Kreeg Pixar een paar weken terug nog de raad om uit hun doppen te kijken voor “Rango”, de eerste animatieworp van de ILM-studio’s, dan mogen ze nu opnieuw luid joelend en feestend in een vat geestrijk vocht duiken. Van Fox’ Blue Sky animatiestudio (rijk en groot geworden dankzij de “Ice Age”-trilogie) hoeven ze immers geen Oscarwegkapende concurrentie te vrezen. Tuurlijk zal hun nieuwste worp “Rio” beschamend veel opbrengen aan de kassa’s op alle continenten (zij het misschien iets minder op Antartica), kwalitatief leunt dit echter dichter aan bij de ongepolijstheid van Dreamworks dan bij de doordachte parels van Pixar. Zo kregen we op niet-gepaste tijden een “Madagascar 2”-flashback en die dingen doen verdomd veel pijn. Wees gerust: zo slecht als bovenstaande titel wordt “Rio” gelukkig nooit.

De film begint met zingende en dansende vogels in het regenwoud niet ver van Rio de Janeiro. Lang duurt het feest niet, daar het gros van de feestvogels wordt gevangen door handelaars in exotische dieren die hun buit verschepen naar dierenwinkels waar ook ter wereld. Een van de slachtoffers is een piepjonge, net uit het nest gevallen blauwe ara die in Minnesota (of Zwevegem, voor wie de Vlaamse versie tot zich neemt) wordt gevonden door het meisje Linda. De jaren gaan voorbij, en Blu (zoals ze het dier heeft gedoopt) blijft gedurende al die jaren haar beste vriend. Op een dag staat snoeshaan Tulio voor de deur. Hij is een ornitholoog die in Rio een blauwe vrouwtjesara in gevangenschap heeft en Linda meedeelt dat haar Blu het laatste mannetje van zijn soort is. Om de soort van uitsterven te vrijwaren, moeten de twee dus paren. Na wat twijfelen stemt Linda toe en gaat ze samen met Tulio en Blu (Jesse Eisenberg/Stef Aerts) naar Rio, waar haar huisdier beste maatjes moet zien te worden met de eigenzinnige en niet op haar bek gevallen Jewel (Anne Hathaway/Nathalie Meskens). Die is echter allerminst onder de indruk van haar stuntelige tegenpool, zeker als blijkt dat de in gevangenschap opgegroeide Blu niet eens kan vliegen. Jewel wil trouwens zo snel mogelijk terug naar de vrije natuur, is het niet goed- dan kwaadschiks.

Op een kwade nacht worden Blu en Jewel ontvoerd door vogelsmokkelaars, die hun malafide kaketoe Nigel (Jemaine “Flight Of The Conchords” Clement/Pieter Embrechts) als spion hadden geïnfiltreerd in Tulio’s opvangcentrum. De twee worden aan elkaar geketend, maar slagen er toch in om 'defiant ones'-gewijs te ontsnappen. De ontvoerders en Nigel zetten de achtervolging in op de niet zo snel opschietende blauwe ara’s, die onderweg wel hulp krijgen van exotische sidekicks (in de Vlaamse versie voorzien van de stemmen van Bart Peeters, Bruno Vanden Broecke en Ronny Mosuse) en een kwijlende bulldog.

Regisseur Carlos Saldanha (die ook meewerkte aan de “Ice Age”-films en “Robots”) benadrukt zijn Braziliaanse roots in dit verhaal dat de helft van de tijd draait rond het carnaval in Rio. En zoiets levert uiteraard heel mooi geanimeerde scènes op, inclusief virtuele rondleiding in Rio en zweefvliegstunt rond het Christusbeeld: ideaal waarschijnlijk om de 3D-fans waar voor hun geld te geven. Saldanha vergaloppeert zich echter met een overdaad aan lawaaierige sidekicks en muzikale segmenten. Waardoor het na verloop van tijd moeilijk wordt om “Rio” zonder gemor uit te zitten. Zo is het geen goed idee om in een film die al zo druk is nog een horde stelende apen binnen te loodsen. Van rustpunten heeft Saldanha blijkbaar nog niet gehoord: het hoeft niet anderhalfuur zo druk en lawaaierig te zijn, beste man.

Niets nieuws onder de animatiezon dus, al zijn er uiteraard genoeg spitsvondigheden en fijne vondsten te vinden in “Rio”: het zou er nog aan mankeren. En maak je trouwens maar op voor een sequel. In zijn openingsweekend bracht deze film wereldwijd al genoeg op om twee keer zijn productiebudget terug te verdienen. Ook in ons land trouwens, waar ongeveer 45 % van de bezoekers koos voor de Vlaamse versie, waarvan de stemmenregie in goede banen werd geleid door Barbara Sarafian. Reden genoeg om in Hollywood subito presto aan een nummertje twee te beginnen denken. Verdict van onze lorre: amusant en kleurrijk in kleine dosissen, maar in zijn geheel gezien geen hoogvlieger. Al zal dat geen enkel probleem zijn voor het alsnog kritiekloze klein grut om zich anderhalfuur te amuseren met deze blauwe geschelpte. Ieja deja boem.