Neen, de Holly van Stephen King die in de boekenwinkel naar je lacht is niet dezelfde als de Holly van Fien Troch die je in een bioscoopzitje probeert te lokken. Een wereld van verschil tussen de twee, maar misschien niet in de richting die je verwacht. Het is immers Troch die met het bovennatuurlijke flirt, terwijl Kings nieuwste meer een karakterstuk is.

Huh? Jawel. Die mysterieuze toets levert alvast een interessant kruispunt op binnen Trochs oeuvre. Holly is filmisch misschien wel haar meest toegankelijke film, maar is dat inhoudelijk verre van. Omdat je nu eenmaal bereid moet zijn om de mystieke omkadering te accepteren voor wat die is. Of om er een eigen interpretatie aan te geven. Niet dat het mysterieuze op de hele film weegt. Au fond is Holly net als Trochs andere films een menselijk en sociaal-maatschappelijk drama. Een dat pesten op school, vereenzaming, rouwverwerking en structurele armoede de revue laat passeren.

De debuterende Cathalina Geeraerts acteert gepast cryptisch om het hoofdpersonage te laten resoneren. Haar klasgenoten schelden haar uit of negeren haar, en niemand kijkt echt naar haar om. Ze vindt enkel soelaas thuis bij haar moeder en zus en bij de hypersensitieve aan stemmingswisselingen onderhevig zijnde Bart (Felix Heremans) die op school zo mogelijk nog meer wordt gepest dan Holly. Op een kwalijke dag breekt er een brand uit op Holly’s school waarbij tien mensen om het leven komen. Waarna Holly uitgroeit uit tot een luisterend oor en troostende stem voor de nabestaanden. Haar verlegenheid en rust werken als een soort zalvend placebo binnen een gemeenschap waarin iedereen wel iemand zoekt om tegen te praten om hun verdriet een plaats te geven. Het grote mysterie zit in het feit dat Holly de dag van de brand een voorgevoel had dat er iets ergs ging gebeuren en daardoor ook niet op school was.

Die premonitie – deel van haar geloofwaardigheid als ‘genezer’ – blijkt naderhand het minst interessante aspect van Holly te zijn. Haal die uit de film en je krijgt eigenlijk krek hetzelfde verhaal: het is niet Holly’s ‘voorspellende’ gave – waar voor de rest niets mee wordt aangevangen – die het scenario stuurt, maar de manier waarop ze door haar sowieso al introverte en stilzwijgende persoonlijkheid messiaanse krachten krijgt toegeschreven. Dat die perceptie geleidelijk aan afbrokkelt en Holly uiteindelijk ook maar een doodgewone twijfeltiener blijkt te zijn, is een veel interessantere verhaalscharnier dan het mystieke aura waarmee Troch haar vijfde langspeler omkadert – en er zich gedeeltelijk ook mee vastrijdt. Daarnaast krijg je aan het eind ook nog een ‘kunst om de kunst’-eindshot dat je al op een hogewenkbrauwniveau moet weten te omarmen om het een plaats te kunnen of willen geven. Pech voor degene met lage wenkbrauwen dus.

Opvallend is de grote hoeveelheid humor die Troch injecteert. Karakteriële humor, maar ook losstaande komische situaties die op zich niets met de plot te maken hebben maar als bijna geïsoleerde sketches in de narratie zijn vervlochten. En dat terwijl de score van Johnny Jewel de film af en toe een soort horrorvibratie lijkt mee te geven.

Holly is een mooi voorbeeld van een cineast die trouw blijft aan het eigen oeuvre, maar er tegelijkertijd een draai aan geeft: artistieke keuzes, ze zijn er om gerespecteerd te worden. Het resultaat is een als een kronkelende aberratie geboetseerde prent, tussen de humor en mystiek door chambrerend als een rijp sfeerstuk met een diepmenselijke onderlaag. Eentje voor de fans van eigenzinnige cinema heet zoiets. En die schijnen nog te bestaan. Al kan dat ook een gerucht zijn.

Openingsfilm van de 50e editie van Film Fest Gent.