Aftersun
verdeler
acteur/actrice (3)
regisseur (1)
producent (4)
director of photography (1)
uitvoerend producent (5)
scenarist (1)
beeldmonteur (1)
productieontwerper (1)
kostuumontwerper (1)
componist (1)
Perceptuele filters. De dunne stippellijn tussen herinnering en waarheid. Een volwassen gefilterde kijk op de kinderjaren. Melancholie. Onverwerkte trauma’s. Allemaal thematisch af te vinken in Aftersun, het gelauwerde debuut van de Schotse Charlotte Wells die een deel uit haar eigen leven – een vakantie met haar vader in een vakantieresort – extrapoleert naar een sfeervolle en evocatieve lappendeken.
De elfjarige Sophie (een debuterende Frankie Corio) en haar vader Calum (Paul Mescal) brengen een vakantie door in een Turks vakantieoord: hotel, buffet, zwembad, karaoke … de volledige reutemeteut is voor een paar dagen hun deel. Calum en Sophies moeder zijn officieel uit elkaar, maar hebben nog een goede verstandhouding. Sophie woont met haar moeder in Edinburgh, Calum verhuisde naar Londen. De relatie tussen vader en dochter is ook nog steeds prima, en er is geen vuiltje aan de lucht tijdens hun vakantie. Ogenschijnlijk, want Wells bouwt een paar weerhaken in de plot in. Weerhaken die niet met naam en toenaam in de narratie worden gegooid, maar eerder aan de zijlijn hun opwachting maken. Een zijlijn die wordt doorgetrokken in minicameraopnames die Sophie van hun trip maakt en in als flashforward geïntegreerde stroboscopische discotheekscènes waarin een volwassen Sophie de herinnering aan haar schijnbaar verdwenen vader een plaats probeert te geven.
De secuur afgemeten en in een mysterieuze onderstroom ingebedde scènes met de volwassen Sophie houden het qui-vivestaartbeen van de welwillende kijker alert en voeden de bestaansreden van de film. De flashforwards en een paar opmerkelijke details in de verhaalomkadering die duiden op de depressieve en labiele aard van Calum versterken de grondlaag waarin een getroebleerde volwassene en een op de eerste trede van de volwassenheid staand kind beiden door een cruciale levensfase gaan.
Wells kiest er voor om te tonen, maar niet te verklaren. In Aftersun lig je niet bij de psychiater op de sofa, maar kijk je voyeuristisch mee naar binnen door een raam dat afwisselend spik, span, helder, bedampt en gebarsten is. Met zicht op meanderende levens en wentelende dagen waar grote vragen kleine antwoorden krijgen en omgekeerd.
Aftersun is gesneden koek voor wie zijn films achteraf graag filosofileert, maar evenzeer voor wie zich zonder vragenstellerij uit de zetel laat stomen door de visie van de filmmaker. En zich bij het afsluiten van de dag gorgelend alsnog de bedenking kan maken dat Aftersun best wel schoon was, en dat het climaxen met een tijdslijndoorbrekende swipe waarin het heden en verleden tegelijkertijd wel en niet in elkaar haken het nog schoner maakte. Of hoe er zowel grafiektrekkend als keelspoelend te concluderen valt dat er aardig wat te koesteren valt in een film die oorwormgewijs zowel de Macarena als Under Pressure uit dezelfde groef weet op te diepen.