Gebaseerd op de roman The Rats van James Herbert staat in de begingeneriek te lezen. Niet veel van geloven, daar er met moeite twee medeklinkers overeenkomst zijn tussen dat boek uit 1974 en deze wel heel losse adaptatie. Zowel boek als film gaan over gigantische ratten die hun scherpe tanden met graagte in mensenvlees laten ploffen, maar daar houdt de vergelijking dan ook wel op. Beter is om Deadly Eyes volledig los te koppelen van zijn literaire navelstreng en het losstaand te bekijken als een portie gezonde en foute shlock uit de jaren tachtig.

Geregisseerd door een martialartspecialist uit Amerika en gesitueerd in het Canadese Toronto dan nog wel. Voor Robert Clouse meteen zijn tweede en laatste creature feature vijf jaar na de wilde honden-film The Pack. De gigantische ratten verschijnen in Toronto op het appel nadat hun favoriete voedsel – genetisch gemanipuleerde granen – in vlammen is opgegaan. Waardoor ze dus in straten, riolen en spelonken op zoek gaan naar vervangend mensenvlees. En dat vinden ze met hopen: ze peuzelen zelfs een baby met huid, haar en fopspeen op. Aan leraar Sam Groom en gezondheidsinspecteur Sara Botsford de taak om die wriemelende meute te stoppen.

Clouse bespaart niet echt op het gore aspect van de rattenmutilaties: alles netjes binnen de contouren van de R-rating weliswaar, maar het bloed stroomt regelmatig bij beken. Met dank aan (latere) make-up en visuele effecten-grootmeesters als Allan A. Apone en Alec Gillis. Ook de locaties waar de ratten toeslaan mogen er zijn: een verlaten metrotunnel, een bowlingzaal en zelfs een bioscoop waar net Clouses eigen Bruce Lee-film Game of Death wordt vertoond.

Echte ratten zijn er nauwelijks gebruikt tijdens de productie. Telkens wanneer je een rat in aanvalmodus ziet, zie je close-ups van weinig appetijtelijke en vervaarlijk knauwende handbewogen poppen. Helemaal bar wordt het in de long shots: daarvoor werden vijfendertig dashonden en vijf terriërs in rattenkostuums gehesen. Dus telkens je meent een reuzenrat te zien rondhollen, zie je eigenlijk een vermomde hond. Fun fun fun.

Scenariogewijs vult Charles Egee – die later zou meewerken aan tal van succesvolle televisiereeksen als daar zijn St. Elsewhere, Moonlighting, NYPD Blue, The Shield en Dexter – de scenarioloopgraven met de gebruikelijke genregein: Groom en Botsford duiken tussen de lakens, Grooms feestende studenten – waarvan er eentje met hem naar bed wil – dienen in eerste instantie als rattenvoer en de aanval van de ratten in de metro valt net samen met de inhuldiging van een nieuwe tunnel, alle Jaws-gekheid op een stokje nog aan toe.

Neen, Deadly Eyes is geen goede film, maar het doet wel alles wat een hongerige rattenfilm behoort te doen. Entertainen en een beetje vies zijn, dus.