Als het kind maar een naam heeft: volgens de producers van de “Paranormal Activity”-franchise is “The Marked Ones” geen officiële sequel, maar een spin-off. Al hebben zij het liever over een neefje van de familie. Vast staat dat het neefje – ondanks de gelijkenissen met de vier “PA”-films dusver – op heel wat vlakken verschilt. Zo wordt ditmaal alles gefilmd met een handcamera, en zijn er geen minutenlange opnames met (statief)camera’s. Ook het blauwe nachtlicht is volledig vervangen door actie die zich hoofdzakelijk overdag afspeelt. Waardoor sommige scènes eigenlijk dichter aanleunen bij pakweg “Chronicle” dan bij de vorige “Paranormal Activities”.

“The Marked Ones” laat zich trouwens volledig zelfstandig bekijken. Centraal staat de achttienjarige en pas afgestudeerde Jesse (Andrew Jacobs). Hij woont in een appartement in de Californische voorstad Oxnard en vermoedt dat zijn mysterieuze buurvrouw Anna niet vies is van zwarte magie. Eerst en vooral is er de lokale stadslegende die haar als bruja bestempelt, en dan zijn er nog de vreemde geluiden die hij kan horen via een ventilatiegat in zijn kamer. Samen met zijn spitsbroeder Hector (Jorge Diaz) besluit hij een camera in het gat te laten neerdalen. Het begin van een wilde tocht waarin Anna wordt vermoord, en een nachtelijke speurtocht in Anna’s huis er toe leidt dat Jesse een vreemde bijtafdruk op zijn arm vindt. Door die afdruk raakt hij stilaan bezeten en begint hij uiteindelijk zelfs zijn voormalige vrienden naar het leven te staan.

Om de fans van de franchise te plezieren – of om “The Marked Ones” alsnog te kunnen linken aan de volledige reeks – bouwt regisseur/scenarist Christopher Landon (die eveneens de scenario’s van “Paranormal Activity 2”, “3” en “4” schreef) tussendoor heel wat verwijzingen in naar de vorige delen. Die zorgen vooral naar het einde toe voor een hoge herkenningsgraad. De momenten waarop Landon iets te overduidelijk wil linken aan het nog steeds warrig vertelde achtergrondverhaal met heksenvroedvrouwen en ontvoerde kinderen voegen weinig toe en halen zelfs de vaart uit het geheel. Het wordt zo stilaan tijd dat de makers nu eindelijk het grote plotpunt uit de reeks openbaar maken. Deel per deel worden er weliswaar een paar details vrijgegeven, maar de heksensamenzwering is nog niet volledig uit de doeken gedaan. Bovendien voegt de nieuwe info weinig toe: wat we nu leren is dat het complot wereldwijd is.

Wat de bedoeling is van de ontvoerde kinderen, waar al die paranormale verschijnselen vandaan komen of wie de duivel is die achter de schermen aan de touwtjes trekt, blijft gehuld in een waas van mysterie. Niets mis met een mysterie of een waas, als je het als scenarioschrijver echter zelf niet boeiend weet te houden, ontstaat er natuurlijk een probleem. Ook de samenhang met de franchise begint mank te lopen: aan het eind van “The Marked Ones” wordt er duidelijk gerefereerd aan de eerste “Paranormal Activity”, al kan dat niet echt, daar die zich afspeelde in 2006, en deze nieuwe worp in 2012. Daarnaast is er een duidelijk verband met “Paranormal Activity 2”. Ofwel hebben we onderweg iets gemist, ofwel loopt de narratie hier meer dan eens in de soep. Best is dat je “Paranormal Actitivity: The Marked Ones” gewoon bekijkt om wat hij toont, en niet zozeer om wat hij wil vertellen.

Los van het wenkbrauwgefrons levert Cristopher B. Landon (zoon van Michael Landon, bij de oudere generatie bekend als Little Joe uit de westernklassieker “Bonanza” en Charles Ingalls uit de vrome hitserie “Little House On The Prairie”) een grotendeels geslaagde genreoefening af met een opvallend speelse toon, en kijkt alles beter weg dan het teleurstellende “Paranormal Activity 4”. Jammer is dat Landon er niet in slaagt om een echt memorabel schrikeffect te etaleren en meer gaat voor kleinere kippenvelmomenten. Met als gevolg dat de grote verrassing uitblijft en de film nooit echt piekt. Wie nog meer paranormale activiteiten wil: in oktober komt normaalgezien nummertje vijf uit. Of er dan nog meer ter plaatse wordt getrappeld of ons een vooruit met de geit-openbaring te wachten staat, zien we dan wel weer.