Sommige films vallen of staan met de meerwaarde die de regisseur aan het scenario toevoegt. Een regel die dubbel en dik opgaat voor Collateral. Het verhaal van Stuart Beattie is immers niet slecht, maar het overstijgt zelden of nooit de geijkte thrillercliché. Integendeel, het tapt uit zoveel bekende vaatjes dat het wel lijkt alsof het op het lijf van heel wat regisseurs is geschreven : er zit een stukje voyeurisme in dat wel op de maat van De Palma lijkt geschreven (de appartementsfinale), het claustrofobische element zou ideaal zijn voor David Fincher, Grote steden estheet Michael Mann (bedenker van Miami Vice) drukt zijn stempel op het verhaal met een koel-decoratieve production design die vaak zijn gelijke niet kent. De vele beelden van Los Angeles by night zijn dan ook de echte sterren van de film. Met als money shot de korte scéne waarin een kale huiskamer op ettelijke etages hoog enkel maar inkijk biedt op een labyrinth van wolkenkrabbers.

Verhaaltechnisch begint Collateral vrij sterk en attractief : we maken kennis met taxichauffeur Max (Jamie Foxx) die vooral houdt van de nacht (minder verkeer, minder stress, meer fooien) en droomt van een eigen limousineverhuurbedrijf. Op een nacht springt Vincent Tom Cruise in Richard Gere-grijs) in zijn wagen. Een zakenman die nog wat bezoeken moet regelen op verschillende adressen, en Max 600 dollar betaalt om hem van locatie naar locatie te brengen. Max hapt aarzelend toe, maar ontdekt al snel dat hij dat beter niet had gedaan. Vincent blijkt immers een huurmoordenaar te zijn die 5 moorden te plegen heeft op één nacht. Wanneer het eerste lijk bovenop de taxi van Max valt, is er voor de taxichauffeur geen weg meer terug en ontstaat er een dubbelzinnige en verrassende verstandhouding tussen beide mannen…

Jammer voor Michel Mann (en ook een beetje voor het publiek natuurlijk) dat de zwoele nachtelijke locatieshots in het tweede deel van de prent de vele onlogische plotgaten niet meer kunnen verdoezelen. Vincent die Max plots nodig heeft om de locaties van zijn slachtoffers te bemachtigen, terwijl we later leren dat hij de verblijfplaats van het vijfde slachtoffer nauwelijks twee uur daarvoor heeft gescout ? Hum, je zou bijna denken dat Vincent nog meer Alzheimer heeft dan Jan Decleir. En waarom moet een huurmoordenaar die zo'n kei is in zijn vak (als we Vincent zelf mogen geloven tenminste) per se de adressen bij zich hebben ? Je zou toch denken dat hij de adressen en namen van buiten kent, zodat hij geen bewijsspoor hoeft achter te laten. En tijdens de discotheekscène lijkt Vincent ook wel over zevenmijlslaarzen te beschikken om na de shoot-out nog zo snel bij de uitgang te zijn. Ook de identiteit van het vijfde slachtoffer komt trouwens niet echt als een verrassing voor een doorwinterd filmkijker, maar deze plotontwikkeling leidt wel naar een heerlijke genrefinale met dubbele climax, waarin alle clichés op een hoop worden gegooid tot aan het randje waarbij alles net niet naar zelf-parodie afglijdt. En de aankleding van de laatste tien minuten is dan weer zo cool chic dat we het Mann en Beattie (bijna) vergeven dat ze slordig en nonchalant omspringen met de nevenkarakters en zo knappe acteurs zoals bijvoorbeeld Mark Ruffalo en Bruce Gill serieus onder hun waarde gebruiken.