Nu Felix van Groeningens “Belgica” in de zalen loopt, brengt Lumière de volledige backcatalogus van de cineast opnieuw onder de aandacht. Terecht, want van Groeningen is zonder twijfel de meest interessante Vlaamse regisseur van het moment. Een van de films die Lumière uitbrengt is “Dagen Zonder Lief” uit 2007, misschien wel zijn meest onderschatte prent. Voor Lumière is het zelfs een dvd-première daar de film vroeger door Universal werd uitgegeven.

Van Groeningen dokterde het script voor “Dagen Zonder Lief” samen met de Gentse theatermaker Arne Sierens uit. Meteen de man met wie hij ook “Belgica” schreef. Net als Robbe de Herts “Blueberry Hill” is “Dagen Zonder Lief” een seminale Vlaamse “coming of age”-prent. Films die ook buiten het jaar waarin ze werden uitgebracht relevant en cinematografisch interessant blijven. Met een sterke focus op de – jonge – scharniermomenten in het leven. Schipperen tussen verloren dromen en niet waargemaakte ambities, proberen er het beste te maken op het ingeslagen levenspad, het heden (en de toekomst) stiekem aftoetsen aan de aspiraties die er waren toen de hele wereld schijnbaar nog lonkte... Het is in dat kluwen dat deze mooie film elegant balanceert.

Vijf twintigers/dertigers vormen al sinds hun studiejaren een semivaste kliek. De terugkeer van Zwarte Kelly (weliswaar met geblondeerde haren) (Wine Dierickx) uit New York naar haar thuisstad Sint-Niklaas (ze komt even naar huis omdat ‘ze iets aan haar moeder moet vragen’) dient als katapult voor het opentrekken van een blik boordevol melancholie, geheimen en verborgen frustraties. Zwarte Kelly loopt aan het station Frederic (Jeroen Perceval) tegen het lijf. Vroeger was hij stiekem verliefd op het nogal vrijgevochten meisje, nu staat hij op het punt naar Brussel te verhuizen met de rijke en nogal bezitterige Ingrid.

Via Frederic maken we kennis met de rest van het (vroegere) vriendengroepje: Kurt (Pieter Genard), de ex van Zwarte Kelly, en nu getrouwd met Blonde Kelly (An Miller) met wie hij samen een baby heeft - en een golden retriever met kanker. De terugkeer van Zwarte Kelly opent oude wonden bij Kurt, en die zetten meteen ook zijn huidige geluk op het spel. Er is ook nog losbol Nick (Koen De Graeve), een cafébaas die het leven nogal van de makkelijke kant opneemt en eigenlijk niet wil opgroeien. En er was ook Patrick, maar die heeft een paar jaar terug zelfmoord gepleegd door van een flatgebouw te springen. Ook dit is een gesel die als een donker lappendeken over de vriendschapsbanden van het vijftal hangt.

Nieuw is de insteek van “Dagen Zonder Lief” niet, verfrissend wel. Het geeft niet dat de karakters niet voor de volle 100 % zijn uitgetekend, integendeel. Het is net boeiend dat we pas gaandeweg tips van de verschillende sluiers opgelicht zien, en dat de personages niet altijd rechtlijnig handelen en denken. Vooral het karakter Frederic houdt zich af en toe schijnbaar op in de ‘twilight zone’ en de hypochonderbuien van Kurt zorgen eveneens voor een sterk onderhuidse spanningslijn.

De film heeft een mooi open einde, ambigu en spits, net zoals het hoort. Hier eindigen met een rechtlijnige en afgeronde “eind goed, al goed”-aanpak zou zeker nefast geweest zijn voor de feestvreugde. Ook het camerawerk en de muziek zijn integraal afgestemd op de afwisselend warme, lieve, speelse, serieuze en melancholische sfeer. Wie de prent destijds niet zag op het grote witte doek, doet er goed aan hem in de huiskamer aan het hart te drukken. Deze re-release biedt daar een uitstekende kans toe. En voor wie hem wel zag, is het een mooie gelegenheid om er zichzelf nog eens volledig in te verliezen.