In de reeks ‘wist je dat …’: wist je dat yo Mickey – Rocky Balboa’s bokscoach dus – eind jaren veertig een Maigretroman van Georges Simenon heeft verfilmd? Burgess Meredith mag dan wel door zijn aanwezigheid naast Sylvester Stallone doorgebroken zijn bij het grote publiek, de man was veel meer dan die ene (herhalings)rol: gerespecteerd acteur sinds de jaren dertig, gelauwerd theaterproducent én The Penguin in de jarenzestigtelevisiereeks Batman. En in 1949 debuteerde hij als filmregisseur met het buiten het studiosysteem gedraaide The Man On The Eiffel Tower, gebaseerd op Simenons uit 1931 stammende La Tête D’Un Homme dat eerder al in 1933 was verfilmd door Julien Duvivier.

Dit was meteen de eerste Amerikaanse film die volledig in Parijs werd opgenomen, en het was ook de allereerste Amerikaanse Maigretverfilming. Dat Merediths film ondanks die twee ‘eerstes’ de filmgeschiedenisboeken vooral als curiosum haalt heeft verschillende redenen. De productiegeschiedenis is er een van. Oorspronkelijk ging producent Irving Allen de film zelf regisseren, maar dat zag de in de rol van Maigret gecastte Charles Laughton niet zitten. Laughton gaf te kennen de film te verlaten indien Allen in het regiegareel bleef. Waarop die geen andere oplossing zag dan na een paar draaidagen de regie over te laten aan Meredith, en dit op vraag van Laughton die prompt zelf de scènes regisseerde waar Meredith in te zien was. Als een ietwat schlemielige scharenslijper die verdacht wordt van moord op een rijke weduwe en haar dienstmeid. Maigret heeft al van meet af aan in de smiezen dat die onschuldig is en hij laat hem uit de gevangenis ontsnappen in de hoop dat hij zo op het spoor komt van de echte dader.

Het cynisme uit de romans van Simenon is aanwezig: amorele personages doen amorele dingen in een amorele omgeving en Maigret gaat stoïcijns op zoek naar het beetje gerechtigheid dat in die wereld nog te vinden is. Maar Laughton is helaas geen Jean Gabin – om maar meteen de vergelijking met de meest iconische vertolker van Maigret te trekken. Meer zelfs, Laughton loopt wat verloren in een plot die ook al niet echt waterdicht uitgewerkt is. Het kat-en-muis-spel tussen Laughton en dader Franchot Tone – coproducent van de film – is niet het intelligente steekspel dat het kon zijn geweest en de finale op de Eiffeltoren lijkt een ietwat geforceerde poging om wat Hitchcockiaanse suspense in het geheel te brengen.

Het curiosumgehalte werd nog groter toen de film na zijn initiële release schijnbaar van de aardbodem verdween. Allen kocht de rechten over van distributeur RKO – volgens kwatongen omdat hij niet tevreden was over het resultaat en de film zo uit circulatie wou houden. Pas ergens in de jaren tachtig werd er een intacte versie teruggevonden, en later bleken ook de erfgenamen/rechtenhouders van het werk van Meredith een kopie in hun bezit te hebben. Zodat de film uiteindelijk toch ook op video en dvd zijn opwachting kon maken.

La Tête D’Un Homme kreeg naderhand nog een zevental televisieadaptaties daar het verhaal eveneens opdook in zowat elke Maigret-televisiereeks – en dat waren er door de jaren heen nogal wat.