Voor wie niet meteen weet aan welke prent “Splice” eerbetoon betuigt (of de mosterd haalde, het is maar hoe je het bekijkt): dé aanwijzing zit in de voornamen van de twee protagonisten. Elsa en Clive om precies te zijn. Elsa zoals in Elsa Lanchester en Clive zoals in Colin Clive. Laten dat nu net (naast Boris Karloff uiteraard) de twee hoofdrolspelers zijn in James Whales “Bride Of Frankenstein” uit 1935. Waarmee regisseur Vincenzo Natali meteen bewijst zijn klassiekers te kennen. En weet hoe ze in een modern jasje te stoppen, want zelfs zonder de voornamen is het vrij duidelijk dat Natali “Splice” ziet als een moderne variant op het geesteskind van Mary Wollstonecraft Shelley. Al haalt Natali hier en daar ook wat inspiratie bij de lichamelijke horror zoals David Cronenberg die zo graag etaleerde in filmpjes als ‘The Fly’, ‘Shivers’, Videodrome’ en ‘Dead Ringers’.

Elsa (Sarah Polley) en Clive (Adrien Brody) zijn twee biologen, gespecialiseerd in genetica. Hun opdracht: nieuwe hybride diersoorten creëren door het samenvoegen van het DNA van verschillende soorten. Niet om die dieren in de zoo te etaleren, maar wel om ze te gebruiken bij de ontwikkeling van nieuwe medicijnen. Uiteraard wil het koppel nog een stap verder gaan: bij een van hun experimenten menselijk DNA mengen. Voor dat experiment krijgen ze echter geen budget van hun geldschieter Nucleic Exchange Research and Development (lees NERD).

Elsa besluit echter niet bij de pakken neer te zitten en kan Clive overtuigen om in het geniep toch door te gaan met het experiment. Een experiment dat zelfs slaagt! Ze noemen hun ‘kind’ Dren (lees NERD omgekeerd), en moeten toezien hoe Dren ontzettend snel groeit. Om te vermijden dat Dren wordt ontdekt in het laboratorium, verhuizen ze het wezen naar de boerderij van Elsa’s overleden moeder. Elsa en Clive raken geobsedeerd door Dren, die blijft transformeren en zelfs vleugels en een giftige angel ontwikkelt. En eigenlijk een beetje op een kruising lijkt tussen een amfibie, een vogel en een mens. Langzaamaan drijft Dren een wig tussen Elsa (die moedergevoelens voor haar ontwikkelt) en Clive (die seks met haar heeft) en al snel is duidelijk dat Nerd niet meteen het beste voorheeft met haar scheppers. Waardoor zowel Elsa als Clive persoonlijke offers zullen moeten brengen om hun DNA-experiment te overleven.

“Splice” is een project dat al een tijdje in de schuif lag bij regisseur Vincenzo Natali. Hij wou de film eigenlijk al maken na zijn veelgesmaakte debuut “Cube” uit 1997, maar hij kreeg geen budget bij elkaar. Bovendien stond ook de technologie nog niet echt op punt om Dren geloofwaardig neer te zetten. Pas tien jaar later kon “Splice” in productie gaan als een coproductie tussen Canada en Frankrijk en een budget van om en bij 26 miljoen dollar. Meteen ook de eerste keer dat Natali een film kon regisseren die met wat goede wil big budget kan worden genoemd. Het project trok de aandacht van Guillermo Del Toro, die er graag zijn schouders onder plaatste als uitvoerend producent. Het resultaat is een niet-onaardige sf-horrorhybride met als boodschap dat het niet altijd een goed idee is om met wetenschap te klooien.

Al kan je die boodschap natuurlijk ook compleet negeren, daar “Splice” in de eerste plaats vooral een goedgemaakte genreprent is. Met aardige effecten, een paar snuifjes gore en – ook niet onbelangrijk – interessante vertolkingen van Sarah Polley en Adrien Brody die eens te meer bewijzen beiden zowel voor het serieuze als het minder serieuze filmwerk in de wieg te zijn gelegd. Nog een wijze beslissing van Natali: van Dren een combinatie maken van CGI en een echte actrice (Delphine Chanéac als volwassene en Abigail Chu als kind). Waardoor Dren meer is dan zomaar de zoveelste koudbloedige CGI-creatie.

Dit schijfje bevat ook twee niet onaardige extra’s die elkaar zowel overlappen als aanvullen. In de featurette 'A Director’s Playground: Vincenzo Natali on the Set Of Splice' krijgen we de achtergrondinfo hoofdzakelijk via setopnames en -interviews. 'Behind The Scenes' vult aan met nog heel wat interessante weetjes (onder meer over de manier waarop de speciale effecten werden opgenomen) al wordt er hier en daar iets teveel met wierook naar elkaar gegooid. Wat niet wegneemt dat het enthousiasme van Natali (die blijkbaar heel tevreden is dat hij deze film heeft kunnen maken) best aanstekelijk werkt.