Wie aan misdaad en L.A. denkt, heeft veel kans om bij misdaadauteur James Ellroy terecht te komen. Hetzij rechtstreeks, hetzij via een gesmaakt omweggetje langs het oeuvre van Raymond Chandler, Dashiel Hammett of James M. Cain. Ellroy is vooral bekend om zijn “L.A. Quartet”, waarvan “L.A. Confidential” en “The Black Dahlia” reeds werden verfilmd. Volgend jaar komt de filmversie van “White Jazz” eraan, “The Big Nowhere” doet het voorlopig nog zonder verfilming. Ook met zijn “American Underworld”-trilogie scoorde Ellroy aan de boekenkassa.

“Street Kings” (de oorspronkelijke titel was “The Night Watchman”) is niet gebaseerd op een roman van Ellroy, maar is net zoals “Dark Blue” rechtstreeks als scenario geschreven. Vraag is of er veel overblijft van Ellroys bronmateriaal: dit project doet immers al geruime tijd de ronde in Hollywood (getuige de titelverandering). In 2004 was Spike Lee verbonden aan het project, en in 2006 stond ook Erik Van Looy op de shortlist om op het regiezitje plaats te nemen. Uiteindelijk gingen de producers niet met Van Looy in zee, maar kozen ze voor David Ayer, met wie Ellroy eerder “Dark Blue” schreef.

Ellroy aan de bron of niet, “Street Kings” is een mager beestje. Een verhaal over corruptie bij de flikken is sowieso al niet origineel meer, en het dan ook nog eens vertellen met verhaalkronkels die lamlendig in elkaar gehaakt zijn… enthousiast wordt een mens er niet van. Om maar iets te zeggen… Sidney Lumets corruptiefilms “Serpico” en “Prince Of The City” zijn meer dan 25 jaar oud en staan nog steeds garant voor een uitstekende dvd-avond. De impact van Street Kings ben je al kwijt nog voor je de uitgang van het bioscoopcomplex hebt bereikt.

Centraal staat Tom Ludlow (Keanu Reeves), een agent uit L.A. die na de dood van zijn vrouw vooral gedesillusioneerd zijn dagen slijt, en niet vies is van een corrupte slag links of rechts. Hij hoeft dat niet eens stiekem te doen, want zijn overste Wander (een vervelend acterende Forest Whitaker) doet lustig mee. Wanneer Ludlow twee ontvoerde meisjes uit de klauwen redt van een bende geschifte Koreanen, komt hij in een wespennest terecht. Zijn collega’s zijn jaloers op de (pers)aandacht die hij krijgt, en een ex-collega dreigt ermee om Ludlows minder eervolle activiteiten te klikken bij Internal Affairs. Van het een komt het ander, en al snel zit Ludlow strop in een spel van verraad, valstrikken en aanslagen op zijn leven. Ludlow krijgt meteen de kans om met zichzelf in het reine te komen en opnieuw te starten als eerlijke flik, maar dan moet hij wel weten wie het op hem gemunt heeft…

David Ayer focuste zich al eerder op de ‘seedy side’ van L.A., maar echt potten brak hij daar niet mee. Zijn scenario voor “Training Day” deed hem in de kijker lopen, maar zijn regiedebuut “Harsh Times” was amoreel, vervelend en nodeloos brutaal. Ook “Street Kings” kan hij geen boeiende schwung meegeven. Langs de ene kant moet de film commercieel zijn om een groot publiek te bereiken, langs de andere kant wil Ayer duidelijk een donkere kant uit, en het resultaat is uiteindelijk mossel noch vis. De personages zijn karikaturaal of oninteressant, en er is geen enkele shoot-out die filmisch resonant is. Bovendien is de climax voorspelbaar en flets, waardoor “Street Kings” zelfs als tussendoortje weinig substantie biedt. Keanu Reeves doet zijn best als getormenteerde anti-held, maar een aanwinst voor zijn filmografie is dit geenszins. Net zomin als voor het filmjaar 2008 trouwens.