Tot lering en vermaak van jong ende oud: alweer een ranzige komedie in de cinemazalen. In “The Hangover” snorren vier mannen naar Las Vegas voor een wilde nacht annex beestige vrijgezellenfuif. Doug (Justin Bartha, Nicolas Cages sidekick in de “National Treasure”-films) is het feestvarken van dienst. In het getouw: zijn toekomstige schoonbroer Alan (cultkomiek Zach Galifianakis, wiens broodje ongetwijfeld meteen gebakken is dankzij deze rol die al dan niet bewust wat doet denken aan die van John Belushi in “National Lampoon’s Animal House”) en zijn twee beste vrienden: leraar Phil (Bradley Cooper, volgend jaar te zien als Face in de bioscoopversie van “The A-Team” en nu nog steeds op de affiche als scheveschaatsrijdende echtgenoot in “He’s Just Not That Into You”) en tandarts Stu (Ed Helms, een van de vaste acteurs in de Amerikaanse versie van “The Office”). Wat er die nacht allemaal is gebeurd, krijgen we (initieel) niet te zien. Na de scène waarin de mannen een toast uitbrengen op de nacht die op hen wacht, gaat de film over in een scène waarin drie van de vier pijnlijk wakker worden in hun hotelsuite, opgezadeld met een meer dan fikse kater. Niemand kan zich nog herinneren wat er is gebeurd, laat staan waarom hun hotelkamer vernield is, waarom de tijger van Mike Tyson in de badkamer staat, waarom er een kip rondfladdert of waarom er een baby in de kamer ligt. En hoe komt het dat Stu een tand kwijt is ?  En waar komt het ziekenhuisbandje rond Phils pols vandaan ?  En zo mogelijk nog belangrijker: waar is Doug ?  Die is immers in geen velden of wegen te bespeuren, en zelfs zijn matras lijkt pootjes te hebben gekregen. Phil, Stu en Alan hebben hoop en al 24 uur om de nacht te reconstrueren, Doug terug te vinden en op tijd terug te zijn in L.A. voor Dougs huwelijk…

Wat op het eerste zicht de zoveelste lapzwansenkomedie lijkt, wordt door de whodunit annex whathappened-insteek toch meer dan zomaar een standaard lapzwansenlachfestijn met boeren, winden en spuugexplosies. Het zijn niet de grappen die de film domineren, maar de karakters. En die worden met verve vertolkt door het centrale viertal. Regisseur Todd Phillips (die eerder het gelijkaardige “Road Trip” maakte, en die niet het verhoopte succes had met “Starsky & Hutch”) mag de vier acteurs eeuwig dankbaar zijn dat ze een extra dimensie toevoegen aan het op zich al leuke materiaal.

Verandering van spijs doet hier zeker eten: indien deze film zou worden gedragen door op automatische piloot vliegende bekende koppen als pakweg Ben Stiller, Owen Wilson, Will Ferrell en Jack Black dan was deze film nooit zo’n succes geweest. En een succes is het: in Amerika gaat de opbrengstenteller de kaap van 200 miljoen dollar overschrijden, en in tegenstelling tot sommige andere komedies die het enkel maar goed doen in het land van oom Sam is het eveneens in Europa een dikke hit. Waar een marketingbudget van ruim 40 miljoen dollar (jawel) al niet goed voor is. Bovendien is “The Hangover” een film die zowel door het betalend publiek als door de recensenten aan de borst wordt gedrukt, en dat is toch opmerkelijk.

Maar de aandacht en het succes is verdiend: af en toe moet cinema niets meer zijn dan puur escapisme, en als dat escapisme garant staat voor goed gemaakte ontspanning (los van het genre) gooien we ook bij Filmfreak graag gaat dat zien, gaat dat zien-pixels in het rond.

Al is “The Hangover” uiteraard niet vrij van uitschuivers. De losse flodders die her en der opduiken (neen, vunzige liedjes op trouwfeesten zijn niet langer leuk of origineel) kunnen echter niet verhinderen dat de eindstreep met geïnspireerde verve wordt gehaald. En blijf goed opletten tijdens de eindgeneriek, waarin nog heel wat lacunes van de nachtelijke uitspattingen worden uitgeklaard. Alvast benieuwd of de onvermijdelijke sequel het niveau van deze vrolijke zomerkomedie kan benaderen of evenaren.