De beste komedies zijn degene die drijven op geinig uitgetekende personages. En die een slimme plot hebben. En die de kunde verstaan om tijdloos te zijn of het toch minstens te ogen. Who’s Killing the Great Chefs of Europe scoort op de drie punten en mag zich dan ook met recht en reden een onder de radar verzeilde traktatie uit de jaren zeventig noemen.

Het bronmateriaal is de uit 1976 stammende roman Someone is Killing the Great Chefs of Europe van het echtpaar Nan & Ivan Lyons, netjes geadapteerd door Peter Stone, op wiens cv ook nog ander fijn werk aan te treffen is: Charade, Father Goose en The Taking Of Pelham One Two Three bijvoorbeeld.

Who’s Killing… is een komisch moordmysterie dat zich afspeelt in de wereld van de haute cuisine. Nadat een beruchte restaurantcriticus en uitgever van een culinair tijdschrift de beste koks van Europa in de kijker zet, worden die daarna een voor een in hun keuken vermoord. De eerste wordt in zijn oven gebakken, de tweede verdrinkt in een kreeftenaquarium, de derde vriest dood in een koelcel, de vierde wordt verplettert door een eendenpers. Yummie.

Maar wie is de dader? De titelvraag krijgt een antwoord in een geestige Europahoppende komedie waarbij de door chefkok Paul Bocuse ontworpen viersterrengerechten er als zoete koek ingaan. Voetpepernoot: de identiteit van de dader is in de film niet dezelfde als in het boek. Zitten in de castmixer: een geestige Robert Morley als de vadsige uitgever, George Segal als een Amerikaanse entrepreneur die een fastfood-omeletketen wil openen en Jacqueline Bisset als ‘s werelds beste dessertenmaakster – en daardoor ook potentieel slachtoffer. Koks van dienst zijn onder meer Jean Rochefort, Philippe Noiret en Jean-Pierre Cassel. Vooraleer Ted Kotcheff de regie op zich nam, waren onder meer Milos Forman en Robert Aldrich in de running om deze film in goede banen te leiden. De laatste naam is logisch, gezien Roberts zoon William de producent is van deze prent.

Pretentieloos amusement uit de seventies. Je weet wel, toen het leven nog fijner en gemakkelijker was – al is het maar omdat je toen nog geen kopzorgen had door aan die vermaledijde Rubik-kubus te moeten draaien.