De Canadese cineast Jean-Marc Vallée is een naam om in de gaten te houden. Sinds zijn doorbraakfilm “C.R.A.Z.Y.” is hij een graag geziene gast in Hollywood, waar hij interessante en ronkende titels als “The Young Victoria”, “Dallas Buyers Club” en “The Wild” mocht inblikken. Er is zowaar een thematiek in zijn oeuvre te ontdekken: mensen in de knoop met zichzelf of het leven an sich gaan op zoek naar achter de horizon rijpende kansen. Een thema dat ook van de partij is in “Demolition”. Nog een constante in Vallée’s oeuvre: hij kan steeds rekenen op een aantrekkelijke cast. Het is hier niet anders: een complexe Jake Gyllenhaal krijgt mooi weerwerk van Naomi Watts en Chris Cooper. De jonge Judah Lewis maakt eveneens een goede beurt als vijftienjarige met het uitzicht van een twaalfjarige en het gedrag van een eenentwintigjarige.

Wat je vooraf mag en wil weten is dat “Demolition” een fijne toevoeging is op het cv van zowel Vallée, Gyllenhaal, Watts als Cooper. Opvallend is dat Gyllenhaal sinds lang nog eens een min of meer ‘normaal’ mens van vlees en bloed mag neerzetten, en dat het er meteen een is die onder de kleren kruipt. Het maatpak dat hij aantrekt is dat van investeringsbankier Davis Mitchell. Hij werkt in de firma van zijn schoonvader (Cooper), maar haalt daar eigenlijk weinig voldoening uit. Zijn eindeloze en repetitieve dagen ondergaat hij forenzend zonder het achterste van zijn tong te laten zien. Nadat zijn echtgenote omkomt bij een auto-ongeval lonkt in plaats van het zwarte gat een opportuniteit om zijn leven in vraag te stellen. De aftrap van die vraagstelling komt uit een onverwachte hoek: een defecte snoepautomaat op de afdeling intensieve zorgen waar zijn vrouw is overleden leidt uiteindelijk naar de letterlijke sloop van zijn bestaan.

Een nogal mysterieuze fade out voor wat een kant-en-klare synopsis lijkt te zijn? Inderdaad, net omdat we het niet opportuun vinden om al te duiden waar bijvoorbeeld Watts in het plaatje past. Toen we de film voor de eerste keer zagen tijdens zijn bioscooprelease, stapten we daar ook onbevangen op af. Iets wat vandaag de dag met een overdaad aan info via sociale en minder sociale media steeds moeilijker wordt. Wie trouwens vooraf toch wil weten hoe de vork in de steel zit, kan eenvoudig weg de inlay lazen van de dvd, want daar staat wel alles netjes uitgespeld. Tja

Kijken met voorkennis of niet, “Demolition” valt gevoelsmatig tussen twee stoelen. Wie een boon heeft voor cinema die de platgetreden commerciële paden links laat liggen, zal moeten besluiten dat de plot zich daar uiteindelijk toch op beweegt. Wie houdt van eenvoudige tranentrekkerij, zal het lastig hebben zich te vereenzelvigen met het recalcitrante personage van Gyllenhaal. Vallée catert vooral aan de behoeftes van de eerste doelgroep: zijn beeldenstormcollages zullen eerder de meerwaardezoeker bekoren dan de fans van zeemzoeterige Robert Evans-verfilmingen. Ironisch is dan weer de vaststelling dat scenarist Bryan Sipe recent nog geld op de bankrekening kreeg voor de adaptatie van Evans’ “The Choice”.