We geven het grif en graag toe: we hebben een boon voor de filmische exploten van de Spaanse filmauteur Julio Medem. En niet alleen omdat hij ons de mooie (acteer)talenten van Emma Suarez en Paz Vega schonk. Neen, ook omdat Medem er steevast in slaagt om intrigerende metafysische verhalen te vertellen met als vaste ingrediënten erotiek, de band tussen mens en natuur en meditaties over leven en dood, allemaal gedrenkt in een magisch-realistische bron. Nog nooit gehoord van de man ?  Breng de dvd-theek een bezoekje en probeer er “La Ardilla Roja”, “Tierra”, “Los Amantes Del Circula Polar” of “Lucia Y El Sexo” op de kop te tikken. Je zou eveneens naar de bios kunnen hinkstapspringen voor ’s mans nieuwste “Caotica Ana”, maar dat raden we je als Medem-kennismaking nou ook weer niet meteen aan.

Elke auteur, muzikant, kunstenaar of cineast die voor zichzelf een universum creëert loopt op een gegeven moment verloren in zijn eigen voetsporen. Ditmaal is het de beurt aan Medem om zich te vergalloperen in zijn oeuvre. Medem maakte het zich ditmaal niet gemakkelijk : “Caotica Ana” is zijn meest ontoegankelijke verhaal ooit, al is het ironisch genoeg zowat zijn meest rechtlijnig vertelde. Even lijkt het alsof hij vooral een parodie op zijn eigen werk wil maken door bepaalde van zijn vaste ingrediënten extra dik in de verf te zetten. Toch was Medem er geenszins op uit om zijn publiek een hak te zetten, want dit is ook zijn meest persoonlijke film. Het is immers een ode aan zijn jongere zus Ana die enkele jaren geleden om het leven kwam bij een auto-ongeval. Ana was een schilderes, en alle schilderijen die in de film figureren, zijn haar authentieke werken.

De Ana waar het hier om draait (een opmerkelijk debuut van de 21-jarige en zeer Zuiders ogende Manuela Vellés) is ook kunstenares. Ze woont met haar vader in een grot aan een gehucht aan de Spaanse kust. Tijdens de verkoop van een paar van haar schilderijen loopt Ana in de kijker van Justine (Charlotte Rampling), een rijke en excentrieke dame uit Madrid die heel wat jonge talenten onder haar mecenasvleugels neemt. Ana volgt het spoor naar Madrid, en wordt daar geconfronteerd met bizarre nachtmerries. Het rare is dat die dromen zich afspelen wanneer ze wakker is, want als ze slaapt droomt Ana nooit. Met de hulp van de jonge hypnotiseur Anglo (Asier Newman) gaat ze willens nillens op zoek naar de oorzaak van de fantasieën. Al snel blijkt dat de herinneringen niet die van haar zijn, maar van vrouwen die allemaal op 22-jarige leeftijd op gruwelijke wijze om het leven kwamen. Aan Ana de keus wat ze met die wetenschap aanvangt…

Die summiere synopsis dekt maar een deel van de lading. Medem stopt de narratie boordevol doolhofverhaallijnen, en het is niet altijd duidelijk waar en wanneer verschillende puzzelstukken samenkomen of wat de bedoeling van sommige sequenties is. Maar dat is dus niets nieuw, dat is Medem-cinema. Wel raar is dat de cineast ditmaal soms heel extravagant uit de hoek komt. Waar de seksscènes uit “Lucia Y El Sexo” bijvoorbeeld heel teder waren, lijkt een bedscène met Ana hier meer op een parodie van een pornoprent. Om over de paardenpenis tijdens de discotheekscène nog maar te zwijgen. En dan hebben we het nog niet gehad over de waanzinnige finale in New York (meteen de eerste keer dat Medem in Amerika filmt). Ook veel van Ana’s hypnosebeelden ademen een ongezonde dosis kitsch uit, vooral in de scènes met de Indianen. Los van alle ingewikkelde machinaties is de boodschap van Medem min of meer duidelijk: hij omschrijft de film (verpakt als een reis door tijd en ruimte) zelf als een feministische fabel : vrouwen geven het leven, mannen nemen het af. Een vrouwvriendelijke prent dus, maar met een verpakking die toch een paar tikkels afwijkt van de geldende norm.

Ingewikkeld ? Yep. Mooi ?  Ook affirmatief: de natuurbeelden zijn opnieuw heel fraai (zolang er tenminste geen hongerige gieren opduiken), en het verhaal blijft ondanks de frequente que pasa-vragen gefundener fressen voor de Medem-fan. Toch is dit zijn minst voldoening schenkende film, en daar zijn ook een paar mindere vertolkingen schuldig aan: het karamellenspaans van Asier Newman werkt vooral op de lachspieren en Charlotte Rampling meent dat ze haar karakter een sinistere ondertoon moet meegeven en acteert alsof ze op de set van de remake van “Rosemary’s Baby” ronddwaalt. Kortom, “Caotica Ana” is tegelijkertijd potsierlijk en bezwerend. Een even vreemde als bevreemdende combinatie. Een beetje zoals het leven, misschien ?