Wie het ook is die het kattenluik van het niet zo gezegende jaar 2022 heeft laten openstaan, de gevolgen zijn voelbaar: de jaren negentig zijn binnengeslopen. Zowaar.

In de vorm van een romcom die – als je de smartphones vervangt door telefooncellen of door dikkere mobieltjes – dus wel degelijk ergens in de nineties tot stand kon zijn gekomen. Ook al omdat uithangborden George Clooney en Julia Roberts er nog goed geconserveerd uitzien. Fijn nieuws dus voor nostalgische inborsten en voor fans van de hier voor de vijfde keer samenwerkende Clooney en Roberts. Zij het voor de eerste keer echt in een gezamenlijke doelgroepvriendelijke hoofdrol: Confessions of a Dangerous Mind, Ocean’s Eleven en Ocean’s Twelve waren ensemblestukken en Money Monster was een weinig gewaardeerde uitschuiver voor bioscoopgangers die ettelijke bossen rode rozen en nachten in wit satijn op hun verlanglijstje hadden staan. Nu, die dingen zijn ook niet van de partij in Ticket To Paradise, maar de exotische setting van het Indonesische eiland Bali brengt ongetwijfeld soelaas.

Hoe Clooney en Roberts daar verzeilen? Wel, hun dochter (Kaitlyn Dever) was er na het afronden van haar rechtenstudie op vakantie en viel er halsoverkop voor een lokale lieve zeewierkweker. De val was zo hard – of zacht eigenlijk – dat de twee een paar maanden later al besluiten om te huwen. Niet naar de zin van Clooney en Roberts die niet willen dat hun dochter haar advocatencarrière te grabbel gooit en dan maar proberen om in het geniep de huwelijksplannen van hun dochter te saboteren. Niet zo onbelangrijk detail: Clooney en Roberts zijn al twintig jaar van elkaar gescheiden en hebben een – binnen de grenzen van het genre gedefinieerde – gloeiende hekel aan elkaar. Ah, dus een film waarin Dever op het eind toch trouwt en Clooney en Roberts hun liefde voor elkaar vernieuwen? Inderdaad, zo’n film is Ticket To Paradise.

Een film die volledig drijft op de passe-partoutcharme van de twee A-sterren die blijkbaar zin hadden – en het weze hen gegund – om het decennium van hun doorbraak nog eens te eren alsof de tijd quasi is blijven stilstaan. Op zich niets mis mee natuurlijk, ware het niet dat het zowel het script als de regie van de Brit Ol Parker – hij die ons in Mamma Mia: Here We Go Again liet weten dat Fernando eigenlijk gewoon Andy Garcia is – oeverloos voorspelbaar zijn. Verhaalmatig kleurt hij met zijn coscenarist nooit buiten de lijnen en regiematig stelt hij zich tevreden met het strelen van zijn twee sterren en van de paradijselijke setting. Het mocht allemaal een beetje meer zijn geweest, want zelfs in het subgenre van belegen romantische sprookjes zijn hier en daar toch wat schimmelharen zichtbaar.

Maar vooruit … tokkelend op het sympathieke toetsenbord des Filmfreakhuizes besluitend dat een film met goede luim op zijn minst altijd een sympathieke aai over de bol verdient … bij deze. Aai. Of hoe Clooney en Roberts door gewoon zichzelf te zijn an sich rotvervelende cinema toch enigszins draaglijk kunnen maken. Het zal een talent zijn zeker?