Na de vijfde lawaaierige lawine uit de “Transformers”-franchise was het meer dan ooit hoog tijd om de stekker uit de volledig door Michael Bay vormgegeven franchise te trekken. Vijf films van rond de twee uur en een half met daarin hoop en al een helder narratief half uur … er zijn betere manieren om de magie van de cinema te inhaleren. Dat de reeks een succes was hoeft op zich niet te verwonderen: de visuele effecten - de koopwaar voor het blockbusterpubliek - waren immers top, en de vechtende Autobots en Decepticons zagen er geloofwaardiger dan een doorsnee politieker op een blauwe maandag. Bay verkrachtte het concept echter zo vaak en zolang dat het publiek bij nummer vijf eerder afhaakte dan meebreide. Voor Paramount een teken om Bay te wielklemmen en het over een ander chassis te gooien.

Want stoppen met “Transformers”-films te produceren gaan Paramount en speelgoedfabrikant Hasbro uiteraard niet doen. Daarvoor legt de kip nog teveel gouden eieren. In welke richting alles gaat evolueren is nog niet officieel bekendgemaakt, maar het idee om de reeks volledig te rebooten is alvast in de krochten van de wandelgangen opgevangen. Er bestaat ook een “Transformers”-denktank waarin een paar creatieve geesten broeden op nieuwe ideeën. Het eerste idee uit die tank blijkt alvast een geslaagd: een al dan niet eenmalige spin-off rond de aimabele Autobot Bumblebee. Een film die - op de Transformers na dan - geen enkel overkill-dna deelt met de Bay-films. Het verhaal is soberder, de focus menselijker en uit het script werden alle grappen met copulerende honden geweerd. Champagne!

De genesisfilm van Bumblebee is een prequel op de vorige “Transformers”. Scenariste Christina Hodson (van het lamentabele “Shut In”) en regisseur Travis Knight (van het geestige “Kubo And The Two Strings”) slaan hun tenten op in de jaren tachtig. Meteen al een reden waarom de film weet te charmeren. Kort door de bocht gaand kan je “Bumblebee” omschrijven als een metalen update van “E.T.” Ruimtewezen stort neer op de aarde, wordt gevonden door een kind, en samen moeten ze op de vlucht vooraleer ze terug van elkaar afscheid moeten nemen. Kind van dienst is weliswaar een tienermeisje, met het nodige genregevoel vertolkt door Hailee Steinfeld. Gehavend door de vroegtijdige dood van haar vader krijgt haar wereld weer wat kleur als ze zich over de gestrande Bumblebee ontfermt die zich voor de gelegenheid heeft getransformeerd als gele Herbie. Het komt tot een frisse vriendschap tussen Steinfeld en de dolle robotkever en dat levert zowaar scènes met een hart op. Nog een unicum in de “Transformers”-reeks.

Uiteraard zit er ook een rudimentair actieverhaal in de plot. Dat is het heftigst in de eerste vijf minuten op de planeet Cybertron. Daarin zien we hoe de Autobots scout Bumblebee naar de aarde sturen om te kijken of de planeet een toevluchtsoord kan zijn voor de ‘bots teneinde uit handen te blijven van de ‘cons. Eens op aarde speelt de actie zich op twee fronten af. Front numero uno: twee Decepticons slagen erin om Bumblebee te lokaliseren en willen daarop de aarde vernietigen (weet je meteen wat de inzet van het slotgevecht is). Front nummer twee: niet zo snuggere militairen die de achtervolging inzetten op Bumblebee die ze als de vijand beschouwen. Vrees echter niet, wakkere cinefiel: de militairen van dienst zijn geen slowmotion vlaggenzwaaiers met een oorlogsretoriek, maar lekker idiote ‘watch out’-roepers met een hoog “WarGames”-gehalte. Nog meer champagne.

Het achtergrondverhaal an sich kent een vrij rudimentaire uitwerking die er zelfs voor zorgt dat “Bumblebee” binnen de twee uur afklokt. Erg is dat zeker niet: de kern van het verhaal – de vriendschap tussen Steinfeld en haar metalen vriend – is immers netjes uitgewerkt. De actie mag dan wel de koopwaar zijn, de echte reden waarom “Bumblebee” als fijn entertainment eindigt is ontegensprekelijk de coming of age-insteek en de humor. Bumblebee die met Steinfeld communiceert via de muziek op de autoradio is een geinige vondst, en de scène waarin ‘bee “E.T.”-gewijs de huiskamer verbouwt is een onvervalste parel. Hips.

Of hoe “Transformers” momenteel geboekstaafd staat als een franchise waarvan het zesde deel beter is dan de vijf vorige samen. ‘t Moet een unicum zijn.