Te weten en te onthouden: deze Heaven Can Wait uit 1978 is geen remake van Ernst Lubitsch’ gelijknamige Heaven Can Wait uit 1943. Het is wel een remake van Alexander Halls Here Comes Mr. Jordan uit 1941, wat dan weer de eerste verfilming was van Harry Segalls toneelstuk uit 1938. Een toneelstuk dat – jawel – Heaven Can Wait als titel had. Sint-Pieter is al van minder tureluurs geworden aan de rijstpapdraaideur.

Segalls toneelstuk werd trouwens in 2001 voor een derde keer verfilmd als Down to Earth. Deze tweede verfilming uit 1978 werd uiteindelijk een gemeenschappelijk regieproject voor Warren Beatty en scenarist en acteur Buck Henry voor wie dit meteen hun regiedebuut was. Dat Beatty degene was die echt aan de touwtjes trok als regisseur, producent, acteur en coscenarist hoeft niet echt te verwonderen. Al was Beatty oorspronkelijk niet van plan om zelf te regisseren: het was pas nadat namen als Arthur Penn, Peter Bogdanovich en Mike Nichols het aanbod om te regisseren afsloegen dat het plan begon te rijpen om de klus zelf te klaren. Het gerucht doet trouwens de ronde dat de drie heren in kwestie geen zin hadden om als regisseur samen te werken met een bemoeizuchtige controlefreak als Beatty.

Oorspronkelijk wou Beatty Cary Grant casten in de rol die finaal naar James Mason zou gaan. Grant had echter geen zin om meer dan tien jaar na zijn laatste vertolking nog eens op het witte doek op te duiken en bleef lekker rentenieren. Voor de eigenlijke hoofdrol dacht Beatty dan weer aan … Muhammed Ali. Maar dat plan werd nooit werkelijkeid, waardoor Beatty uiteindelijk zelf de hoofdrol vertolkte en van het hoofdpersonage een American Footballer maakte in plaats van een bokser.

Een die betrokken raakt bij een verkeersongeval, en nog voor hij officieel dood is verklaard al door hemelwachter Henry naar het hiernamaals wordt meegenomen. Waar hij niet op de lijst staat, zodat opperengel Mason besluit om hem terug naar de aarde te sturen waar hij zijn leven kan verderzetten. Probleem is echter dat Beatty intussen gecremeerd is en dus geen lichaam meer heeft om naar terug te keren. Waardoor hij dan maar in het lichaam trekt van een rijke pief die net was vermoord door zijn echtgenote Dyan Cannon en zijn persoonlijke secretaris Charles Grodin. Even schrikken voor Cannon en Grodin, die dan maar een nieuwe moordaanslag beramen terwijl Beatty de persoonlijkheid van de corrupte zakenman een positieve draai weet te geven en terloops de liefde van zijn leven vindt bij vroegere tegenstandster Julie Christie.

Heaven Can Wait is een fijn, zij het af en toe slordig en wat haperend slapstick-o-rama dat mooi garen spint bij de fijne (bijrollen)cast. Vooral Grodin is heel goed op dreef als vileine hielenlikker met een verborgen agenda. Of hoe Heaven Can Wait eigenlijk ook een film van Blake Edwards kon zijn geweest. De film deed het in Amerika uitstekend aan de kassa’s, en het succes daarvan was een reden voor distributeur Paramount om de nodige financiële risico’s te nemen voor Beatty’s megalomane tweede project als regisseur. Reds dus. Maar dat is een ander verhaal.

Heaven Can Wait kreeg uiteindelijk zelfs negen Oscarnominaties, maar moest zich tevreden stellen met enkel een gewonnen beeldje voor beste art direction.