De kans dat de naam van Kostas Karagiannis buiten zijn geboorteland Griekenland een schapen- of geitenbel doet rinkelen is klein. Nochtans heeft de man meer dan honderd films op zijn conto staan. Dit zal dan dus vooral een voorbeeld zijn van sant in eigen land, al is die ene schaarse keer dat Karagiannis een internationale productie mocht draaien er meteen eentje om in te lijsten als je houdt van pertinent foute Z-cinema. En die lijst komt niet enkel door zijn regiewerk, maar uiteraard ook door de samenwerking van Peter Cushing en Donald Pleasence – twee acteurs die binnen de contouren van de zogenaamde genrecinema altijd cinefiele tijd en aandacht waard zijn.

The Devil’s Men draait om een sekte die in een onooglijk Grieks dorpje de minotaurus vereert als ware het Satan Hemzelve. Iedereen die een voet in het dorp zet of het (archeologische) lef heeft om de tempel van het stierbeest te onteren wordt meteen ritueel geofferd door de sekteleden. Blijkbaar kan dat offeren enkel maar als er telkens een man en een vrouw samen aan stukken worden gereten … een van de vele onopgehelderde zaken in deze souvlaki.

De sekte wordt geleid door Cushing, en Pleasence is de priester die de sekte probeert te ontwrichten. Pleasence werd aanvankelijk gevraagd om de cultleider te vertolken, maar hij was het toen even beu om altijd de slechterik te moeten vertolken. En zo verzeilde hij in een rol die je met zowel goede als slechte wil kan zien als een voorloper van die van dokter Loomis in Halloween twee jaar later. Cushing maakte het zich ook gemakkelijk: hij zag de film als een vakantie-uitje naar Griekenland en nam er al zijn scènes binnen de week op. Pleasence krijgt hier trouwens ook een sidekick: een Amerikaanse journalist die vanuit New York naar Griekenland komt gevlogen om de moordende snoodaards bij de lurven te vatten. Die Amerikaan wordt dan weer slaapwandelend vertolkt door de Griek Kostas Karagiorgis – Costas Skouras voor de vrienden.

Aan amusement geen gebrek in deze tijdscapsulehorror waarin ook nogal wat deernen bevallig mogen zijn en waarin de mannen nog ongegeneerd een hippieoutfit mochten dragen. De scenarist van deze warboel is Arthur Rowe, en die man is vooral bekend van televisiewerk als Gunsmoke, Fantasy Island en The Bionic Woman. Voeg dat traag de genremodaliteiten omarmend script samen met een spanningsloze regie en je weet meteen waarom The Devil’s Men geen film is waar Cushing of Pleasence gensters mee slaan.

Geestig inepte foute cinema dus, die in Amerika werd uitgebracht onder de titel Land Of The Minotaur: een versie waaruit de verdeler daar zo’n acht minuten materiaal wegknipte, waardoor de film helemaal een bloed- en blootloze affaire werd.