Na de lekker wegkijkende avonturen van Peter Parker (ook het derde “Spider-Man”-epistel viel bij ons in de smaak) te hebben afgerond, had Sam Raimi zowaar een gat vrij in zijn agenda. “Spider-Man 4” wordt pas in 2011 in de zalen verwacht, dus kon Raimi het zich veroorloven om een script dat hij samen met zijn oudere broer Ivan al had geschreven ergens na “Army Of Darkness” (1993) terug op de rails te krijgen. Daar Raimi intussen een eigen productiefirma voor horrorfilms heeft (Ghost House Pictures) kon dat niet echt een probleem zijn. En kijk, dankzij een leuke speling van het lot besloot Raimi uiteindelijk om het scenario zelf te verfilmen en niet louter als producent op te treden. Een goede beslissing, want “Drag Me To Hell” (coole titel trouwens) bevat meer dan een knipoog naar zijn “The Evil Dead”-territorium in het algemeen en “Evil Dead II” (de seance-scène!) in het bijzonder. Raimi bewijst met deze film dat zijn hart nog steeds klopt voor goede ouderwetse boe-effecten, en dat hij liever met clevere cameratruukjes en lugubere geluiden werkt dan met de meest moderne CGI-hulpstukken (al maken die hier ietwat onvermijdelijk toch hun opwachting).

Alison Lohman (die op het laatste nippertje Ellen “Juno” Page verving) is uitstekend als kredietverleenster Christine Brown die (in de hoop promotie te krijgen) weigert om financiële hulp te verstrekken aan een oude vrouw die dreigt uit haar huis te worden gezet. Christine is het immers een beetje beu dat haar overijverige nieuwe collega haar probeert weg te cijferen en als ook de moeder van haar verloofde (Justin Long) haar voor boerin verslijt, besluit ze voor een keer om geen medelijden meer te hebben met anderen. Helaas voor haar is de oude vrouw in kwestie, mevrouw Ganush (Lorna Raver, die met deze vertolking meteen een instant horroricoon aflevert) niet opgezet met Christines weigering.

Wanneer Christine de beveiliging inschakelt om haar te laten verwijderen uit de bank, spreekt de vrouw een vloek uit over Christine. Zij krijgt drie dagen lang het bezoek van de Lamia, een zwarte geit met weinig vredelievende bedoelingen en een volledig arsenaal waanbeelden op zak. Nu ja, zwarte geit… de demon is eigenlijk een afgezant van bokkenpoot satan zelve, en met de ook al te pas en te onpas verschijnende Ganush wordt Christines leven een ware hel. Ze wordt afgetroefd door een onzichtbare kracht, ziet en hoort dingen die niemand anders merkt en moet op een bepaald moment zelfs tolereren dat er zich een vlieg in haar maag nestelt. Gezellig is anders. Christine ontdekt dat ze drie dagen de tijd heeft om de Lamia te paaien. Lukt dit niet, dan wacht haar onherroepelijk een enkel ticket richting hellevuur…

Raimi schept er een welhaast duivels genoegen in om het publiek bijna onafgebroken de stuipen op het lijf te jagen. De scènes waarin de Lamia zich manifesteert (het moment waarop zijn poten als schaduwen onder de deur vallen is een parel) smeken bijna om een dekentje om onder weg te duiken. En stoute kindertjes delven vanaf nu geheid het onderspit met een Ganush-poster aan de kamermuur. Knibbel knabbel knuisje-horror is nog maar zelden zo levendig uitgebeeld. Ook de klankband is fenomenaal goed. De met zigeunerviolen doorspekte score van Christopher Young is het juiste geluid op de juiste plaats, en tijdens de aftiteling is er zowaar een onuitgegeven stuk van Lalo Schifrins score van “The Exorcist” te horen. Daarnaast laat Raimi ook zien dat hij gegroeid is als verhalenverteller. In tegenstelling tot de “Evil Dead”-spielereien bevat “Drag Me To Hell” een verhaal met een begin, een midden en en eind. Het personage van Christine Brown zou trouwens niet hebben misstaan in “A Simple Plan”, nog steeds zijn meest volwassen film.

“Drag Me To Hell” is een genrepareltje dat het niet moet hebben van goedkope gore, maar die fijne truken van de foor gebruikt om iedereen in het publiek verschillende keren uit de bioszetel te laten opspringen. Jammer dat Bruce Campbell niet van de partij is om de link met “Evil Dead II” te vervolledigen, maar hij kon zich niet vrijmaken van de set van de tv-serie 'Burn Notice' waarin hij een vaste rol heeft. Neen, Raimi heeft zijn ziel zeker niet ingeslikt na zijn bigbudgetsuccessen en blijft een meester in het serveren van knap ingeblikte horror met een stevige komische ondertoon. Groovy. Of wat had je gedacht ?