We stellen ons de vraag waarom er geen vier films zijn van The Matrix. Zo zouden we kunnen blijven geloven in het gezegde alle goede dingen bestaan uit drie. Maar we vragen ons ook af waarom het na twee delen niet is gestopt maar weten dat een aantal mensen vindt dat het verhaal na The Matrix Reloaded nog niet echt af was waardoor zij aangeven het toch wel allemaal (min of meer) te snappen. Het past ook perfect in de officiële stelling van de prent Everything that has a beginning has an end alhoewel een strikte chronologie binnen maar ook over de Matrix-films heen ook al onwaarschijnlijk is. Of je veel wijzer wordt na deel 3 valt af te wachten en hangt af van de mate waarin je de gebeurtenissen nog een beetje kon volgen in de vorige film.

Ook nu staat Keanu Reeves centraal, alhoewel je die term niet letterlijk mag nemen natuurlijk in het niemandsland tussen de Matrix en de Machine World waar de protagonist in ronddoolt. De strijd tussen mens en machine woedt in alle hevigheid, een legertje vechtlustige mensen van vlees en bloed - de bewoners van Zion - proberen te voorkomen dat een leger machinale indringers de mensheid naar de geschiedenisboeken verwijst. De grootste dreiging gaat echter nog uit van Smith (Hugo Weaving, gedoemd om voor de rest van zijn carrière met deze rol geassocieerd te worden) die elke minuut aan kracht wint en voor een totale vernietiging dreigt te gaan zorgen.

Het orakel (Mary Alice, een soort tweelingzus van Morgan Freeman eigenlijk die de ondertussen overleden Gloria Foster uit deel I en II vervangt) tenslotte is een andere belangrijke pion op de tocht van Neo. Haar wijze woorden en bereidwilligheid zouden hem moeten helpen alhoewel een gezonde argwaan op zijn plaats is gezien ook zij een programma is en niets eigenlijk is wat het lijkt. Dit laatste klinkt heel cliché maar dat is iets wat je de Matrix-trilogie zeker niet kunt verwijten. Déja-vu's daarentegen wel. Bij meerdere scènes krijg je de indruk dat je deel 2 opnieuw aan het bekijken bent waarbij enkel tekst en ondertitels veranderd zijn. Er is niets mis mee met het feit dat je een aantal scènes op dezelfde locatie en met dezelfde mensen na elkaar gaat draaien en die in de verschillende delen gebruikt maar uit respect voor de kijkers doe je dan toch wel even je best om dit niet echt te laten merken.

The Matrix is onder voorbehoud van wat deze derde film zal opbrengen, een enorm succes gebleken. De reloaded film bijvoorbeeld alleen al is al lang geleden de kaap gepasseerd van een opbrengst van 700 miljoen $ wereldwijd. Het hoge gehalte aan spektakel en de manier waarop alle speciale effecten visueel bijzonder aantrekkelijk op je afkomen zouden hier een verklaring kunnen voor zijn. Maar de tijd dat een film werd opgewaardeerd omwille van de speciale effecten ligt al lang achter ons en het tappen uit hetzelfde vaatje is iets wat we zelden of nooit kunnen appreciëren. Dus ook nu zeker niet. De vorige keer konden we nog echt genieten van de spectaculaire achtervolgingsscène met de motorfiets maar nu kijken wij met even weinig goesting naar het grote scherm als de jonge kerel naast ons met zijn immense zak popcorn die tijdens het tweede deel van de film (ook al) drie keer op zijn uurwerk keek. Een afspraak met zijn tandarts kan hij niet gehad hebben want hij zat in de vertoning van 20:00... Het ultieme gevecht tussen Neo en Smith wordt verondersteld de apotheose te zijn van dit Revolutions sluitstuk. De groots opgezette scène vergde maanden van voorbereiding en nam maar liefst acht weken van de beschikbare tijd voor het filmen in beslag. Het draaien van het totale matrix project duurde nota bene 270 (!) dagen en dat is bijzonder lang, zelfs voor twee films waarvan de tweede weliswaar in twee stukken werd onderverdeeld.

Het ultieme gevecht tussen Neo en Smith is technisch natuurlijk niet van het minste. De rijen toeschouwers met de Smith aanhangers zijn een combinatie van doubles met Smith-maskers, dummies en computer gegenereerde Smith agenten. Opnieuw een goede illustratie van wat men de dag van vandaag technisch kan realiseren. Fysiek moesten Reeves en co ook wel één en ander kunnen, tijdens de voorbereiding naar de tweede film brak Moss zelfs een been... Wo Ping, die verantwoordelijk is voor alles wat gevechtssporten aangaat in de film (choreografie, touwwerk,...) investeerde maar liefst zes maand in het aanleren van de bijzonder snelle en krachtige 'Scorpion kick' van Trinity (Moss) die hij speciaal voor had ontworpen. Ze deed het al eens in de openingsscène van Reloaded en nu mocht de actrice het nog eens overdoen in Club Hell waar ze als variante ook nog eens een 'Double Eagle' ten beste geeft en haar tegenstrever staalhard in een muur trapt en neem dat maar letterlijk. Alle inspanningen van de cast, de kennis van zaken van de Wachowski's en de visuele en technische hoogstandjes ten spijt kon dit sluitstuk ons verre van warm doen lopen. Dat de talrijke toeschouwers echt tevreden naar huis gingen na een dikke twee uur is bijzonder twijfelachtig.