Het succes van The Sound Of Music was zo groot in 1965, dat Fox besloot om zwaar in te zetten op andere prestigieuze musicals. Alsof ze niets geleerd hadden van het Cleopatra-debacle, investeerden ze zwaar in de paradepaardjes Star, Dr. Dolittle en Hello, Dolly. Dolly was met een budget van ruim 25 miljoen dollar niet alleen de duurste van de drie, het was op dat punt ook de duurste musical die ooit in Hollywood was gemaakt.

Het script van Hello, Dolly bevat geen greintje dramatiek en is een lichtvoetige komedie van de lichtste soort. Centraal staat huwelijksmakelaarster Dolly Levi (Streisand) die haar zinnen heeft gezet op een knorrige miljonair (Walter Matthau) en een uitgebreide list op poten zet om hem aan de haak te slaan. Een verhaal dat op zich niet veel moet kosten, maar Fox geloofde duidelijk in de stelling more is more tijdens de productie. Zo kostte een van Barbra Streisands jurken alleen al achtduizend dollar.

Hello, Dolly deed het vrij behoorlijk aan de kassa en was een van de vijf best bezochte films van het jaar. Ook de Oscars waren de film goedgezind met beeldjes voor productieontwerp, musicalscore en geluid. Maar zelfs dat bleek niet genoeg om het productiebudget te recupereren. Integendeel: Fox verloor aan zijn musicals zoveel geld dat het de jaren daarna op zwart zaad zat en verschillende executives hun job verloren.

Hello, Dolly was niet alleen voor Fox een prestigeproject, maar ook voor Ernest Lehman, die zowel het scenario schreef als de productie superviseerde. De bron voor het scenario was de gelijknamige succesvolle Broadwaymusical die in 1964 in première ging en pas eind 1970 na 2844 opvoeringen werd opgedoekt. Voorlopig, want later volgden heel wat revivals en internationale opvoeringen, onder meer op de Londense West End. De musical was gebaseerd op Thornton Wilders uit 1955 stammende toneelstuk The Matchmaker. Wilder baseerde dat stuk op zijn vroegere toneelstuk The Merchant Of Yonkers, waarvoor hij de mosterd haalde bij Einen Jux Will Er Sich Machen, een Oostenrijkse drieakter uit 1842. En die haalde dan weer de inspiratie bij de uit 1835 stammende Britse farce A Day Well Spent.

Het gigantische succes van de Broadwayversie van Hello, Dolly zorgde er trouwens voor dat de release van de film vertraging opliep. Fox had immers een contract getekend dat de film enkel maar kon worden vertoond nadat het Broadwaystuk niet meer te zien was. Waarop Fox een financiële deal met theaterimpressario David Merrick moest sluiten om de film toch te kunnen uitbrengen nadat hij eigenlijk al een jaar in kannen en kruiken was. In eerste instantie werd Stanley Donen gecontacteerd voor de regie, maar die gaf de voorkeur aan Bedazzled. Waarop Gene Kelly – die met Donen samenwerkte voor onder meer Singin’ In The Rain – zich liet inhuren als regisseur. En die werkte een jaar intensief aan de preproductie om alles zo Hollywoodiaans mogelijk te krijgen. Zo vulde de set voor de Harmonia Gardens-sequentie drie verdiepingen van een volledige soundstage. Het filmen van de dans- en zangrijke scène die zich op die locatie afspeelt nam een maand in beslag.

Grote delen van het decor werden later door Fox gerecycleerd: de fontein werd gebruikt om in vlammen op te gaan in The Towering Inferno, de kleurrijke vensters doken op in de eetkamer in The Poseidon Adventure en andere decorstukken werden afgestoft voor Return To The Planet Of The Apes. Ook in Butch Cassidy And The Sundance Kid duikt een stuk van de set op: Paul Newman, Robert Redford en Katharine Ross lieten zich op de set fotograferen en die foto’s deden dienst als achtergrond tijdens de iconische fotomontage in die film.

Peis en vree was het niet op de set: vooral tussen Matthau en Streisand boterde het niet. Matthau liet op een bepaald moment zelfs optekenen dat Streisands talent evenwaardig was als dat van de scheet van een vlinder. Hij weigerde ook om haar effectief te kussen tijdens de finale van de film, waarop Kelly met verdoezelende camerastanden en montage-ingrepen de indruk moest wekken dat de twee elkaar kusten. Misschien dat hij beter overweg had gekund met Julie Andrews, maar die weigerde de rol. Ook Shirley MacLaine en Doris Day waren een tijdje in de running voor de titelrol.

Triviale uitsmijter: Hello, Dolly was een van de eerste films die in Amerika op VHS en Betamax werden uitgebracht. Die eer viel de prent te beurt in het najaar van 1977. Het was niet Fox zelf die de film uitbracht, maar het Magnetic Video Corporation label, dat distributierechten van vijftig Fox-titels had gekocht.