Mooi hoor, toen David Gordon Green in 2018 een sequel op/eerbetoon aan John Carpenters niet kapot te krijgen horrorklassieker Halloween uit 1978 trompetterde. Zeker omdat de tot dan tien titels tellende franchise hoofdzakelijk kwalitatieve en repetitieve flops had opgeleverd. Zelfs de terugkeer van scream queen Jamie Lee Curtis in 1998 in Halloween H20 had de meubels niet kunnen redden.

Om de fans helemaal tussen de tenen druipend kwijl te bezorgen liet Green ook optekenen dat zijn film een directe sequel zou zijn op Carpenters origineel. De rest van de mythevorming mocht bij het grof vuil. En dan kondigde hij ook nog eens de terugkeer van Carpenter als componist aan, en strooide hij met heel wat directe knipogen naar de 78-versie: van het hernemen van de begingeneriek tot subtiele visuele en auditieve cameo’s toe. Mooi hoor. Tenminste, dat kon het zijn geweest.

De anticipatie bleek uiteindelijk beter te zijn dan de film zelf die iets te zichtbaar zocht naar een toonvaste verderzetting van de saga. Een beetje een storm in een glas water, die Halloween 2018. Maar achteraf gezien een meesterwerk in vergelijking met dit directe vervolg Halloween Kills. Een film waarvan Green opnieuw liet optekenen dat hij gravitas zou toevoegen aan Carpenters originele versie.

Boelkak, die bewering. Zelfs al kreeg Green naast de soundtrack opnieuw de zegen cadeau van Carpenter, Halloween Kills is van begin tot eind doffe ellende. Curtis doet nauwelijks mee en het scenario houdt geen steek. Michael Myers is nog steeds op moordtocht in Haddonfield - de vlammen in de climax drie jaar eerder konden hem dus niet stoppen. Du-huh. Een assertieve Tommy Doyle - de jongen waar Curtis op babysitte in 1978 - leidt samen met Lindsey - het meisje waar Curtis op babysitte in 1978 - en Marion Chambers - Loomis’ voormalige assistente - een posse om voor eens en altijd komaf te maken met de William Shatner-maskerstreken van den Michael. Geinig is dat Kyle Richards en Nancy Stephens hun rollen uit 1978 zelf mogen herhalen, voor Tommy gaan de acteerhonneurs dan weer naar Anthony Michael Hall - mijn god, wat is die mens veranderd sinds zijn teenpic-capriolen uit de jaren tachtig. Het leven … het glijdt voort. Dit in tegenstelling tot de Halloween-franchise die gracieusloos stompt en gromt.

Wat nog het meest ergert is dat Green vanuit zijn eerbetoonmobiel de bal volledig misslaat. In 1978 viel er in Halloween geen enkele spat bloed te bespeuren omdat Carpenter zich een meester toonde in een subtiele mise-en-scène en het bespelen van de verbeeldingskracht van de kijker. Green toont alle moorden in grafische details, en zit daarmee dichter bij de aanpak van Jason Voorhees. Ook het groot aantal wegwerppersonages dat hier het loodje legt scheidt eerder een Friday The 13th-geur af. Dit een liefdesverklaring noemen aan Halloween is dan ook van de pot gerukt. Fijne fanbasedetails links en rechts dat wel, maar een steekhoudende of überhaupt boeiende film is dit niet. Zelfs Michael Myers schijnt niet echt meer te weten wat zijn modus operandi is. Boerenbedrog dus deze film die dan ook nog eens twijfelt aan het intellect van zijn doelpubliek. Of komt er misschien redemptie met het voor 2022 aangekondigde Halloween Ends? Geen direct vervolg ditmaal, maar een film die zich zo’n vier jaar na 2018 zou afspelen en - jawel hoor - ook de corona-epidemie in de verhaallijn zou verwerken. Diepe zucht. Aan Green en co om te bewijzen dat die ongerechtvaardigd was. Hoop doet leven. Proest.