Een grootschalige musical gebaseerd op het leven van circusbaas en marketingtycoon P. T. Barnum lijkt gefundenes retrofressen voor het sinds kort door Disney ingelijfde Twentieth Century Fox. In de jaren zestig grossierde de studio immers ook massaal in peperdure musicals. Sommige daarvan hadden succes (“The Sound Of Music”), andere waren verlieslatend of geraakten nipt uit de kosten (“Doctor Dolittle”, “Star”, “Hello Dolly”). En dat was dan nog in een decennium dat er een publiek was voor musicals. Anno vandaag is het vooralsnog afwachten of de “La La Land”-zwaluw van vorig jaar het begin van een nieuwe lente inluidt voor het toonladdergenre.

Een paar kanttekeningen wel: binnen de normen van de huidige budgetten valt “The Greatest Showman” ‘niet zo duur’ uit met een begroot budget van 84 miljoen dollar. En echt grootschalig is de film ook niet: zonder eindgeneriek klokt hij af op  een speelduur van net iets meer dan anderhalfuur. Op zich niet zo ruim bemeten om een volledige biografie door te jagen. Mocht “The Greatest Showman” tenminste een volledige biografie zijn. Wat het niet is. Enkel het eerste deel van Barnums leven komt aan bod, en dan ook nog hevig geromantiseerd en gesuikerd en zeker niet altijd levensecht. Personages als General Tom Thumb en de Zweedse operasensatie Jenny Lind hebben weliswaar echt bestaan, het overkoepelende verhaal is meer fictie dan non-fictie.

Barnum voelde als jonge ondernemer aan dat er geld te verdienen viel met sensatie. Hij investeerde in een freakshow waarin de mannen geen baarden hadden en de vrouwen wel, stampte het Barnum and Bailey Circus uit de grond en wist precies hoe hij zijn publiek kon overtuigen om meerdere keren naar zijn shows te komen, al dan niet onder het motto there’s a sucker born every minute. Debuterend regisseur en voormalig visuele effecten-medewerker Michael Gracey lonkt af en toe CGI-ongegeneerd naar Baz Luhrmann en gaat met de grove borstel over en losse pols door Barnums verwezenlijkingen. De showman krijgt de allure van een dappere ondernemer en brave huisvader die als een volksmenner kwistig het entertainmentsmanna in het rondstrooit, en even zijn huiselijk geluk op het spel zet als hij iets te diep in de nachtegaalogen van Lind kijkt.

Een belangrijk onderdeel van “The Greatest Showman” is de soundtrack, en die stelt binnen de krijtlijnen van het musicalgenre niet teleur. Componisten Benji Pasek en Justin Paul wonnen vorig jaar een Oscar voor hun “La La Land”-oorworm “City Of Stars” en de kans dat ze dit jaar in de Academy Award prijzen vallen voor een lied uit deze film is vrij groot. Pasek en Paul torenen momenteel trouwens hoog boven de radar uit: het duo is inmiddels ingehuurd door Disney om de komende live action versies van “Aladdin” en “Snow White” van deuntjes te voorzien die je kan fluiten terwijl je werkt.  

“The Greatest Showman” etaleert genoeg brouhaha, confetti en slingers om de musicalfan op haar/zijn wenken te bedienen. Al is dat genoeg uiteindelijk toch te weinig om van een echt geslaagde film te spreken. Lees: er is te weinig substantie om met volledig opgeladen batterijen huiswaarts te huppelen. Het flinterdunne verhaal stokt eerder dan het draait en dat kost aan de eindmeet toch op zijn minst een afgeroomde ster. Zeker omdat elk dramapunt in de plot snel en zonder diepgang wordt afgehandeld. Zo veroorzaakt de nevenintrige rond ringmeester Zac Efrons’ verboden interraciale romance nauwelijks een rimpeling.

Wel mjammie: de sterke schermprésence van Hugh Jackman die in de titelrol laat zien als rasentertainer in de wieg te zijn gelegd en er ook zo te zijn uitgekropen. Wat dan weer voor een serieuze afronding naar boven zorgt. Ook Rebecca Ferguson (weliswaar met gedubde zangstem) valt in de falderiefalderaprijzen. Doet dat deze keer niet: Michelle Williams die weinig weet aan te vangen als Jackmans/Barnums weinig genuanceerd getekende echtgenote. Duidelijk een actrice die liever wat meer krenten in de acteerkoek heeft.