28 Weeks Later
verdeler
acteur/actrice (15)
regisseur (1)
producent (3)
Het zombiegenre dood en begraven? Niet echt. Getuige de vele goede genrefilms van de laatste tijd is het niet eens op sterven na dood. Drie jaar geleden hadden we nog de uitstekende remake van George A. Romero’s Dawn of the Dead, een jaar later gevolgd door de grootmeesters eigen niet onaardige Day of the Dead. En dan hebben we nog niet gehad over de geslaagde parodie Shaun of the Dead of Danny Boyle’s intelligente virusvariante 28 Days Later. Deze laatste krijgt met 28 Weeks Later alvast een sterk vervolg. Met een nieuwe regisseur (de Spanjaard Juan Carlos Fresnadillo), nieuwe personages en een nieuwe cast voelt de film nergens aan als een goedkope cash in.
De proloog speelt zich af in dezelfde tijdsspanne van 28 Days Later: een gezin van niet geïnfecteerden leeft verscholen en gebivakkeerd in een bunker op het platteland in de hoop afdoend beschermd te zijn tegen de hordes bijtgrage besmette ex-medemensen. IJdele hoop: wanneer de zombies aanvallen kiest Don (Robert Carlyle) het hazenpad, en laat hij daarbij lafhartig zijn vrouw Alice achter. Zelf slaagt hij er op het nippertje in te ontsnappen. 28 weken later is Londen zo goed als uitgestorven. De geïnfecteerden zijn door militairen uitgeschakeld, en gezonde mensen worden mondjesmaat in een door het Amerikaanse leger gecontroleerde zone toegelaten om Engeland opnieuw op te bouwen.
Ook Don leeft in de veilige zone, waar hij wordt herenigd met zijn tienerkinderen Andy en Tammy, die tijdens de uitbraak van het virus op schoolreis waren in Spanje. Andy en Tammy geloven niet dat hun moeder overleden is, en keren stiekem terug naar hun ouderlijk huis. Een beslissing die ertoe leidt dat het virus opnieuw de bovenhand neemt, en dat er al snel drastische maatregelen nodig zijn om een nieuwe epidemie te vermijden…
28 Weeks Later is in de eerste plaats uiteraard een volbloed zombiefilm: de gore effecten zijn rauw en bloederig, en ademen een voor het genre gezonde, soms korrelige undergroundsfeer uit. Fresnadillo schuldt hier en daar wel iets te veel met zijn handcamera: Alfonso Cuarons beeldregie voor Children of Men heeft duidelijk school gemaakt. Toch wordt het nergens gratuit, alle gruwel zit immers mooi geïntegreerd in de drive van het verhaal. Door niet constant afgeleid te zijn door niets ter zake doend sadisme komt de apocalyptische doembarometer van de film dubbel zo hard aan: tussen de aanvallen van de zombies door is er immers heel wat maatschappijkritiek zichtbaar, en krijgen autoritaire beslissingen (al dan niet toevallig belichaamd door Amerikaanse militairen) meer dan zomaar een veeg uit de pan.
Ook de hallucinante scènes van een verlaten en geïnfecteerd Londen zijn opnieuw visueel verbluffend, of het nu gaat over een verwaarloosd Wembley stadion, een door maden bevolkte pizzeria of een door god en alleman verlaten London Bridge. 28 Weeks Later volgt verhaaltechnisch mooi de conventies van het genre, maar weet toch constant te verrassen met slim getimede boemomenten die schuilgaan onder een vaak zwaarmoedig gordijn dat van de film zowaar een aangrijpend grootstadsdrama maakt. Al kan je het gewoon ook allemaal zien als een no-nonsense horrorprent waarin Fresnadillo een heleboel geslaagde setpieces aan elkaar rijgt, en het zelf ook niet altijd even au sérieux neemt (de scène met de helikopter). Ook al mag er al eens gelachen worden, dit blijft intelligente horror met meer dan een streepje voor, en daar zeggen we uiteraard geen nee tegen. Zo, en nu even op onze kalender kijken wat onze plannen voor binnen 28 maand zijn. Een bezoekje aan de Eiffeltoren staat alvast niet op het programma.
11-05-2007 | Plaats 2 | $ 9.807.292 |
18-05-2007 | Plaats 3 | $ 5.454.168 |
25-05-2007 | Plaats 6 | $ 2.543.831 |
01-06-2007 | Plaats 9 | $ 1.214.942 |