Ben Stiller is een bezige bij. Minimaal een keer per jaar verschijnt hij met een film in de zalen waarmee hij de lachers op zijn hand probeert te krijgen. Een missie waar hij naar onze bescheiden mening niet altijd in slaagt, maar soit... Stiller bedient zich zo goed als altijd van hetzelfde typetje: ook in Tropic Thunder is hij dus een kort ontvlambare egotripper, zij het eentje die hij volledig naar zijn hand kon zetten. Stiller is immers ook regisseur en co-scenarist van deze op gepaste tijden hoogst amusante oorlogsfilmparodie.

Tropic Thunder is bij vlagen lawaaierig, infantiel en flauw, maar dat zijn beperkingen die ditmaal niet kunnen verhinderen dat er ook luidop mag en kan gelachen worden. De pitch: een Amerikaanse filmcrew daalt neer in de Viëtnamese jungle om er de memoires van Viëtnamveteraan Four Leaf Tayback (Nick Nolte) te verfilmen. Maken deel uit van de cast: Tugg Speedman (Stiller), een actieheld op zijn retour die dringend een nieuwe hit nodig heeft

Jeff Portnoy (Jack Black), een verwende acteur uit idiote komedies die een nieuw publiek wil aanboren en Kirk Lazarus (Robert Downey Jr.), een Australische method actor pur sang die zich voor zijn rol van gekleurde medemens liet behandelen met een pigmentenkuur. Regisseur van de film is de Brit Damien Cockburn (Steve Coogan). Het project loopt echter voor geen meter: de peperdure productie zit achter op schema, een miljoenenontploffing gebeurt zonder dat de camera’s rollen en de ego’s van de acteurs clashen voortdurend. Wanneer producer Les Grossman (Tom Cruise in een fat suit) dreigt om Cockburn te ontslaan, werkt die samen met Tayback een plan uit: de acteurs worden buiten hun medeweten in de echte wildernis gedropt en moeten zich dan improviserend een weg doorheen het draaiboek slaan. Een plan dat gigantisch uit de hand loopt: al gauw komen Speedman, Portnoy, Lazarus en twee medeacteurs in contact met een bende gevaarlijk ogende drugsmokkelaars. Die denken dat de Amerikanen in hun territorium deel uitmaken van de DEA, de acteurs denken dan weer dat de drughandelaars figuranten in hun film zijn…

Een gegeven dat bekend in de oren klinkt bij iedereen die ooit Three Amigos zag, al ziet Stiller zijn film grootser in. De oorlogstaferelen zijn bewust grotesk. Openlijke knipogen naar Platoon missen grotendeels hun doel, maar voor elke mindere vondst schudt Stiller toch vijf geslaagde uit zijn koker. Tropic Thunder neemt ook bewust Hollywood op de korrel. Er wordt smalend gedaan over zowel acteurs, regisseurs, producers, agenten en studiobazen. Het is nauwelijks nog satire te noemen: het gaat gewoon om vet betaalde Hollywoodacteurs die het zich kunnen permitteren om elkaar in de zeik te nemen. Moet je maar eens zien hoe een (zelf)parodiërende Tom Cruise een vuilbekkende en vadsige Hollywoodproducent neerpoot (al mocht hij zijn danspasjes net voor de eindgeneriek gerust in de Scientology-kerk gelaten hebben). En Matthew McConnaughy vervangt Owen Wilson die tijdens de opnames van zijn zelfmoordpoging aan het herstellen was.

Ook met de inside jokes naar andere films valt vaak te lachen. Je moet waarschijnlijk een beetje nerd zijn om ze allemaal te vatten, maar grappen als die waarin de visuele effecten-medewerker (die kickt op larger than life explosies) vertelt dat hij een vinger verloor tijdens zijn eerste job op de set van Driving Miss Daisy, daar kunnen wij ongegeneerd om bulderen. Maar de meest geslaagde vondst in de film is ontegensprekelijk Robert Downey Jr. die de meest overtuigende witzwarte medemens ooit op het witte doek neerpoot. Hij ziet er niet alleen uit als een neger (de make-up werd ontworpen door maestro Rick Baker), hij is een neger. Stiller was uiteraard wel zo slim om deze gimmick niet aanstootgevend te maken, maar alles met een flinke knipoog aan te pakken. Ironisch genoeg kreeg Tropic Thunder af te rekenen met protestacties uit een andere hoek. Tijdens de première protesteerden meer dan 200 leden van verschillende gehandicaptenverenigingen tegen de manier waarop Stiller in deze film een mentaal gehandicapte uitbeeldt. Ook de promotionele website rond het Ben Stiller-personage Simple Jack was hen een doorn in het oog (de site werd trouwens snel offline gehaald). Vast staat dat de derde ster voor deze film volledig op rekening te schrijven is van Downey Jr. die duizendmaal grappiger is dan de bijvoorbeeld de eendimensionale aan drugs verslaafde vetzak die Jack Black neerpoot.

En trokken de cast en crew van Tropic Thunder echt naar Viëtnam, vraag je je af? Het antwoord: nope. De junglescènes in de film werden allemaal opgenomen op het Hawaiiaanse eiland Kauai. Ruim 500 lokale inwoners van het eiland portretteerden de Viëtnamese dorpelingen. De locatie was alvast voor Stiller een logische keuze, daar de acteur een huis op het eiland bezit. En hou je ogen open voor heel wat cameo’s van bekende Hollywoodsterren die even kiekeboe komen spelen. Stiller beperkt de grappen trouwens niet tot in de film en liet zich omringen met marketingbonzen die promotionele websites creëerden voor de fictieve personages Speedman, Portnoy en Lazarus. Nog straffer is de fictieve making of Rain of Madness (naar analogie met Hearts of Darkness, de beruchte achter de schermen-documentaire bij Apocalypse Now) die eerder al via het internet te bekijken was en ook integraal op de dvd van Tropic Thunder zal staan. Kortom, er zit meer in Tropic Thunder dan je denkt, al is de film an sich alvast een aanvaardbaar lachfestijn voor iedereen die graag twee uur onderduikt in de lawaaierige en megalomane wereld van Hollywood.