Z-entertainment: films die het moeten rooien met slechts een luttele ster op de waardeschaal, terwijl ze – als de wind en de knopen goed zitten – toch wel viersterrenentertainment bieden. Zo’n film is Green Ice, die zijn luttele ster vooral te danken heeft aan het warrig scenarioverloop. Connecties tussen personages die vaak als los zand aan elkaar hangen, plotpunten die de zaken eerder onduidelijk dan duidelijk maken … dat mag allemaal in een psychotherapeutisch droomdrama, maar in een recht voor de raapse-actiethriller zijn het in de eerste plaats toch vooral boe en awoert-momenten.

Maar er valt dus heel wat af te lachen in Green Ice. Misschien nog wel het meest met Omar Sharif die – gentlemanlike als hij was – eens te meer een netjes professionele vertolking neerzet van bon-vivantschurk zonder zich daar zichtbaar voor in te spannen. Voor Sharif was dit een vakantievertolking natuurlijk: draaidagen in Mexico en de verzekering van de producenten dat hij tussendoor even naar Europa kon vliegen om er te gaan pokeren in de casino’s. Die laidbackattitude is ook terug te vinden in zijn personage dat zowat de meest domme beslissingen ooit neemt in het slechterikenimperium van de Z-cinema. Geestig … ’t zal nog niet zijn.

Green Ice draait om de smokkel van smaragden in Columbia. Anne Archer is een jetsetster die officieel verloofd is met Sharif – die in opdracht van de plaatselijke regering de smaragdenhandel beheert – maar in de eerste plaats te weten wil komen of hij mee verantwoordelijk is voor de dood van haar jongere zus die zich inliet met smaragdensmokkel. Niet voor persoonlijk gewin, maar om de plaatselijke revolutie te steunen. Ryan O’Neal is een ingenieur die in contact komt met Archer en zich laat overhalen om mee de waarheid rond de verdwijning van haar zus te achterhalen in ruil voor een paar blikken in haar mooie ogen en op haar romige boezem.

Green Ice haalde de mosterd bij de uit 1978 stammende roman van Gerald Browne en is een van de latere wapenfeiten van de Britse mogul Lew Grade die alweer een appetijtelijke cast wist te strikken voor wat in zijn ogen een James Bond-film kon zijn. En hij huurde prompt Maurice Binder in om een Bondachtige begingeneriek te ontwerpen. Nog ander schoon en gevierd volk op de generiek trouwens. Om er maar drie te noemen: stuntcoördinator Vic Armstrong, director of photography Gilbert Taylor en productieontwerper Roy Walker. Afgaand op die namen is Green Ice zelfs niet eens Z-cinema te noemen.

Grade gaf al groen licht voor de verfilming in 1978, toen David Nivens zoon van plan was om er zijn productionele schouders onder te zetten. Als regisseur werd aanvankelijk Anthony Simmons uitgekozen, maar die liep verloren in het warrig productieverloop. Zo was O’Neal uiteindelijk maar de zesde keuze om de mannelijke hoofdrol te vertolken en bleek het niet echt te boteren tussen hem en Archer. Uiteindelijk werd Simmons gevraagd om een stap opzij te zetten in de hoop dat Franklin Shaffner aan boord kon komen als nieuwe regisseur. Wat niet lukte: uiteindelijk nam second unit regisseur Ernest Day de regie over in wat zo officieel zijn langspeeldebuut werd. Niet dat hij een novice was op filmsets: zowel als director of photography en als second unit director was hij betrokken bij tal van gerenommeerde producties, de Bondfilms The Spy Who Loved Me en Moonraker inclusief.

Nog een vermeldenswaardige naam: Bill Wyman. Het voormalig lid van de Rolling Stones kreeg de kans om de soundtrack te verzorgen. Hij smokkelt zelfs de melodie van zijn hitje (Si Si) Je Suis Un Rock Star op de klankband en komt op de proppen met twee overduidelijke Bondachtige deunen – gezongen door Maria Muldaur – waarvan er een te horen is tijdens een ‘overvalscène’ met luchtballonnen. En die deun kwam later ook nog eens op de soundrack van het Bronsonvehikel The Evil That Men Do terecht. Geestig … ’t zal nog niet zijn.

Green Ice kreeg een stiefmoederlijke release: in de UK verliep alles normaal, maar in Amerika kwam de film pas in 1984 boven water op betaalzender HBO. En in ons land was hij pas voor het eerst in de zalen te zien in december 1985, ruim vier en een half jaar na de oorspronkelijke Britse release.