En wopla … nog een (horror)franchise die letterlijk teruggrijpt naar de titel van het origineel om de reeks verder te zetten/opnieuw op te starten. Candyman anno 2021 is officieel een vervolg op Candyman anno 1992 en houdt geen rekening met de alleenstaande vervolgen uit 1995 en 1999. Doordat zowel de plot van de 1992-versie als de mythe van het titelpersonage zelf in dit vervolg zijn geïntegreerd kan je de film ook netjes bekijken zonder het franchise-startschot te hebben gezien.

Candyman 2021 profileert zich zonder schroom als Afro-Amerikaanse slasher/thriller met een urbane eigenheid. En laat plotgewijs politiegeweld en door blank geld gesponsorde en vervolgens verwaarloosde zwarte achterbuurten integraal deel uitmaken van de intrige om zo voor een groot deel de motivatie van het titelpersonage te (her)definiëren.

Het bronmateriaal is weliswaar Brits, midden jaren tachtig door Clive Barker geschreven als The Forbidden, een onderdeel van zijn bundels korte horrorverhalen Books Of Blood die van hem even het Britse equivalent van Stephen King maakten. Barkers oorspronkelijke verhaal speelde zich af in Liverpool, en regisseur Bernard Rose verkaste het gegeven voor de eerste speelfilmadaptatie naar Chicago, meer bepaald naar het huizenproject Cabrini-Green. Een setting die behouden blijft voor deze nieuwe Candyman.

Voor wie niet (meer) weet waar deze franchise de cuberdonmosterd haalt: de snoepjesman waarvan sprake is de geest van een zwarte man die anno 1890 door blanken werd gefolterd en levend verbrand nadat hij een blanke vrouw zwanger had gemaakt. De moordende geest - uitgerust met een haak aan een van zijn handen en steevast vergezeld van een bataljon bijen - komt tevoorschijn als je vijf keer na elkaar zijn naam uitspreekt terwijl je in een spiegel kijkt en terwijl je drie achterwaartse salto’s uitvoert met een pepermolen op je voorhoofd. Of neen, het was enkel maar dat eerste: vijf keer zijn naam uitspreken voor een spiegel volstaat om dit heerschap op dodelijk bezoek te krijgen. Gemakkelijker om dat niet te doen dan om dat wel te doen zou je denken … maar goed, er zijn er dus die de snoepjesman tot leven wekken door dit ritueel uit te voeren. Logisch, want anders heb je geen film.

Het hoofdpersonage is beeldend kunstenaar Anthony (Yahya Abdul-Mateen II) die met zijn vriendin-galerijhoudster Brianna (Teyonah Parris) in een luxueuze loft in Cabrini-Green gaat wonen. Ten tijde van de eerste Candyman stonden op die plaats nog bouwvallige woningen, nu is het een yuppie-paradijs geworden. De tijden, ze zijn aan het ver-a-anderen. Al ziet Candyman zelf er nog zo goed als hetzelfde uit, en ook Tony Todd - die hem in 1992 vertolkte - mag even opduiken. Anthony raakt in de ban van de mythe rond Candyman en wanneer hij de verhalen en legendes in zijn kunstwerken begint te gebruiken effent hij zonder dat zelf te beseffen de weg voor de wedergeboorte van de haakmoordenaar. Dat hij gefascineerd raakt door Candyman is trouwens geen toeval zo blijkt uit nog een ander plotpunt dat teruggrijpt naar de eersteling.

Jordan Peele - die met Get Out en Us boem-patatgewijs uitgroeide tot een moderne horrormeester - is de drijvende productionele kracht achter deze sequel. De regie vertrouwde hij toe aan Nia DaCosta, een dame die ook door Marvel werd opgemerkt want daar mocht ze The Marvels regisseren, het vervolg op Captain Marvel. Ze schreven ook beide mee aan het scenario, en het is daar dat de film sputtert en hapert. Visueel zit alles best wel snor met schaduwspelen, neongalerijen en spiegelconstructies als smaakmakers. Maar de plot vindt zelden een steekhoudende focus: DaCosta en Peele willen duidelijk een uitbundige horrorfilm maken, maar ze zitten gewrongen tussen Roses erfenis uit 1992 en hun eigen maatschappelijk gedachtegoed. Wat maakt dat de popcornhorrorfan waarschijnlijk op zijn honger blijft zitten en degene die denkt meer te zullen zien dan een hersenloze slasher ook niet volledig op zijn wenken zal worden bediend - ook al omdat het gros van de personages niet echt een eigenheid heeft. Waardoor het allemaal wat saai wordt en zelfs de obligate moordscènes waarin nevenfiguren het loodje leggen door Candyman op te roepen nauwelijks aansluiting vinden met de rest van de film.

Goede bedoelingen genoeg maar het moddert allemaal toch maar wat aan, deze Candyman. Het titelpersonage mag hier dan wel de innerlijke woede van een gemeenschap vertegenwoordigen, het voelt in de eerste plaats allemaal aan als een gemiste kans om een spannende, entertainende of verschilmakende horrorthriller af te leveren. Is dit alles, zou Henny Vrienten kunnen vragen. Helaas wel is het antwoord. Misschien de volgende keer toch maar een pepermolen uit de kast halen.