Philippe de Broca en Jean-Paul Belmondo hadden elkaar duidelijk gevonden bij de historische schelmenfilm Cartouche in 1962: het grote succes leidde naar een groot verlangen om nog eens samen te werken. En de klik bleef, want uiteindelijk zouden ze samen zes films draaien.

Voor de opvolger van Cartouche was de algemene consensus dat het opnieuw een lichtvoetige avonturenfilm moest zijn, maar ditmaal eentje in de huidige tijd. Waardoor het script van de Broca, Jean-Paul Rappeneau, Ariane Mnouchkine en Daniel Boulanger al snel in de buurt kwam van een James Bond-knipoogparodie. Al leunde het resultaat uiteindelijk dichter aan bij de Kuifjestrips van Hergé en eindigt alles met een climax die je zelfs als voorloper van Indiana Jones kan zien. Weinig vervelende momenten dus in L’homme de Rio dat een groot succes was in Frankrijk en dat zelfs een Oscarnominatie voor beste originele scenario in de wacht wist te slepen.

Nochtans is het script niet zo toonvast en laat deze prent zich vooral bekijken als voorloper van de risicoloze genrefilms waarmee Belmondo in de jaren zeventig en tachtig het publiek definitief voor zich zou inwinnen. Al zouden velen daarvan de af en toe toch wel pertinent aanwezige cinematografische souplesse van dit Braziliaans avontuur ontberen.

Centraal in de plot staat de diefstal van een Incabeeldje uit een antropologisch museum in Parijs. Die diefstal was niet toevallig, daar de dieven eigenlijk op zoek zijn naar drie beeldjes die samen naar de vindplaats van een fabelachtige en fabuleuze diamantschat leiden. Soldaat Belmondo geraakt in het avontuur betrokken als zijn lief Françoise Dorléac door de dievenbende wordt ontvoerd naar Brazilië om er hen te helpen het beeldje van haar overleden vader te lokaliseren. Waarop Belmondo dus ook naar Brazilië trekt om er Dorléac te redden en de plannen van de snoodaards te dwarsbomen. Wat hem lukt na veel knokpartijen, acrobatische ontsnappingen en freewheelend kunst- en vliegwerk.

Escapisme dat netjes de grens legt tussen het echte Amerikaanse werk en de Amerikaanse cinema die de Franse commerciële cinema graag geëvenaard zag – en ziet.