Paul Feig heeft iets met vrouwen in het algemeen en met Melissa McCarthy in het bijzonder. Voor de derde keer op rij trakteren hij en zijn muze op een amalgaam van weinig subtiele humor, en voor de derde keer komen ze er bijna mee weg. In “Bridesmaids” kreeg de romcom een “Hangover” makeover, met “The Heat” gooide hij de matenkomedies uit de jaren tachtig in een vulgair bad en ditmaal moeten James Bond en zijn spionageacolieten eraan geloven met “Spy”. En het einde is nog niet in zicht: volgend jaar staat Feig aan het roer van een menopauze “Ghostbusters” reboot. Met McCarthy min of meer in de rol van Bill Murray.

Veel lef is er niet nodig om de James Bond blauwdruk te kopiëren. Velen hebben het Feig al voorgedaan, velen zullen nog volgen. Met een pitch als 'Melissa McCarthy wordt een superspion en we gooien wat overdreven actiescènes in de mix en uiteraard heel wat gortige grappen' krijg je natuurlijk eender welke Hollywoodbobo warm, zeker gezien het succes van “Bridesmaids” en “The Heat”. McCarthy mag haar komisch kunnen etaleren in de rol van Susan Cooper, een CIA-bureaumedewerkster wiens taak het is om veldagent Bradley Fine (Jude Law) te voorzien van logistieke steun tijdens zijn missies. Ze is met Fine verbonden via een microfoon en camera en kan hem zo waarschuwen voor eventuele gevaren. Fines huidige missie is het onderscheppen van een Bulgaarse terrorist die een kernwapen wil verkopen aan de hoogste bieder. Enkel de Bulgaarse Rayna Boyanov (Rose Byrne) weet de locatie van dat wapen zijn, en het is Fines taak om het wapen te onderscheppen.

Helaas wordt Fine vermoord door Rayna, en het is voor de CIA duidelijk dat de identiteit van al hun undercoveragenten gecompromitteerd is. Waarop Cooper zich aanmeldt om incognito door te dringen tot de inner circle van Boyanov, daar niemand haar identiteit weet. Wanneer ze groen licht krijgt, slaan de stoppen bij de heetgebakerde CIA-agent Rick Ford (Jason Statham) door, daar hij van zichzelf denkt de enige te kunnen zijn die Fines plaats kan innemen. Waarop hij besluit om zelf ook een oogje in het missiezeil te houden. Wat Statham meteen de kans biedt om voor een keer zijn deurknopcharisma te ontlasten te zetten.

Het duurt vrij lang vooraleer “Spy” animo in de keet brengt. Het eerste halfuur is het eerder huilen dan lachen met de pet op. De grappen zijn hoofdzakelijk flauw, de actie clichématig (vade retro slow motion), de plot plat. Als Feig dit echt zag als eerbetoon aan McCarthy, dan is het toch maar een kleine liefdesbetuiging: zo horten en stoten doet het. Het is pas na verloop van tijd dat de nonsens tot op zekere hoogte begint te werken. Vooral als een zich zichtbaar amuserende Rose Byrne meer op het voorplan komt en Feig voluit begint in te zetten op de interactie tussen McCarthy, Byrne en Britse gastster Miranda Hart. Zo onnozel dat je wel moet lachen, dat is zowat het stramien van deze “Spy”. En nogmaals, af en toe komt hij er mee weg.

Al blijft het jammer dat Feig blijft geloven dat er meer lachrimpels te behalen zijn met sluitspieruitspattingen dan met sterk onderbouwde humor. Niet dat we hier iets hebben tegen de zompige krochten van de ontlastingsgein, maar als de toon en het tempo eerder hort dan stoot en je denkt een humoroorlog te kunnen winnen met zinnen als ‘I think the dead guy just farted in my face’ … boer, let dan op je toiletpapier. Maar goed, raketwetenschap is “Spy” niet, enkel een komedie die af en toe grappig is. En af en toe niet. Filmanalyse: een kind kan de was doen.