In Amerika trekken de R-rated komedies (boertige komedies voor een volwassen publiek die in ons naar het schijnt hobbelig landje bijna allemaal netjes kinderen toegelaten zijn, maar dit terzijde) momenteel evenveel volk als de schare superheldenfilms. Geen wonder dat de studio’s hun best doen om hun deel van de koek op te eisen, zeker omdat het blijkbaar een goed jaar is voor ongein als “The Hangover Part II” en “Bad Teacher”. Deze laatste toonde al aan dat ook vrouwen vulgaire praat kunnen verkopen en er niet voor terugdeinzen hun edele delen een serenade te brengen. Wat in het vierkantswortelkwadraat wordt uitvergroot in “Bridesmaids”, de nieuwste worp van de lopende Judd Apatowband. Apatow experimenteerde in het verleden al met komedies die niet alleen op het mannelijk testosteron mikten (“Knocked Up”), maar trekt nu alle registers open. Wie er altijd al eens van heeft gedroomd om een vrouw op een andere te zien kotsen of een dikke kenau in een wastafel te zien kakken weet meteen waarheen.

Of hoe “Bridesmaids” heel hard zijn best doet om op een vrouwelijke versie van “The Hangover” te lijken. En daar in slaagt: net zoals “The Hangover” twee jaar terug scoort “Bridesmaids” vooral op branie, lef en een originele invulling van de cast. Zoals wel meer het geval is bij Apatow of andere makers van R-rated komedies is de kern van het scenario eigenlijk poeslief. Annie (rol van Kristen Wiig, die samen met haar improvisatiecollega Annie Mumolo het scenario schreef) is een wat onzekere vrouw van in de dertig, die na het failliet van haar taartenwinkel en de breuk met haar vriend eerder in zak en as dan in hogere sferen zit.

Seks vindt ze bij zelfverklaarde adonis Ted (een leuke cameo van Jon “Don Draper” Hamm) en genegenheid bij haar jeugd- en hartsvriendin Lilian (Maya Rudolph). Haar moeder (de laatste rol van de inmiddels overleden Jill Clayburgh) vraagt Annie om terug thuis te komen wonen, maar Annie kiest nog liever voor de aanwezigheid van haar onorthodoxe flatgenoten dan voor de bemoeizucht van haar moeder. En dan komt de heuglijke dag waarop Lilian aankondigt dat ze gaat trouwen. Annie ziet het helemaal zitten om in haar rol van erebruidsdame het huwelijksfeest te regelen, maar dat is buiten Helen, Lilians nieuwste beste vriendin gerekend. Helen (Rose Byrne die wat onzeker een weg zoekt en niet echt in de wieg lijkt gelegd voor komische actrice) is de vrouw van de baas van Annies toekomstige echtgenoot en laat zich gemakshalve omschrijven als 'upper class bitch' die er alles wil aan doen om de nieuwe boezemvriendin van Lilian te worden en de planning van Annie te overtreffen.

Rond die verhaalark brouwden de dames Wiig en Mumulo heel wat scènes die bewust gortig zijn (en de speelduur de hoogte injagen) waarin lichaamssappen overvloedig vloeien en krachttermen Space Shuttle-achtige hoogtes bereiken (voor het ding gepensioneerd aan de grond bleef welteverstaan). Door het enthousiasme van de cast en het breed mikken van de makers wordt de ganse onderneming zowaar grappig genoeg om van een voor het grootste deel aanvaardbare komedie te kunnen spreken die ook levensvatbaar is op de kalmere momenten zoals die waarin Wiig een relatie opbouwt met een bedeesde agent (vertolkt door Chris O’Dowd uit de sitcom “The IT Crowd”). De opvallendste vertolking is die van Melissa McCarthy die de rol van Lilians schoonzus Megan vertolkt. Haar personage lijkt het vrouwelijk spiegelbeeld van dat van Zach Galifianakis in de twee “Hangover”-films. Telkens wanneer zij in beeld verschijnt, stijgt het aantal boertige grappen exponentieel. Sommige daarvan werken op de lachspieren, andere (de grap die de eindgeneriek onderbreekt bijvoorbeeld) vangen vooral plaatsvervangende schaamte op.

Een komedie met ups en downs dus, maar daar “Bridesmaids” genoeg geslaagde momenten kent om de mindere te overklassen en omdat Kirsten Wiig voor zichzelf een mooie rol bij elkaar heeft geschreven, is het geen zonde om “Bridesmaids” met drie sterren de nacht in te sturen. Al mag je niet al te cynisch zijn: anders barst je tijdens de zeemzoeterig bruiloftsklokkenfinale ongetwijfeld uit in een ongecontroleerd braken. Wat gezien de sfeer en context van deze 'Pis, Kots en Kak In The City' eigenlijk best toepasselijk zou zijn.