Ah… de zoete geur van wraak. De walm kronkelt als een loopse salamander door het nieuwste werkstuk van de Ierse cineast Neil Jordan die de low-budget Europese wateren nog eens verlaat voor een stevige voet aan de Hollywood-wal. Het is alweer van “Interview With The Vampire” geleden dat Jordan zo resoluut naar het grote publiek hengelde. Daar is op zich niks mis mee natuurlijk, maar er schort toch het een en ander aan het resultaat, hoe mooi de production values ook mogen zijn...

Jodie Foster is Erica Bain, een radiopresentatrice die tijdens haar programma steevast de lof zingt over ‘haar’ New York, tot wanneer haar verloofde gruwelijk wordt vermoord tijdens een nachtelijke wandeling in Central Park. Zelf wordt ze ook voor halfdood achtergelaten, en wanneer ze drie weken later uit haar coma ontwaakt, is haar verloofde al begraven (edoch nog niet vergeten). Erica denkt niet dat ze nog kan aarden in de grootstad, en wanneer ze zich ook door de NYPD in de steek gelaten voelt, besluit ze zelf voor bescherming te zorgen. Ze koopt een wapen op de zwarte markt en transformeert in een wraakengel die menig stuk krapuul neerschiet. Aanvankelijk onbewust : ze doet inkopen in een buurtwinkel wanneer de kassierster wordt neergeschoten tijdens een overval, op de metro ziet ze hoe twee urban thugs de medepassagiers lastigvallen… Het is vooral om haar eigen leven te redden dat ze het venijn van de straat afknalt. Maar na verloop van tijd maakt ze ook bewust jacht op snoodaards, hetgeen van haar een echte vigilante maakt. De hamvraag is natuurlijk of haar wraakodyssee moreel verantwoord is…

Neil Jordan en Jodie Foster (die ook co-producente is van de film) beogen met “The Brave One” een update van “Taxi Driver” waarin het post-Vietnamtrauma is vervangen door post 9/11-paranoia, maar helaas roeit dit filmpje te vaak in het vaarwater van exploitation à la “Death Wish”. De scènes waarin Foster haar ‘dappere daden’ verricht zijn zowel clichématig als manipulatief. De slechteriken mogen steevast over heel baldadig te werk gaan, zodat het voor het publiek veel eenvoudiger is om de acties van Foster goed te keuren. Ook de aanval in Central Park zet de gewelddadigheidsversterker bewust op elf, zodat het heel wat eenvoudiger is om de acties van Foster goed te keuren. Andere scènes (zoals die met de man die de prostituées verminkt) zijn zelfs ronduit ongeloofwaardig en passen geenszins in een film die een debat wil openen.

Manipuleren is één ding, het publiek onderschatten een ander. Zo haalt Jordan veel te vaak hetzelfde truukje van stal: een schuine cameravoering als Foster zich bedreigd voelt, een vaak nutteloze herhaling van de moorden (zowel visueel als auditief) om de innerlijke strijd van Foster extra in te kaderen… En wat te zeggen van het feit dat de laffe aanval op Foster en haar verloofde door de sadisten wordt gefilmd ?  Als kijker weet je meteen al dat het filmpje later nog gaat terugkomen om extra zout in de wonde te strooien, terwijl het verhaaltechnisch eigenlijk niets toevoegt aan de thematiek. Indien Foster zich enkel maar zou concentreren op de moordenaars van haar verloofde, dan kregen we misschien nog een ander verhaal. Een en ander zorgt er dan ook voor dat de afwikkeling van veel getelefoneerde plotwendingen te lang op zich laat wachten, waardoor The Brave One bijna twee uur lang met de middelmaat blijft flirten, het boeiende uitgangspunt en een paar geslaagde scènes (o.a. die waarin Foster administratief wordt doorverwezen op het politiekantoor) ten spijt.

Wie zich wel in de kijker werkt is Terrence Howard die meer uit de rol van de onderzoekende inspecteur haalt dan er inzit. Zijn ‘romance’ met Foster mag dan enkel maar een goedkoop plotpunt zijn (uiteraard begint Howard na verloop van tijd te vermoeden dat Foster niet alles prijsgeeft, de man is niet voor niets detective natuurlijk), hij maakt van zijn personage lange tijd datgene met de meeste resonantie. Zijn scènes zijn dan ook boeiender dan die waarin Foster met haar 9 millimeter loopt te zwaaien. Wie echt geïnteresseerd is in het morele drijfzand van het oog om oog, tand om tand-gegeven (en wie tegen de stootjes van de controversiële Zuid-Koreaanse cinema kan) is beter af met Chan Wook-Parks buitensporige Lady Vengeance. Zo, en dan gaan wij nu onze goedendag invetten.