Films die zich focussen op maatschappelijke problemen durven nogal eens verzanden in pamflettair vingergewijs. Maar doen dat gelukkig niet altijd. Recente getuigen: Ken Loach’ “Sorry We Missed You” en Ladj Ly’s “Les Misérables”. Twee films met genoeg filmische finesse en levensechte personages om ook cinematografisch onder je huid te kruipen. Mag ook in dit rijtje: Eva Cools’ langspeeldebuut “Cleo”, veel meer dan zomaar een film over (de gevolgen van) een vluchtmisdrijf.

De zeventienjarige Cleo (een sterk acterende Anna Franziska Jäger) zat op de achterbank van de wagen van haar ouders toen die geraakt werd door een andere auto. Haar ouders overleefden de crash niet, zij wel. Het gevolg: een schuldgevoel en vooral heel veel woede naar de onbekende chauffeur die de wagen van haar ouders aanreed. Maar het leven gaat verder, met als thuisbasis het huis van haar oma waar ze na het ongeval samen met haar jongere broer woont.

Cleo vindt soelaas in het spelen van pianorecitals net zoals haar vader dat deed. Zich ontladen doet ze in het Brusselse uitgaansleven. Waar ze de dertiger Leos (een eveneens sterk acterende Roy Aernouts) ontmoet. Een romance tussen de twee lijkt zich te gaan ontspinnen. Lijkt, want het scenario van Cools meandert een richting uit waarin liefdesgeluk maar een nekslag verwijderd is van totale ontvreemding.

Cools' script stuurt de plot van ‘ware leven’-drama even het thrillerpad op. Je voelt dus wel degelijk de filmische machinaties die Cools gebruikt om haar verhaal over rouw, verdriet, berouw en opgroeien te vertellen. “Cleo” leunt bij tijd en wijlen aan bij de donkere Scandinavische drama’s waarmee Susanne Bier en Erik Poppe zich aanvankelijk op de kaart plaatsten. Net zoals bijvoorbeeld Poppes “Troubled Water” een beetje manipulatief naar karakterconnecties toe, zonder daarom in te boeten op het gebied van waarachtigheid en eerlijkheid.

Cools neemt haar tijd om het moment waarvan je weet dat het gaat komen te onthullen, en dat kan deels frustratie opwekken. Waardoor “Cleo” misschien net een kwartslag teveel draait rond wat de grote revelatie moet zijn. Maar de film kelderen doet Cools daar niet mee. Bovendien zijn de karaktertekeningen de grote kracht van “Cleo”, en die blijven probleemloos overeind tijdens het kronkelen van de plot. Het ambigue slotakkoord slaagt er bovendien in om de karakters moeiteloos met dat gekronkel te verenigen waardoor alles uiteindelijk filmisch correct en doorleefd in de plooien valt. Sterk debuut, met andere woorden.