Journalisten zijn machtige mensen. Neem dat maar letterlijk. Hun berichtgeving, verslaggeving en pennevruchten zorgen in meer of mindere mate steeds voor een (aantal) gevolg(en) of voor een reactie. Soms moeilijk meetbaar, in een aantal gevallen met verstrekkende consequenties. Een aantal van hen zijn zelfs bereid om op hun zoektocht naar de waarheid en gerechtigheid hun leven op het spel te zetten. Veronica Guerin was zo iemand. De nieuwste film van Joel Schumacher (Phone Booth) gaat over de Ierse journaliste die in het Dublin van midden de jaren '90 als 'cavalier seul' en met haar krant de 'Sunday Independant' als medium, in Dublin de strijd aanbond met de plaatselijke drugsbaronnen. Ze deed dit op een manier dat niet de Politie maar deze vastbesloten verslaggeefster de grootste tegenstrever werd van de heren die het verdiende druggeld investeerden in onder andere dure Mercedessen. Het was Guerin te doen om de top van de drugswereld in Ierland, iets waarvoor ze aanvankelijk helemaal onderaan de ladder moest beginnen. Bij de jonge druggebruikers in de louche achterbuurten van Dublin ging ze op zoek naar een eerste aanknopingspunt en probeerde de identiteit van de dealer die hen bevoorraadde te achterhalen. Het roeren in de stinkende pot van de drugswereld bracht een zekere reactie teweeg onder de kopstukken in de business in verdovende middelen. Het uit de weg ruimen van enkele individuen uit het milieu zorgde ervoor dat de opdrachtgever of opruimer sterker uit de strijd kwam en nog meer macht had dan voorheen.

De in Australië geboren actrice Cate Blanchett was voor filmmaker Joel Schumacher de enige actrice die hij kon bedenken om de rol van Veronica Guerin te gaan vertolken. De destijds voor een Oscar genomineerde Blanchett bereidde zich voor op deze rol door één maand lang in Dublin te vertoeven en collega's, vriendin en familieleden van de journaliste een bezoek te brengen om zo een beter inzicht te krijgen in het personage dat ze moest vertolken. Op die manier realiseerde ze zich hoe controversieel V.G. eigenlijk moet geweest zijn maar ondervond ze ook dat heel wat mensen een eigen idee of opinie hadden over haar. De rol van Veronica's moeder wordt vertolkt door Oscar-winnares Brenda Fricker (My left foot van Jim Sheridan), die van John Traynor, de contactpersoon van Guerin in de onderwereld van Dublin door de Ierse acteur (jawel) Ciaran Hinds (The Sum of all Fears). Een bewuste keuze van de filmmakers die opmerken dat de volledige cast en crew met uitzondering van regisseur, producent en Blanchett ofwel in Ierland wonen of er gewerkt hebben. Om het allemaal zo getrouw mogelijk weer te geven koos men resoluut voor uitsluitend Ierse locaties om de film te gaan draaien, 92 in totaal nota bene, voornamelijk in het Noorden van de stad.

Bij een film met een Engels/Ierse uitstraling als Veronica Guerin verwacht je niet de naam van een Joel Schumacher als regisseur of een Jerry Bruckheimer als producent. Gewoon omdat niets in de film de onwetende bezoeker doet denken aan andere Bruckheimer-producties als Pirates of the Caribbean, Pearl Harbor of Black Hawk Down. Het is allemaal veel serener, veel meer gedempt en gecontroleerd, een film waarbij Bruckheimer als het ware verplicht werd om op de rem te gaan staan. Bij dit soort films is er natuurlijk geen nood aan de klassieke J.B. ingrediënten, maar wil men dit waar gebeurde verhaal op een manier overbrengen waarbij het publiek er stil van wordt. De klassieke (Ierse) muziek vervult een belangrijke rol in dit ingetogen portret van Veronica Guerin, de begrafenis-stem van Sinead O'Connor ontbreekt hier vanzelfsprekend niet. Waarom het dan met de film tot een kwartier voor het einde niet zo lekker loopt als wij hadden verwacht, heeft allicht deels te maken met het feit dat een film als deze een pad was dat niet eerder werd bewandeld door de Amerikaanse tandem Schumacher-Bruckheimer. Veronica Guerin met iemand als een Peter Mullan (The Magdalene Sisters) of een Jim Sheridan achter de camera had qua eindresultaat nog een paar trappen hoger gescoord. Het laatste kwartier van Veronica Guerin maakt echter heel veel goed. De aanloop naar de fatale aanslag, de moord zelf en wat hier op volgt is wat wij op het vlak van cinematografie, camerawerk en stijl hadden gemist in wat voorafging. De reactie van de honderden kijkers op het eind van Veronica Guerin bevestigt dit, het was er één van absolute stilte...