Neen, de vierde Beverly Hills Cop haalt het niet bij de eerste. Maar dat had niemand ook verwacht. En ja, hij is beter dan de derde. Zoals iedereen had gehoopt.

Toch is de grens tussen origineel kijkstuk en fanservice dun in Beverly Hills Cop: Axel F. De film is nog maar een half uur ver als je al The Heat Is On, Shakedown en Neutron Dance in de trommelvliezen geramd hebt gekregen. En voor de rest zijn alle relevante bijrollen uit de eerste prent opnieuw van de partij. Met uitzondering van Ronny Cox, die zich op zijn vijfentachtigste waarschijnlijk too old for this shit vond.

Jaar op jaar veertig jaar na het origineel ziet Eddie Murphy er nog Foley-potent uit. Hij zit beter in zijn vel dan in Beverly Hills Cop III en dat helpt om niet al te kritisch te zijn op het algemene eindresultaat dat soms de nagel op de klop slaat en soms niet weet welke werktuigkoffer ordentelijk te openen. Foley verzeilt ditmaal in Beverly Hills om er zijn dochter te beschermen die er als advocate werkt en wiens leven wordt bedreigd wanneer ze corruptie bij het politiekorps op het spoor komt. Judge Reinhold, John Ashton, Paul Reiser en Bronson Pinchot maken daarbij dus opnieuw hun opwachting. Nieuwe toevoegingen aan de cast: Joseph-Gordon Levitt en de immer betrouwbare Kevin Bacon.

Net als bij de vorige Beverly Hills Cops was de eigenlijke totstandkoming meer die van een Echternach Cop. Niettegenstaande het floppen van de derde uit de reeks in 1994 werd er een paar jaar later al gewag gemaakt van wat nummer vier moest worden. Al wou Murphy naar verluidt vooral een vierde maken omdat hij de reeks niet wou laten eindigen met nummer drie, een film waar hij zelf ook niet mee tevreden was. Maar het project bleef knauwen en kauwen op een geschikt script: blijkbaar is het toch moeilijk om nieuwe avonturen te verzinnen voor een iconisch personage. Brett Ratner was lange tijd als regisseur aan het project verbonden, en ook Adil El Arbi en Bilall Fallah kwamen en gingen. Tussendoor werd ook geprobeerd om een televisiereeks op poten te zetten waarin de zoon van Foley de hoofdrol zou vertolken. Maar die reeks geraakte niet verder dan een geaborteerde pilootaflevering. Producent Jerry Bruckheimer was inmiddels met Neftlix in zee gegaan, en na een zoveelste herschrijfproces kreeg de film eindelijk groen licht met Mark Molloy als regisseur. Meteen het langspeeldebuut voor deze man.

Zoveel wegen en omwegen, en dan is het gebruikte script puur aan de haak gewogen nog maar aan de matige kant: eerder zijn best doend om iconische scènes uit Martin Brests klassieker te honoreren dan om zelf met iets vernieuwends of verrassends voor de boeg te komen. Edoch, nostalgie is een raar en schoon ding, en na het eerste halfuur begint het allemaal vrij net in de plooien te vallen. Murphy overspeelt zijn rol niet, en slaagt erin de branie van zijn twintigste in zijn zestigste te stoppen. Het gros van de knipogen naar veertig jaar terug resoneert, en zelfs de clichématige nadruk op de relatie tussen hem en zijn dochter (Taylour Paige) werkt niet (constant) op de zenuwen.

Was dit een losstaande politie-/actiefilm zonder inhakers met het verleden, dan was dit maar een matige kijkervaring geweest. Maar door wat er is vast te lassen aan wat er was hoeft de mantel der liefde niet eens de stomerij te passeren om hem te draperen. Foley is waardig oud geworden, en bij uitbreiding de franchise ook. Weet wel dat je niet van je sokken zal worden geblazen. Met die wetenschap in het voor- en achterhoofd zal Axel F je ook niet in de gordijnen jagen. Herhalend de deur dicht dan maar? Nostalgie, dat het een raar en schoon ding is.