Money.  Money makes the world go round.  En Lee Gates (George Clooney) heeft er een televisieprogramma rond gebouwd.  Niet zozeer over geld op zich, maar over de Beurs, Wall Street, beleggen, aandelen, obligaties, kopen, verkopen, financiële transacties.  Lee probeert zijn visie op één en ander te brengen op een manier die minder saai is dan al die cijfertjes en beursnoteringen er uit zien.  Met aan het begin van het programma steevast een dansje om het allemaal wat op te vrolijken, met flitsende ondersteunende beelden op de extra schermen die in de studio staan opgesteld – toeters en bellen zeg maar en dat mag je zelfs letterlijk nemen - soms kleurrijke grafieken die de beursgangers die thuis voor het scherm hangen moeten overtuigen om deze of gene belegging of investering te doen.  In een aantal uitzonderlijke gevallen “beter dan spaargeld”.  En precies die uitspraak doet Lee Gates de spreekwoordelijke das om.

De show is hip, aantrekkelijk én hij wordt gebracht in een sneltreinvaart, vergelijkbaar met de tijd die je nodig hebt om de voorgestelde transactie(s) uit te voeren met je eigen computer of smartphone. Veel reactie of feedback van de winnaars en verliezers onder de kijkers krijgt Lee niet, tot op de dag dat ene Kyle Budwell (Jack “Unbroken”) O’Connell) de studio komt binnengewandeld.  Tijdens de live-uitzending.  Met een pistool.  En een bommengordel.  En een ontsteker die hij in de hand houdt.  Als hij zijn duim van de schakelaar haalt is het kaboem.  Weg studio.  Weg Lee Gates.

Het is een aanpak die meteen zorgt voor een enorme impact.  De live-uitzending wordt weliswaar kort onderbroken, Lee Patty (Julia Roberts) kan moeilijk anders dan ingaan op Buds eis en Lee’s advies : de camera’s terug aanzetten.  Zodat men kan verder kijken.  En men mag je in no time zien als de ‘hele wereld’.  De 60.000 Dollar die de wraakzuchtige geweldenaar Kyle verloren is blijkt weliswaar maar een fractie van het bedrag dat met het onverwachte verlies van Ibis Clear Capital op de beurs in rook opging.  Het is iets wat in de praktijk nauwelijks mogelijk wordt geacht en terwijl de Politie massaal aanwezig is in en rond het televisie-station probeert Patty Fenn met haar ploeg de waarheid te achterhalen en antwoorden te vinden op de vragen van de man met het wapen…

“Money Monster” werd gemaakt door Jodie Foster die haar langspeelfilm-regiedebuut al maakte in 1991 met “Little Man Tate”, een film waar ze overigens ook zelf een rol in vertolkte.  Vier jaar later stond ze opnieuw achter de camera voor “Home for the Holidays”.  En dan was er in 2011 nog “The Beaver” met Jennifer Lawrence, Mel Gibson én Foster zelf, een film die voor de meesten heel onopvallend voorbijging bij zijn release.  Wat weinigen weten is dat Jodie Foster ook instond voor de regie van afleveringen van “Orange is the New Black” en “House of Cards”.  Ze werd voor beide overigens ook genomineerd voor een ‘Director’s Guild Award for Best Directing’.  En dan is er nu dus “Money Monster”.

Foster’s “Money Monster” werd opgenomen in de CBS-studio’s in Manhattan en kreeg zijn wereldpremière in Cannes.  Het bezorgde haar en “Money Monster” heel wat media-aandacht én zoals verwacht een flink duwtje in de rug bij zijn wereldwijde release.  “Money Monster” is na “The Big Short” overigens niet de eerste film rond veel geld en beurs(wan)toestanden die Sony Pictures Releasing de zalen inkatapulteert.  De financiële hocus-pocus is (gelukkig) het enige gemeenschappelijke kenmerk tussen beide films want daar waar wij er bij “The Big Short” geen jota van hadden begrepen is concrete kennis van de materie in het geval van “Money Monster” niet aan de orde.   Want “Money Monster” is een “toegankelijker film”.  Gelukkig maar voor het gros van de kijkers.

“Money Monster” lijkt tof halfweg de prent nog de drie Filmfreak-sterren te kunnen binnenhalen.  Tot het moment dat de scenaristen de script-bal vol-le-dig mis slaan en men samen met de cast om onbegrijpelijke redenen andere wegen gaat bewandelen.  De tot dan toe vrij aardige mate van relevantie van de film maakt snel plaats voor een wel bijzonder gehalte van ongeloofwaardigheid.  Dan mag je nog een Clooney en een Roberts in de cast hebben, én een Jodie Foster achter de camera, het is in één klap allemaal een stuk minder waardoor we de extra troef dat “Money Monster” zich tot dan toe grotendeels in ‘real time’ afspeelde ook al bijna vergeten.    “Money Monster” die zo’n beetje het midden houdt tussen een soort van satire met de pijlen gericht op Amerikaanse tv-shows en een stevige, solide thriller is filmtechnisch bekeken natuurlijk een interessant gegeven.  Een live televisieshow op het scherm brengen op twee manieren lijkt makkelijker dan het is.  Een set in de set dus.  De televisie-uitzending enerzijds, de langspeelfilm die je ziet in de bioscoop anderzijds.  De enige manier om dit goed te doen was alles twee keer gaan opnemen wat men dan daadwerkelijk ook zo heeft gedaan.  De kans dat je deze film twee keer gaat bekijken is echter klein.  Niet goed genoeg om te bestempelen als een aanrader en net goed genoeg om hem niet links te laten liggen deze “Money Monster”.