Voor volwassen film-/animatieliefhebbers is er eigenlijk geen valabele reden meer om nog naar een productie van Blue Sky Animation af te zakken. De “Ice Age”-franchise is doder dan dood, en het gros van de overige films uit hun catalogus is ofwel angstvallig stereotiep (“Robots”, “Rio”) of regelrecht saai (“Horton Hears A Who”, “Epic”). Nieuwe worp “Ferdinand” zit in het stereotiepe kamp. Er mag hier en daar wel een leuke scène te rapen zijn, plottechnisch weet deze breed uitgesponnen film zelden een vuist te maken. 

Blue Sky had nochtans stevig bronmateriaal in handen. Het uit 1936 stammende kinderboek ‘The Story Of Ferdinand’ van schrijver Munro Leaf en illustrator Robert Lawson is immers een regelrechte klassieker. Twee jaar na het verschijnen stond het nog steeds bovenaan de bestsellerlijsten op een bepaald moment verkocht het zelfs meer exemplaren dan Margaret Mitchells “Gone With The Wind”.

Niet slecht voor een diervriendelijk verhaal over een schuchtere stier die niets moet weten van agressie en stierengevechten, en zijn tijd liever invult door in groene weiden aan malse bloemen te ruiken. Uiteraard wordt van Ferdinand verwacht dat hij de arena betreedt om een bloeddorstige matador ter wille te zijn, maar zijn lieve inborst zorgt ervoor dat hij na het gevecht zijn vrijheid terugkrijgt en tot het eind van zijn dagen onbekommerd bloemen mag snuiven.

Lang niet iedereen was fan van het boek. De strijd van het eigenzinnig individu dat aan zijn lot weet te ontsnappen en daarvoor wordt beloond zorgde er her en der voor dat het boek als een allegorisch pleidooi voor van alles en nog wat werd beschouwd: van pacifisme over fascisme tot communisme. Tijdens de burgeroorlog eind jaren dertig werd het boek in Spanje verboden, en ook Adolf Hitler tierde donderprekend raus und verboten en gaf opdracht om alle exemplaren te verbranden omdat het een vuil stuk democratische propaganda was. En dat terwijl Disney het boek nog wat populairder had gemaakt door er in 1938 een Oscarwinnend Silly Symphonie-filmpje van te draaien. 

Met zo’n voorgeschiedenis is het jammer dat de versie van Blue Sky Animation en Fox geen vuist weet te maken. Het probleem ligt niet bij Ferdinand: die is als hoofdfiguur aimabel genoeg geanimeerd. Ook de Spaanse landschappen zijn treffend getroffen, zij het zonder de visuele magie van Pixar te bereiken. Het is vooral in de entourage dat het verkeerd loopt: de menagerie aan sidekicks en nevenfiguren laat eerder een vermoeiende indruk na en voor elke geslaagde passage met een treffend weergegeven Looney Tunes-vibe zijn er dubbel zoveel die vooral metaalmoeheid etaleren. Wie zijn koters echt een groot cinemaplezier wil doen tijdens de eindejaarsperiode trakteert ze beter op het tweede “Paddington”-avontuur.