Veel moeite kost het niet om de gelijkenissen te spotten tussen Laurent Cantets “Entre Les Murs” en deze “Foxfire”. Beide titels concentreren zich op de groeipijnen van jonge mensen, gekoppeld aan hun al dan niet in groepsverband interageren. Waar Cantet vijf jaar terug koos voor een hedendaags verhaal waarin we zagen hoe leraars en leerlingen elkaar probeerden te vinden in een Parijse voorstad annex ‘probleemwijk’, keert hij nu terug naar het verleden. Naar de jaren vijftig om precies te zijn, waar zich een plot ontrafelt over een paar jonge meisjes/vrouwen in de dop dat hun leven ziet vastroesten in een Amerikaanse voorstad. En op een dag besluiten om het recht in eigen handen te nemen.

“Foxfire” is gebaseerd op de roman “Foxfire: Confessions Of A Girl Gang” van Joyce Carol Oates. Deze kranige dame schrijft reeds boeken sinds 1963, heeft een veertigtal titels op haar actief en werd drie keer genomineerd voor een Pulitzer Prize. “Foxfire” verscheen in 1993, en werd drie jaar later al eens verfilmd met niemand minder dan Angelina Jolie in de belangrijkste rol. Een echt getrouwe verfilming was het niet, daar het verhaal een upgrade kreeg naar de jaren negentig, en ook de sociale achtergrond van de personages was veranderd. Cantet – die de film in Canada volledig in het Engels draaide – blijft wel trouw(er) aan het bronmateriaal.

Hammond, New York, midden jaren vijftig. De vrijgevochten (maar in haar vrijheid beknotte) Legs (vertolkt door debutante Raven Adamson) is het beu dat ze zich moet plooien naar de wensen van een door mannen gedomineerde wereld, terwijl ze opgroeit in een gebroken gezin waarin nauwelijks rekening met haar wordt gehouden. Waarop ze besluit om met een paar vriendinnen de meidenbende “Foxfire” op te richten, waarin iedereen zichzelf kan zijn en waarin mannen die hen onheus behandelen het moeten bekopen. Het begint allemaal onschuldig (de auto van een wiskundelaar krijgt een graffitibehandeling) maar hoe meer meisjes er toetreden en hoe meer risico’s Legs en de anderen nemen, hoe gevaarlijker de situatie echter wordt. Na een mislukte joyride wordt Legs zelfs veroordeeld tot een verblijf in een heropvoedingstehuis. Eens terug op vrije voeten, roept Legs de meisjes terug bij elkaar. Ze huren samen een huis, en gaan nog driester tewerk dan voorheen. Om in hun eigen onderhoud te voorzien, chanteren ze zelfs mannen nadat ze die eerst met uitdagende kledij en promiscue handelingen in de val lokken. Wat begon als een onschuldige fantasie, ontaardt in een gevaarlijk spel waarin de grens tussen goed, kwaad, schuld en onschuld al snel niet meer duidelijk is.

“Foxfire” behandelt interessante materie, Cantets verfilming is helaas weinig opwindend. Waar “Entre Les Murs” levendig en boeiend was, is deze mythische 'female bonding'-(wraak)fantasie futloos en repetitief. Wat meer is, Cantet slaagt er niet in om enig medeleven op te wekken voor de personages. In het eerste halfuur heb je er nog wat sympathie voor, hoe verder de narratie vordert hoe irritanter de jonge dames worden. Cantet schetst ze als karikaturen (de leidster, de meeloopster, de grote mond, de ruziestookster, de pleziermaakster) en na verloop van tijd kon het ons eigenlijk niet zoveel meer schelen wat er met de personages zou gebeuren. Cantet schetst zowel de personages als de gebeurtenissen op een vrij ongenuanceerde manier: wat onder de huid zou moeten kruipen, verzandt daardoor in een fletse brij waarin apathie de plaats van sympathie inneemt.

Bovendien voel je al van heel ver aankomen dat het slecht gaat aflopen met de meisjes. Eens die climax er dan eindelijk is, is het voor Cantet niet meer dan een open deur die hij zonder al teveel schwung intrapt. De poëtische ondertoon die hij wil bewerkstelligen gaat eveneens vaak de mist in. Aan de noeste arbeid van de cast ligt het niet. Alle actrices die deel uitmaken van de “Foxfire”-bende zijn debutantes en doen hun uiterste best om personages van vlees en bloed neer te zetten. Jammer dat ze dit niet konden doen in een prent die meer om het lijf had. En ook jammer dat Cantet vijf jaar na zijn terecht gelauwerde “Entre Les Murs” op de proppen komt met een misser. Hopelijk slechts een schampshot in de carrière van een cineast die er dusver wel steeds in slaagde om relevante sociale cinema in een pakkende cinematografische jas te stoppen.

Wie Cantet aan het woord wil horen over zijn adaptatie van “Foxfire” – en de Franse taal machtig is, daar de extra niet van ondertitels is voorzien – kan afstemmen op een fragment uit een masterclass met de cineast. De trailer rondt het pakketje extra’s af.