Een groep van schandalig rijke familieleden, vrienden, kennissen en nog meer van dat fraais volk zijn uitgenodigd voor een jachtpartij. De meerderheid van de genodigden is op de uitnodiging van Sir William McCordle ingegaan, omdat ze van de gastheer nog wat meer verlangen dan wat levend wild. In veel van de gevallen is dat harde valuta. Maar William mag je gerust een vrek noemen. Hij is niet vies van enig vrouwelijk schoon, maar durf hem niet op zijn verantwoordelijkheden wijzen. Samen met de gasten arriveert ook hun personeel. Net zoals de bewoners van het huis als het personeel van McCordle, hebben de bezoekers uit de verschillende sociale lagen van de maatschappij elk zo hun eigen geheimpjes.

Af en toe heb je zo van die films waarvan het moeilijk is om nu te zeggen of ze goed of slecht zijn. Gosford Park is er zo eentje. Na het bekijken ervan lijkt het hele gedoe een maat voor niets. Fans van whodunits, moordmysteries, in de stijl van Hercule Poirot en Agatha Christie zullen teleurgesteld zijn. Stephen Fry (Wilde) is de inspecteur wiens little grey cells niet erg talrijk aanwezig zijn. De dood van één van de personages staat helemaal niet centraal, laat staan dat het de drijfveer zou zijn. Je moet zo een dikke 80 minuten wachten tot er eindelijk iemand de geest geeft! De moord is dus iets bijkomstig, iets triviaal, iets dat nu eenmaal gebeurt en daarmee is de kous af. Maar wie even de tijd neemt zal zien dat naast de oppervlakkige benadering er toch een rijkelijk aantal intriges doorheen elkaar verwezen is, sub-verhalen die met elkaar verbonden zijn. En dan zie je ook dat dit weer een typisch Robert Altman film is.

De prent wijkt ook nog op een andere manier af van het conventionele doordat de gebeurtenissen worden verteld vanuit het standpunt van het personeel. De problemen en het gekibbel van de 'upstairs'-bewonderaars, de rijken, wordt uit de doeken gedaan door de leden van de downstairs, het personeel. Telkens wanneer iemand van de upstairs in beeld komt, gebeurt dat in aanwezigheid van een personeelslid. Er zijn zoveel personages, zo'n dikke 35, en elk van hen heeft iets te vertellen. Altman zegt steeds tegen zijn acteurs dat iedereen de hoofdrol vertolkt in zijn films. Alles draait rond de persoon die op dat ogenblik in beeld is. Misschien is dat de reden dat heel veel acteurs met Altman willen samenwerken.

Robert Altman is een regisseur die weet dat hij een aparte stijl hanteert. Een scène is goed wanneer het goed is gespeeld. Van zijn cast verlangt hij iets te zien wat hij nog nooit heeft gezien, en kan hij dus nooit uitleggen wat hij wil, omdat hij het nog niet heeft gezien. Denk daar maar eens over na! Hij volgt ook zelden woord voor woord het script zoals het is geschreven. Na een scène checkt hij bij de scriptgirl of alle relevante informatie zoals in het scenario staat neergeschreven in de scène zit of niet. Ook geeft hij toe dat al zijn films vijf tot zes hoogtepunten bevatten. Onbedoelde hoogtepunten die door toeval, inspiratie of gewoon door het moment zijn ontstaan. Zo zie je maar dat zelfkennis het begin is van alle wijsheid.