Het beste aan Ghostbusters: Frozen Empire? De titelsong van de gelijknamige eerste film uit de franchise. Op de kop af veertig jaar geleden mocht die iconische tenentapper van Ray Parker Jr. voor het eerst op de radio en zich vandaaruit vasthechten in het collectieve geheugen.

Een plek waar deze Frozen Empire de poort niet zal van laten neerdalen. De vijfde film uit de franchise – Paul Feigs vermaledijde vrouwenversie hoort erbij ja – is een doelloze zoektocht naar inspiratie en originele ideeën. Drie jaar geleden kon Ghostbusters: Afterlife nog teren op sentiment, als eerbetoon van Jason Reitman aan zijn overleden vader Ivan en als tedere knipoog naar het origineel door ook de nog overblijvende leden van Reitmans twee films als helden te onthalen.

Niets meer van dat in Frozen Empire: de oude generatie spokenjagers wordt op een hoopje gegooid met de nieuwe, en iedereen loopt elkaar constant voor de voeten of vermijdt elkaar. Er is geen interactie of connectie tussen het gros van de personages, er wordt tijd besteed aan overbodige nevenfiguren en zelfs de visuele effectenzijde valt in povere herhaling. Euvels waarvoor de ectoplasmamantel der liefde misschien uit de wasmachine zou hebben gemogen indien het scenario an sich niet zo dodelijk saai was. Geen connectie tussen de personages is een ding, er is ook nauwelijks een connectie tussen scènes onderling. Na een uur is er nog niets substantieels interessant, grappig of boeiend gebeurd, waardoor het tweede uur zowat neerkomt op een verlenging van de strafmaat.

Regisseur Gil Kenan staat erbij en kijkt ernaar, en zal intussen ook wel weten dat zijn animatiedebuut uit 2006 – het geinige Monster House – dusver nog altijd de enige relevante titel op zijn curriculum is. Al zit de echte teleurstelling in de scriptmedewerking van Jason Reitman: gezien zijn mooiere cv is dit toch echt wel een miskleun. De cast loopt ook verloren. Paul Rudd acteert op automatische piloot als stond hij op de set van zijn derde Ant-Man film. En de rest huppelt maar wat rond, al dan niet op zoek naar de uitgang. Enkel McKenna Grace doet haar best om echt wat poer in haar jeugdig personage te blazen, maar dat kan niet echt in dit holderdebolderscript.

Waarin er een spook duivelsgewijs uit een rond metalen doosje kruipt komt om New York en bij uitbreiding waarschijnlijk ook de rest van de wereld in een doodse ijsvlakte te veranderen. Goed nieuws voor ijsberen, zeehonden en pinguïns in elk geval. Er zullen nog wel een paar visgaten in het ijs zijn zeker? Naam van die vriessnoodaard is Garaka, die ergens lang geleden werd verslagen door Firemasters en nu uit is op wraak. Patton Oswalt mag even langskomen om die voorgeschiedenis te vertellen, en voor de rest moet je maar hopen dat alles duidelijk is in een film waarbij je voor de eindgeneriek al bent vergeten wie wat heeft gedaan en waarom.

De laatste film uit de franchise zal dit waarschijnlijk niet zijn, want Columbia heeft natuurlijk wel wat geïnvesteerd in hun Ghost Corps outlet, in het leven geroepen bij Feigs verketterde reboot. En neen, dat was geen goede film, maar er zat achteraf gezien wel meer animo in dan in dit log ‘gelukkig dat Rick Moranis en Sigourney Weaver lekker thuis zijn gebleven’ drijfzand waarin fanservice bubbelt als broebelt als een om aandacht schreeuwende ADHD’er. Vraag is wie er luistert als je niets te vertellen hebt. Who You Gonna Call? Een betere verhalenverteller misschien?