En jawel jawel, de Alien-franchise blijkt nog levensvatbaar na Ridley Scotts (licht) risiconemende en mythologieuitdiepende Prometheus en Alien: Covenant uit respectievelijk 2012 en 2017. Niet dat er tussen Covenant en deze Alien: Romulus geen pogingen zijn geweest om de reeks verder te zetten: Scott met een vervolg op zijn twee prequelsequels en Neil Blomkamp met een sequel op Alien en Aliens waarvoor ook Sigourney Weaver terug zou opdraven.

Niets van dat alles ging in productie. Uiteindelijk was het Fede Alvarez die een nieuwe Alien-film mocht draaien en hij komt op de proppen met iets wat zich een interquel laat noemen: een sequel die niet aan de staart van de reeks bengelt, maar ergens tussenin past. In het geval van Alien: Romulus is dat tussen Alien en Aliens. Meteen ook de toonaard waarin Alvarez zijn film heeft gedraaid: tussen het etherische mysterie van Scotts baanbrekende klassieker en de militaire gung-ho van James Camerons onuitwisbaar vervolg in. Zij het zonder die twee te evenaren. Wat logisch is: wat in 1979 en 1986 nog nagelnieuw en vers was, is intussen ei zo na aan zelfparodie toe.

Dus Alvarez moet het willens nillens zonder verrassingsfactor doen, wat de facto ook betekent dat zijn worp het moet afleggen tegen die eerste twee. Al is dat volgens ardente verdedigers van Romulus toch niet veel, daarbij zonder schroom de boodschap verkondigend dat dit de derde beste uit de franchise is. Een bewering die uiteraard een mooie loopbrug opent naar Het Laadruim der vriendelijke en beschaafde discussiesTM. En terwijl je daar toch bent, zet er gerust ook een boom op over Alvarez’ beslissing om een dood personage uit de reeks artificieel te reanimeren. Een snuifje filmische toekomst waar lang niet iedereen mee opgezet is.

Puur aan de haak gewogen doet deze fanservicefilm wat hij moet doen: een eerbetoon zijn aan twee onverwoestbare klassiekers en een toon vinden die daar nauw bij aansluit. Ja, je kan Alvarez beschuldigen van gemakzucht door eerder te kopiëren dan te innoveren – maar dat is het lot dat elke goedlopende franchise na verloop van tijd te wachten staat. Been there, seen that … al wil dat niet persé zeggen dat de nakomer geen merites heeft. Tijdens het laatste kwartier komt Alvarez trouwens wel op de proppen met zijn eigen beest, en stuurt zo af op een climax die zich laat bekijken als een update van Splice met een Event Horizon-saus. Of zoiets. Een eindbeest dat trouwens ook een opinieverzet waard is in het reeds vernoemde Tee-Em Laadruim.

Het vrij rechtlijnige verhaal sluit netjes aan bij de teneur van het origineel uit 1979: Weyland-Yutani is nog steeds de grote corporate boeman, vastbesloten om met technologie de wereld te overheersen en het werkvolk uit te buiten tot ze erbij doodvallen. Gelukkig dat er nu nog zo geen bedrijven bestaan, ’t zou schoon zijn anders. Gniffel. Een handvol werkmieren uit de kolonie Jackson’s Star is de schandaalpraktijken van WY zo beu als koude excrementen en vat het plan op om een achtergelaten WT-ruimteschip – wat naderhand een ruimtestation blijkt te zijn – te kapen in de hoop met de nog aanwezige cryopods daar de niet door Weyland-Yutani gecontroleerde planeet Yvaga te bereiken. Gaat dat lukken? Misschien. Van zowat de hele (minieme) cast is het vrij snel duidelijk dat behalve het echte hoofdpersonage niemand de oversteek gaat halen. Want uiteraard stikt het aan boord van het ruimtestation van de xenomorfen, facehuggers en afgeleide dodelijke parasieten. En die zijn niet voor rosse poes, zo bleek al in 1979.

Cailee Spaeny mag de hoofdrol van dienst vertolken, en voor die keuze verdient de castingverantwoordelijke een pluim daar Spaeny gravitasgewijs zowaar zomaar de zus of dochter van Weaver zou kunnen zijn. Na eerder opvallend van de partij te zijn in Priscilla en Civil War is dit haar derde opmerkelijke rol op nog geen jaar tijd. Hopelijk eet ze graag brood, want het hare lijkt in elk geval gebakken. Ook David Jonsson acteert zich in de kijker als de synthetische vriend des huizes.

In ’t herhalend en afsluitend kort: Alvarez toont niets wat je nog niet eerder hebt gezien, maar behandelt de franchise met eerbied en respect en dat levert een fiks aantal aardige ruimteschreeuwsetpieces op. Zeker omdat de nostalgiefactor daarbij – al dan niet bewust – aardig kwijlmonsteroveruren mag draaien. En dat dan ook met verve doet.