De “Groenten Uit Balen” zijn nog maar nauwelijks uit ons spijsverteringsstelsel gegleden, of hier is alweer een Vlaams filmpje dat stevig verankerd zit in de jaren zeventig. In de klei van zomer 1975 om precies te zijn, wanneer Eddy Merckx probeert om voor de zesde keer de Ronde van Frankrijk te winnen.

Ook André Dermul (Peter Van den Begin) is hevige fan van Eddy: 'Gesloten wegens Merckx' staat er geregeld op de deur te lezen van zijn ambachtelijke en al ettelijke generaties in de familie zijnde slagerij. Ook volledig in de ban van Merckx: zijn elfjarige zoon Freddy (Jelte Blommaert). Die droomt er zelfs stiekem van om zelf een Eddy Merckx te worden, maar daar hij van zijn moeder (Barbara Sarafian) niet alleen naar buiten mag, heeft hij het moeilijk om te trainen. Al heeft hij daar een slimme oplossing op gevonden: op zijn zolderkamer hangt zijn fiets met dikke touwen aan het plafond zodat hij in de lucht kan fietsen en toch zijn kilometers kan vreten. Waarom Jelte niet alleen naar buiten mag ?  Hij mankeert een draadje tussen zijn hoofd en poep waardoor hij zijn grote boodschap niet altijd kan tegenhouden, en zelfs drie onderbroeken brengen niet altijd soelaas. Een ongemak dat Freddy niet verhindert om geregeld stiekem naar buiten te glippen, al levert de status van 'broekschijter' hem af en toe een pak rammel op van een paar pesterige leeftijdsgenoten.

Merckx had het niet makkelijk tijdens de Ronde van Frankrijk in 1975. Hij won uiteindelijk twee etappes en moest tevreden nemen met een tweede stek op twee minuten en zevenenveertig seconden achterstand van winnaar Bernard Thévenet. En dat op een moment dat André het ook niet voor de wind heeft. Hij ziet met lede ogen toe hoe een supermarkt (en dan nog wel een Franstalige, zut alors) met zijn klandizie aan de haal gaat waardoor hij welhaast onherroepelijk op een faillissement afstevent. Waarop hij besluit zijn oudste zoon Briek aan te sluiten bij de Vlaamse beweging (die veel weg heeft van een troep uit de kluiten gewassen kabouters in een scoutsuniform) in de hoop dat hun protest wat opbrengt. Freddy heeft minder problemen met de nieuwe supermarkt: zeker als hij hoort dat ze er ook fietsen verkopen. Bovendien organiseert de supermarkt een wielerwedstrijd voor de plaatselijke jongeren, en de winnaar mag mee naar Roubaix om met Eddy Merckx op de foto te staan. Waarop de kleine wielrenner natuurlijk besluit om stiekem deel te nemen aan de wedstrijd. Maar stiekem is niet makkelijk in een klein dorp onder de kerktoren waar iedereen iedereen (her)kent. Wanneer Freddy daarnaast nog goede maatjes wordt met het dochtertje van de supermarktuitbater, ziet André zijn levenswerk (en erfenis) helemaal naar de verdommenis gaan.

Met wat goede wil kan je “Allez, Eddy!” omschrijven als een knolselderversie van Lasse Hallströms magnifieke opgroeiprent “My Life As A Dog” uit 1985. Ook daar draaide het om een jongen die met vallen en opstaan leert dat het leven niet altijd fair is, maar tegelijkertijd ook de schoonheid van het leven leert in te zien. Regisseur Gert Embrechts (die als scenarist eerder Kluuns boek 'Komt Een Vrouw Bij De Dokter' bewerkte en als regisseur een paar prijswinnende kortfilms regisseerde) doet zijn best om zijn langspeeldebuut te laten resoneren, maar het is allemaal iets te knus en te braaf om echt koppen met spijkers te slaan. De jarenzeventig-reconstructie is net iets minder sterk dan die uit “Groenten Uit Balen”, al is er weinig af te dingen op de scènes waarin Peter Van den Begin zijn charcuterie verkoopt onder de vliegenvangers of waarin hij op de bus kennismaakt met punkers en olifantenpijpen dragende stadsmensen.

“Allez, Eddy!” laat zich weliswaar vlot bekijken, maar vervalt geregeld in te voorspelbare platitudes waardoor je als kijker niet zozeer zit te wachten op wat je gaat te zien krijgen maar eerder wanneer. Zeker naar het einde toe begint de overdaad aan climaxen wat door te wegen. Altijd op veilig spelen doet Embrechts niet: zo is de close-up op een afgesneden tong niet meteen familievriendelijk te noemen, net zomin als de randverhalen waarin het droeve lot van kinderen wordt getoond. Embrechts probeert zeker meer dan eens om zijn prent naar een hogere versnelling te laten schakelen, maar uiteindelijk komt “Allez, Eddy!” toch een paar demarrages tekort om op het ereschavot te eindigen.