem te onderscheppen mislukt, en de raket zal met een zekere preciesheid binnen twintig minuten neervallen op Chicago. A House of Dynamite toont die cruciale twintig minuten uit drie verschillende, overlappende perspectieven. Niet à la Rashomon, daar de gebeurtenissen geen andere invalshoek krijgen. Eerder à la Vantage Point dus.

In het eerste halfuur speelt alles zich hoofdzakelijk af in de White House Situation Room, en staat Rebecca Ferguson op het voorplan als paniekjongleur van dienst. In de tweede visie verschuift de focus naar een veiligheidsadviseur die wil achterhalen wie de raket kan hebben afgevuurd. In de derde komt de president zelf (Idris Elba) in het vizier daar hij beslissingsrecht heeft of er al dan niet een tegenaanval komt. 

Wie denkt een pasklaar antwoord te krijgen na die drie hoofdstukken … pweut. Bigelow dissecteert in de eerste plaats het valse gevoel van veiligheid in de waanzin van een overbewapende wereld. En daar hoort geen tuurlijk dadde Armageddon-ontknoping bij. Een open einde is een logische kaart om te trekken, al zal dat slotakkoord voor velen misschien net iets te bruusk en ambigu zijn. 

Bigelow filmt op haar drieënzeventigste – de tijd staat verdekke niet stil – nog steeds als een jong veulen. A House of Dynamite slaat inhoudelijk koppen, en weet filmisch te begeesteren en te prikkelen. Zelfs al krijg je drie keer in se hetzelfde verhaal te zien en weet je als leek niet aan welke STRATCOM-klok de DEFCON-klepel hangt: je zal hem wel horen luiden.