Tijden veranderen. In 1986 zat ik als vijftienjarige snaak met ontluikend schaamhaar en met open mond te rillen bij het ronduit geniale en onvergetelijke “Aliens”, het voorbije weekend probeerde ik als iets oudere snaak mijn jeukende vetkwabben te entertainen tijdens het vierkant belabberde en nauwelijks steek houdende “Aliens Vs Predator 2”. Wat eens ijzersterke en zelfs tijdens de mindere momenten interessante sf-cinema was (stof 'The Alien Quadrilogy' nog maar eens af), is met de tweede spin-off sequel op sterven na dood. Ergens doet het allemaal wat denken aan een low-budget eightiesthriller (wat op zich moet kunnen), maar dit is een film die ongegeneerd de beste ideeën uit de “Alien”-films pikt om ze schaamteloos en ongeïnspireerd neer te kwakken in een hersendood product dat vooral de erfenis van de voorgaande sterkere delen bezoedelt (en neen, daar hoort “Alien Vs Predator” niet bij). Of zitten fans van Ridley Scott, James Cameron en David Fincher echt te wachten op een tienervariant van de franchise ?  Niet echt waarschijnlijk, me dunkt.

AVP2 is de enige “Alien”-film die zich in onze tijd afspeelt. Voor de completisten onder jullie: Ridley Scotts uppercut situeerde zich in 2122, “Aliens” en “Alien³” in 2179, “Alien Resurrection” in 2381. Zoals we weten uit “Alien Vs Predator” waren de Aliens aanvankelijk niets meer dan speeltjes en voedsel voor de Predators. Anno 2007 stort een ruimteschip met aliens neer boven een gehucht in Colorado, en een Predator reist het schip achterna om de schade te beperken en de sporen van de aliens op te ruimen. Op een drietal shots in de eerste tien minuten na valt er geen ruimteschip meer te bespeuren want de Aliens verspreiden zich in een mum van tijd onder de lokale bevolking. Een paar parasitaire acties verder is het stadje vergeven van de zuurspuwende lelijkaards, en uiteraard blijkt ook de jagende Predator niet het meest mensvriendelijke wezen ooit te zijn. Met het gegeven van Aliens die “Gremlin”-gewijs een stadje afbreken is op zich misschien wat aan te vangen, maar het zal dan toch niet in deze film zijn. Niets houdt hier immers steek. Geen enkel personage is nauwelijks enige aandacht waard: op amper anderhalf uur tijd worden zowat 35 personages tot corned beef herwerkt, maar dat zal je allemaal geen barst kunnen schelen.

Het gros van de hoofdrollen is weggelegd voor hersenloze tieners en door de clichémolen gedraaide militairen (ongeïnspireerd vertolkt door een groep B-acteurs). Flauwer en clichématiger kan het bijna niet: een vrouwelijke militair komt terug naar huis en blijkt getrouwd met een posterboy-hunk die de diepgang van de handleiding van een wasmachinefilter vertoont. Eens die tot Alien-voedsel is gereduceerd, heeft ze welgeteld vijf seconden nodig om al verliefd te lonken naar de ‘held’ van dit verhaal: een stoere ex-inbreker met logica die niet verder reikt dan people are dying... we need guns.” Zelfs rechtstreeks voor video of dvd-gedraaide pulp durft origineler uit de hoek komen.

Nieuwbakken regisseurs Colin en Greg Strause (die het effectenfabriekje Hydraulx bezitten en al sinds 1996 (ze waren toen nauwelijks twintig jaar) menig Hollywood-filmpje van visuele hocus pocus hebben voorzien) kiezen voor anderhalf uur verwarrend gemonteerde duistere sf-actie in de gietende regen. De ene scène is perfect inwisselbaar voor de andere, en elke aanzet tot iets origineels (de Alien in de crèche) blijkt algauw een doodgeboren kind: er is bijna geen Alien-aanval te bespeuren die langer duurt dan een minuut (voorspel inclusief) en bovendien wordt er niets uitgelegd. De strijd tussen de Predator en de hybride in de climax moet zowat de meest belabberde scène uit alle “Alien”-films samen zijn. Voor dat je weet wat er aan de hand is, is de scène al over... nieuwe of originele invalshoeken zijn hier in geen velden of wegen te bespeuren. Enkel de monstereffecten van Alec Gillis en Tom Woodruff Jr. (aan boord van de franchise sinds “Aliens”) houden dit zootje nog ietwat overeind.

De broertjes Strause beweerden godbetert dat deze film voluit voor de zware gruwel ging gaan en ook Fox-honcho Tom Rothman beloofde een hardcore horrorfilm die de fans zou plezieren. Ofwel moeten deze heren dringend eens hun bovenkamer laten checken, ofwel is hun neus inmiddels langer dan die van Pinocchio ofwel is er heel wat misgelopen tussen de aanvankelijke intentie en het in de bios afgeleverde eindproduct. Want zowel de Aliens als de Predator zijn hier lamlendige monsters zonder waarde. We zouden bijna zeggen volgende keer beter, al hopen wij vooral dat er geen volgende keer meer komt. Slaap zacht, beestjes