Wie zegt 'Koning Arthur', haalt meteen het beeld voor de geest van de legendarische ronde tafel en de bijhorende ridders in hun metalen plunje, het totale plaatje wordt gesitueerd in het kasteel van Camelot. Het zijn beelden die passen bij de legende, bij de verhalen die werden geschreven meer dan 500 jaar na de tijd dat de échte Arthur leefde. Verhalen die hoegenaamd niet overeenstemmen met de werkelijkheid van eeuwen geleden... Wat deze King Arthur film te bieden heeft moet er ergens tussenin liggen. Scenarist David Franzoni (Gladiator !) nam als vertrekpunt de échte Lucius Artorius Castus en de slag bij Badon Hill, een gebeurtenis die belangrijke gevolgen had voor 'Brittanië' en voor velen ook al de basis vormde voor een pak verhalen die veelal het product zijn van de fantasie van zijn schrijver(s). Jerry Bruckheimer stelde in een interview dat de manier waarop King Arthur gebracht wordt in deze film een realistische weergave is van wat zich destijds heeft afgespeeld. De reputatie van Bruckheimer indachtig kan het moeilijk anders of hij deed er een flinke schep actie en spektakel bovenop. Alhoewel, King Arthur is een film die een veel lager Jerry Bruckheimer gehalte heeft dan de meeste van zijn andere films, neem Pirates of the Caribbean gerust als voorbeeld.

Regisseur Antoine Fuqua heeft zich met deze film aan een historisch epos gewaagd, een genre die niet echt in de lijn ligt van het soort films dat hij tot hiertoe heeft gemaakt. Dit is geen politiedrama in de straten van L.A., of bruut (modern) oorlogsgeweld à la Tears of the sun maar het zijn imposante veldslagen die centraal staan. Grote legers - 400 'Saxons', 150 Romeinse soldaten en 175 'Woads' is niet niks - die de confrontatie met elkaar aangaan in een strijd op leven en dood. De filmmaker slaagt er niet in om dit allemaal op een overtuigende, brute manier over te brengen ondanks het feit dat het terug Slawomir Idziak is die net als in Black Hawk Down verantwoordelijk is voor het camerawerk (Oscar-winnaar Conrad Buff (Titanic) zorgde voor de montage. Onze aandacht werd ondanks het feit dat bij het belangrijkste gevecht maar liefst 19 camera's simultaan draaiden, zonder veel moeite afgeleid naar de strijdende individuen rond die waarop de meeste camera's waren gericht en wat zich daar afspeelde was niet zoals het had moeten (in beeld gebracht en geacteerd) zijn. De muziek van King Arthur, geschreven door Hans Zimmer verdiende in elk geval een belangrijker rol dan die nu kreeg toebedeeld. In dit soort spektakelfilms moet de 'score' een hoofdrol vertolken, het moet wat te zien is op het grote scherm, overkoepelen en ondersteunen. In King Arthur lijkt het werk van Zimmer slechts een bijrolletje te krijgen. Er zijn momenten dat de muziek even komt opzetten maar over de volledige film bekeken is de soundtrack niet de minste hulp om de kijker met verstomming te (helpen) slaan met wat de makers van King Arthur qua beeld hebben geregistreerd.

En dan is er nog de cast natuurlijk. Keira Knightley zal voor de doorsnee filmkijker allicht de enige naam zijn die (misschien) een belletje doet rinkelen. Het actie-genre ligt haar wel als je ziet hoe ze in één van de massa-scènes met volle overgave in de voorste gelederen vooruitstormt richting vijand en een volle longinhoud aanwendt voor wat strijdlustig geschreeuw. En dan is nog Koning Arthur natuurlijk, het belangrijkste personage. Hier is de keuze ongelukkig genoeg gevallen op Clive Owen (The Bourne identity). Je kan niet zeggen dat de Britse acteur met de Nic Cage look deze voor hem belangrijke rol verknalt over de ganse lijn maar in één scène die qua cinema hét hoogtepunt had moeten worden blijkt dat hij niet het vereiste niveau haalt voor deze hoofdrol. Gewogen en te licht bevonden. Het kan niet altijd lopen zoals verwacht (in een film) en wanneer Koning Arthur op het einde van een belangrijke strijd vaststelt dat bij een aantal van zijn aanhangers een pijl, zwaard of pijl een einde aan hun leven heeft gemaakt, schreeuwt hij het uit It's my life that had to be taken !!!. Zo'n scène moet een kippevelmoment zijn. Een hoogtepunt in de film waarbij de manier waarop de protagonist zijn onmacht en woede uitschreeuwt door merg en been gaat. Maar de manier waarop Clive Owen dit lijntje uit het scenario even snel voor zijn rekening neemt is beschamend voor deze film. Dit is geen furieuze, lange, welgemeende schreeuw. Het is geen manier om aan te geven hoe furieus en machteloos Koning Arthur wel is voor de noodlottige gevolgen. Neen. Clive Owen zegt dit zinnetje gewoon omdat hij het moet zeggen. Omdat het in het scenario staat. Of King Arthur daarom een slechte film is ? Zeker niet. De speciale effecten zijn o.k., de kostuums verzorgd en een aantal scènes speelt zich af tegen mooi uitgewerkte sets. Maar wie Antoine Fuqua-Jerry Bruckheimer-Keira Knightley-King Arthur zegt koop zijn bioscoop-kaartje met hoge verwachtingen en is enkel tevreden met het beste van het beste. En daar blijft King Arthur dus ver onder.