Het wil vooralsnog niet lukken met de come back van Schwarzenegger en Stallone. Het publiek blieft ze precies enkel wanneer ze samen met een peloton andere jarentachtigsterren de spierballen laten rollen in de “The Expendables”-franchise. Elk apart hebben ze er in het huidig door superhelden bevolkte blockbusterpantheon immers nog niet veel van gebakken. Stallone ging bruut op de bek met “Bullet To The Head” en Schwarzenegger moest na de release van “The Last Stand” vaststellen dat zijn fanbasis ook nogal wat uitgedund is.

Nochtans is deze film – de eerste waarin hij te zien is na het einde van zijn 'governatorschap' in Californië - volledig op de leest geschoeid van de actieliefhebbers die destijds in drommen stonden aan te schuiven voor titels als “Commando”, “True Lies’ en “Eraser”. Dat Ah-nuld weet dat hij een dagje ouder is geworden blijkt in elk geval uit het (nog) hoge(re) 'tongue in cheek'-gehalte waardoor hij regelmatig met zijn eigen persoontje mag spotten. Een beetje zoals Harrison Ford dat mocht doen met zijn Indiana Jones-personage in het vermaledijde “Kingdom Of The Crystal Skull”.

In dit scenario van Andrew Knauer (dat stevig werd herschreven vooraleer het in productie ging, onder meer door George Nolfi, regisseur-scenarist van “The Adjustment Bureau”) vertolkt Schwarzenegger Ray Owens, de sheriff van het slaperig stadje Sommerton in Arizona. Ooit was hij lid van de anti-drugseenheid in Los Angeles, maar na een aanvaring daar liet hij de grootstad achter zich. Behalve een paar te snel rijdende auto’s gebeurt er eigenlijk niet zoveel in Sommerton, en dat is best naar de zin van Owens, die van rust en stilte houdt. Die worden echter bedreigd wanneer Sommerton op de vluchtroute blijkt te liggen van kartelbaas Gabriel Cortez (Eduardo Noriega). Die is net met veel machtsvertoon in Las Vegas bevrijd door zijn trawanten en hij raast vervolgens in een opgefokte Chevrolet Corvette naar de Mexicaanse grens. En daarvoor moet hij dus Sommerton passeren. Cortez’ handlangers palmen het stadje in (onder meer om er een brug over een ravijn te bouwen), maar dat is uiteraard buiten Ray gerekend. Wanneer die zich plots geconfronteerd ziet met een moord in zijn stad en door de FBI-agent Bannister (Forest Whitaker) van Cortez’ komst op de hoogte wordt gebracht, besluit de oude maar nog niet versleten sheriff om het gespuis te verjagen en Cortez te stoppen.

De Zuid-Koreaanse regisseur Kim Ji-Woon (“Tale Of Two Sisters”, “The Good, The Bad And The Weird”, “I Saw The Devil”) blikt “The Last Stand” in als een moderne western met snelle bolides in plaats van paarden en dat levert – zeker tijdens de geïnspireerde shoot out die de eigenlijke climax voorafgaat – best explosief vuurwerk op. Ji-Woon kiest hoofdzakelijk voor een vrij trage opbouw, en dat is zowaar een verrassing in tijden waarin het allemaal niet snel of flitsend genoeg kan gaan. Toch is “The Last Stand” geen volledig schot in de roos: het opvallend gewelddadige karakter van de prent vloekt soms met de opzichtige volkse humor (wie zich ergert aan verheerlijking van geweld keert best zijn kar), en het appeal van “The Last Stand” zal waarschijnlijk niet zichtbaar zijn voor degenen die geen jota gaven of geven om Schwarzenegger en zijn gespierde posse die destijds voor volle zalen zorgden. Gelukkig dat Ji-Woon weet hoe hij zijn actiescènes overzichtelijk en inspiratievol weet in te blikken. In de bijrollen is het nog uitkijken naar Peter Stormare als Cortez’ stroman die in Sommerton af te rekenen krijgt met Schwarzie en de bewust komische sidekicks (Johnny Knoxville en Luis Guzman) die het allemaal zo verteerbaar mogelijk moeten maken. Ook Harry Dean Stanton is van de partij als melkboer die de niet zo slimme beslissing neemt om Stormare voor de voeten te lopen.

Bij de (niet-ondertitelde) extra’s is het vooral uitkijken naar een halfuur durende making of, waarin de ontstaansgeschiedenis van het project wordt afgewisseld met interviews en setopnames. Setopnames spelen eveneens een belangrijke rol in afzonderlijke featurettes die zich focussen op de stunts die nodig waren tijdens de climax en op het wapenmuseum van het personage van Johnny Knoxville (een van Scharzeneggers side kicks). Die Knoxville mocht daarnaast samen met actrice Jaime Alexander wat ronddollen op de set en ze laten allebei hun 'actor-cam'-talenten zien in wat meteen de minst interessante (lees: overbodige) extra is. Afronden gebeurt met een verzameling verwijderde en uitgebreide scènes.