Soms blijkt er toch nog voedzaam vocht te zitten in de uiers van een op het eerste zicht leeggemolken franchise. The First Omen is immers meer entertainend dan je aanvankelijk geneigd bent te denken, zeker omdat de vorige poging om de reeks levensvatbaar te houden een volstrekt overbodige remake was van het origineel uit 1976. Een origineel dat lekker dichtbij lijkt in deze prequel, en dat op het eind zelfs – hallo daar, Gregory – heel tastbaar wordt.

Een feilloos parcours rijdt Arkasha Stevenson niet in haar langspeeldebuut, maar ze doet wel haar uiterste best om een verhaal te vertellen en meer te doen dan de tijd te doden tussen de obligate kiekeboescènes door. En dat best doen zorgt er uiteindelijk voor dat de mindere momenten zich in excelsis met de habijt der liefde laten bedekken. Stevenson – die mee schreef aan het script – levert trouwens best een aantal aardig gekalibreerde griezelscènes af. En ze beschikt met Nell Tiger Free over een actrice die zich in vol ornaat op de hoofdrol werpt. Wat ook helpt om ‘mee te zijn’ met wat in de eerste plaats natuurlijk een hoop bovennatuurlijke nonsens is.

The First Omen duikt dieper in de Damienmythologie en beantwoordt de vraag wie de moeder is van het duivelskind. Wie een beetje thuis is in die mythologie weet dat er daar een portie jakhalspoeperij komt bij kijken. Al wordt die wel buiten beeld gehouden. Het moet zedig blijven natuurlijk. Centraal in de plot staat de Amerikaanse novice Margaret die in 1971 in een katholiek weeshuis in Rome aankomt om er mee in te staan voor de opvoeding van de kinderen. Ja, er zitten wat raakpunten met Immaculate in deze prent. Een van de tienerkinderen daar wordt door de nonnen nogal stiefmoederlijk behandeld omdat ze een lastpak is en last heeft van hallucinaties. Margaret wordt op haar beurt benaderd door de mysterieuze priester Brennan – een in de huid van David Warner kruipende Ralph Ineson – die haar waarschuwt dat het meisje in kwestie door afvallige katholieken wordt klaargestoomd om de antichrist te baren. En of ze daar even bewijs kan voor verzamelen, hostiekazuifelalsjeblieft.

Vraag is natuurlijk of die Carlita wel de toekomstige duivelsmoeder van dienst is of dat het toch iemand anders is. Een vraag die niet zo moeilijk te beantwoorden is. Iedereen die in zijn leven al drie films heeft gezien – en De kollega’s maken de brug! mag er daar een van zijn – zal direct weten hoe de vork in het altaar steekt. Maar dat neemt de leut niet weg, op een of andere manier maakt het ‘de grote revelatiescène’ zelfs geestiger.

Ook best geestig: het slotakkoord dat netjes aansluiting vindt bij Richard Donners origineel – nogmaals, hallo daar Gregory – en tegelijkertijd ruimte laat voor nog een tussenprequelsequel die zich zelfs alternerend met dat origineel kan afspelen. Of hoe The First Omen een verrassend stijlvolle aanvulling is bij een franchise die eigenlijk al een tijd op apengapen lag. Maar kijk, de steen der verrijzenis is zowaar wat weggerold. Al ziet Thomas dat misschien wel anders.