In een perfecte wereld zou elk biosjaar moeten openen met een meesterwerk van het zuiverste water of met een filmpje dat daar voor kan doorgaan. Dat de wereld niet perfect is bewijst “Horrible Bosses 2”, een sequel die er grotendeels – om niet te zeggen uitsluitend – gekomen is om de kas van de New Line- en Warner Bros-executives en hun minnaressen/minnaars te spijzen. De return on investment van de eerste “Horrible Bosses” was drie jaar terug immers fenomenaal, waardoor het niet hoeft te verwonderen dat er een vervolgfilm op het scherm wordt gekwakt.

Wie dat wil kan zo opnieuw kennismaken met stoethaspels Nick Hendricks (Jason Bateman), Dale Arbus (Charlie Day) en Kurt Buckman (Jason Sudeikis). Na een mislukte poging om hun balorige bazen te vermoorden, hebben ze inmiddels ontdekt dat ze niet goed gedijen in loondienst. En dus besluiten ze hun eigen baas te worden: ze ontwikkelen de Shower Buddy, een revolutionaire douchekraan waarin water, zeep en shampoo automatisch met elkaar gemengd worden. Hun project wordt opgepikt door investeerder Burt Hanson (Christoph Waltz) en diens playboyzoon Rex (Chris Pine). Die plaatsen prompt een bestelling van honderdduizend shower buddies en Nick-Kurt-Dale denken dat ze vertrokken zijn voor een lucratieve zaak. Niets blijkt minder waar. Hanson trekt – eens de goederen klaar zijn – de bestelling in en ziet er meer heil in om alles voor een prikje over te kopen na het onvermijdelijke faillissement van de drie heren. Teneinde toch nog een deel van hun investeringsmeubelen te kunnen redden besluit het drietal (en dan toch vooral Dale en Kurt) om Rex te ontvoeren en hem pas vrij te laten indien Burt een half miljoen dollar losgeld betaalt. Dat die kidnapping minder vlot verloopt dan gepland, laat zich raden. Wat volgt is een prent met zowat hetzelfde klungelgehalte als de voorganger.

Wat zowel goed nieuws als slecht nieuws is: “Horrible Bosses 2” blijft amusanter dan de standaardgedrochten met Adam Sandler en/of Kevin James, maar heeft niet echt iets substantieels te bieden dat langer fris blijft dan een vijg van een gepensioneerd trekpaard. Regisseur Seth Gordon werd ingeruild voor Sean Anders, die met “Sex Drive” en het Sandlergedrocht “That’s My Boy” al een paar flauwe komedies op zijn conto heeft staan. Als scenarist werkte Anders eerder mee aan “Hot Tub Time Machine”, “She’s Out Of My League”, “Mr. Popper’s Penguins”, “We”re The Millers” en “Dumb And Dumber To”. Een bezige komediebij dus, zij het niet van die aard dat hij al een naam voor zichzelf kon maken zoals bijvoorbeeld een Todd Phillips, Judd Apatow of Seth MacFarlane dat – al dan niet terecht – wel hebben gedaan.

Feit is dat Anders in dezelfde vijver vist en vaak met dezelfde hengel. Met als gevolg dat hij in “Horrible Bosses 2” slaafs de geijkte genrepaden volgt. En blijkbaar had hij genoeg budget ter beschikking om in het laatste kwartier zelfs de grenspalen te enteren van de lawaaierige actiekomedie zoals die in de jaren tachtig grote sier maakte. Opvallend is alweer de nadruk op potsierlijke seksgrappen die vaak niets met de eigenlijke plot te maken hebben. Zo is de achtergrondgrap die in de eerste tien minuten ongegeneerd flauw wordt uitgespeeld te puberaal voor woorden. Helemaal fout is dan weer de dialoog waarin het lid van een veertienjarige tiener tot in detail wordt beschreven. Raar dat zulke schunnige uitschuivers worden toegelaten door gerespecteerde studio’s eigenlijk. Niet dat we preuts zijn, maar de grens tussen gewoon gênant en respectloos wordt vandaag de dag meer niet dan wel overschreden in de doorsnee Amerikaanse komedies. Hoe dan ook, als je weet dat de scenaristen proberen om lachers op hun hand te krijgen met dialogen als “do you write vagina with a g or a j” dan is het duidelijk dat je deze film niet moet gaan zien voor de betere doordachte grap. Waarom dan wel ?  God en Joost mogen het weten.

Blijven over: de vertolkingen. Bateman, Day en Sudeikis hebben een irritatiedrempel die voor iedereen niet even hoog of laag zal liggen, dus dat is een voorbeeld van een kruik die zolang te water gaat tot ze barst. Ook Jamie Foxx (als kleine crimineel Motherfucker Jones) en Jennifer Aniston (als megageile tandarts) zijn opnieuw van de partij om de fans van de eerste “Horrible Bosses” te verblijden. Het best brengen het er echter de nieuwkomers van af: Chris Pine doet er na het onfortuinlijke floppen van “Jack Ryan: Shadow Recruit” goed aan om niet al zijn geld te zetten op actiefranchises en amuseert zich duchtig als bewust protserige en harteloze poseur. Al hebben wij ons toch vooral geamuseerd met Kevin Spaceys stoppelbaardcameo en de gaat dat hier nog lang duren-attitude van de met een seventiesknevel uitgeruste Christoph Waltz.