Oeverloos sentimenteel, maar toch zo schoon … ziehier Goodbye Mr. Chips als bear necessity.

James Hiltons kortverhaal waarop de film is gebaseerd verscheen voor het eerst in 1933 als bijlage bij de evangelische krant British Weekly. In april 1934 kreeg het een herdruk in het Amerikaanse tijdschrift The Atlantic. Vandaaruit bleek het maar een kleine stap naar een effectieve druk in boekvorm later dat jaar. Het boek groeide uit tot een heus succes en maakte van Hilton een bestsellerauteur. Hilton kreeg ook voet in Hollywood en zou in 1942 zelfs een Oscar winnen voor zijn bijdrage aan het script van Mrs. Miniver.

Gezien het grote succes van Goodbye Mr. Chips is het logisch dat het ook een verfilming kreeg door wat toen de meest somptueuze Hollywoodstudio van het moment was. MGM dus. De Mr. Chips waarnaar wordt verwezen in de titel is eigenlijk Charles Edward Chipping (Robert Donat) die in 1870 als jonge snaak begint met les te geven op het prestigieuze Brookfield College. Hij zal aan het college verbonden blijven tot aan zijn dood op hoogbejaarde leeftijd in 1933 en inspireert in al die jaren heel wat jonge knapen om het beste te halen uit het leven. Ergens halverwege raakt de schuchtere Chipping tot op zijn oren verliefd op de guitige Katherine – Greer Garson in haar doorbraakrol – waarmee hij ook zal trouwen.

De sequentie in Oostenrijk waar de twee elkaar leren kennen is het meest levendige deel van de film. En ook het minst sentimentele: in het deel dat na hun huwelijk komt spaart regisseur Sam Wood de stroop niet. Kelderen doet hij Goodbye Mr. Chips daarmee niet: de film blijft tot op het eind zeer schoon, menselijk en ontroerend. Donat zal helemaal in zijn nopjes zijn geweest, daar hij erin slaagde om de Oscar voor beste mannelijke hoofdrol binnen te rijven. En dat is een grote verdienste in het jaar dat Gone With The Wind de grote slokop was. Clark Gable zal waarschijnlijk wel een damn gegeven hebben.

Goodbye Mr. Chips werd in 1969 herwerkt als musical met Peter O’Toole en Petula Clark, maar die versie haalt nergens de kracht en pracht van deze versie. Hiltons verhaal werd ook nog tweemaal verfilmd als miniserie, respectievelijk in 1984 en 2002.